Blog Kancelaria Centrum

W dzisiejszym poście przyjrzymy się tematowi niezwykle istotnemu dla każdego przedsiębiorcy: prawo przedsiębiorcy. Oto nasz poradnik prawny dotyczący praw biznesu i regulacji dla firm, który pomoże zrozumieć przedsiębiorcom tajniki prawne i zdobyć niezbędną przedsiębiorczą wiedzę. Prawo Przedsiębiorcy – Podstawy Rozpoczęcie działalności gospodarczej Rozpoczęcie działalności gospodarczej to proces, który wymaga zrozumienia istotnych aspektów prawa przedsiębiorcy. W naszym poradniku dowiesz się, jak prawidłowo zarejestrować firmę i spełnić wszystkie wymogi. Prawa i obowiązki przedsiębiorcy Jako przedsiębiorca musisz znać swoje prawa biznesu oraz obowiązki wobec klientów, pracowników i innych podmiotów. Omówimy najważniejsze kwestie dotyczące odpowiedzialności prawnej przedsiębiorcy. Regulacje Dla Firm – Kluczowe Informacje Regulacje podatkowe Prawo podatkowe jest nieodłączną częścią prowadzenia działalności gospodarczej. W naszym poradniku dowiecie się, jakie regulacje dla firm dotyczą podatków i jak można z nich korzystać w sposób legalny. Ochrona danych osobowych Zmiany w przepisach dotyczących ochrony danych osobowych wpłynęły na wiele firm. Rozważymy, jakie zmiany wprowadziło prawo przedsiębiorcy w zakresie ochrony danych i jak dostosować swoją firmę do nowych przepisów. Przedsiębiorcza Wiedza – Klucz Do Sukcesu Szkolenia i edukacja Nabycie przedsiębiorczej wiedzy to inwestycja w przyszłość firmy. W naszym poradniku podpowiemy, jakie szkolenia i źródła wiedzy są dostępne dla przedsiębiorców, by stale się rozwijać. Konsultacje prawne Konsultacje prawne mogą być kluczowe w rozwiązywaniu skomplikowanych kwestii prawnych. Dowiedz się, jak znaleźć odpowiedniego doradcę prawnego, który pomoże Ci zrozumieć prawa biznesu. Podsumowanie Zrozumienie prawa przedsiębiorcy oraz znajomość praw biznesu i regulacji dla firm to klucz do sukcesu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Przedsiębiorcy, którzy zdobywają przedsiębiorczą wiedzę, są lepiej przygotowani do wyzwań, jakie stawia przed nimi otoczenie prawne. Nie zapomnij inwestować w swoją wiedzę i korzystać z porad prawnych, aby chronić swoją firmę i osiągać sukces.

W dzisiejszym dynamicznym świecie, w którym technologia odgrywa coraz większą rolę, sektor usług prawniczych również musi podążać za tym trendem. Cyfrowa transformacja przynosi ze sobą nowe możliwości i wyzwania, które wpływają na sposób świadczenia usług prawnych. W tym artykule przyjrzymy się innowacyjnym technologiom prawnych i nowoczesnemu podejściu, które rewolucjonizują sektor usług prawniczych. Innowacyjne technologie prawne Pierwszym kluczowym elementem cyfrowej transformacji w sektorze usług prawniczych są innowacyjne technologie prawne. Firmy prawnicze coraz częściej korzystają z narzędzi opartych na sztucznej inteligencji (SI) do przetwarzania ogromnych ilości danych prawnych. To pozwala na szybsze analizowanie dokumentów prawnych, co jest niezwykle przydatne przy badaniach prawnych i przygotowywaniu dokumentów. Innowacyjne technologie prawne umożliwiają także automatyzację wielu rutynowych zadań, co pozwala prawnikom skupić się na bardziej złożonych aspektach swojej pracy. Dzięki temu oszczędzany jest czas i zwiększa się efektywność pracy. Automatyzacja usług prawnych Automatyzacja usług prawnych to kluczowy element cyfrowej transformacji. Za pomocą zaawansowanych narzędzi można automatyzować wiele czynności, takich jak weryfikacja dokumentów, sporządzanie umów czy analiza ryzyka prawno-finansowego. Dzięki temu usługi prawne stają się bardziej dostępne i przystępne cenowo dla klientów. Cyfrowa obsługa klienta w kancelarii Kolejnym istotnym aspektem cyfrowej transformacji w sektorze usług prawniczych jest cyfrowa obsługa klienta w kancelarii. Dzięki nowoczesnym narzędziom komunikacyjnym klienci mogą łatwo skontaktować się z kancelarią prawną, zadawać pytania i uzyskiwać informacje online. To zwiększa komfort klientów i pozwala na szybsze reagowanie na ich potrzeby. Efektywność dzięki technologii prawnej Efektywność dzięki technologii prawnej to kluczowy aspekt, który przyciąga wiele firm do cyfrowej transformacji. Dzięki nowoczesnym narzędziom i automatyzacji kancelarie prawnicze mogą obsługiwać większą liczbę klientów w krótszym czasie, co przekłada się na wzrost przychodów i rentowność. Nowoczesne narzędzia prawnicze Na koniec, warto podkreślić rolę nowoczesnych narzędzi prawniczych. To oprogramowanie dedykowane branży prawnej, które wspiera prawników w codziennej pracy. Dzięki tym narzędziom można efektywniej zarządzać dokumentami, terminami i komunikacją z klientami. Podsumowując, cyfrowa transformacja w sektorze usług prawniczych to nieunikniony kierunek rozwoju. Innowacyjne technologie prawne, automatyzacja usług prawnych, cyfrowa obsługa klienta w kancelarii, efektywność dzięki technologii prawnej i nowoczesne narzędzia prawnicze to kluczowe elementy, które pozwalają firmom prawniczym dostosować się do nowych wyzwań i sprostać rosnącym oczekiwaniom klientów. Czy jesteś gotów/a na cyfrową transformację w swojej kancelarii? To krok w stronę bardziej efektywnej i konkurencyjnej przyszłości w branży prawnej.

Przed rozpoczęciem prowadzenia własnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (spółki z o.o.) w Polsce, istnieje wiele istotnych kwestii, które należy uwzględnić. Jedną z nich jest zgromadzenie właściwych dokumentów i przestrzeganie wszystkich wymaganych procedur rejestracji. W niniejszym artykule omówimy, jakie dokumenty są niezbędne do założenia spółki z o.o. w 2023 roku oraz jakie formalności trzeba dopełnić. Dokumenty zakładania spółki z o.o. Pierwszym etapem jest zbieranie i przygotowanie wszystkich dokumentów niezbędnych do rejestracji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Oto lista najważniejszych dokumentów zakładania spółki z o.o.: Umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością: To podstawowy dokument, który określa strukturę i zasady funkcjonowania spółki. Umowa ta musi być sporządzona w formie aktu notarialnego.Dokumenty tożsamości wspólników: Każdy wspólnik spółki z o.o. musi dostarczyć kopię dowodu osobistego lub paszportu.Dokument potwierdzający wpłatę kapitału zakładowego: W przypadku spółki z o.o. konieczne jest wniesienie kapitału zakładowego. Trzeba dostarczyć dokumenty potwierdzające te wpłaty. Procedura rejestracji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Procedura rejestracji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością obejmuje kilka kroków: 1. Zgromadzenie dokumentów Najpierw należy zebranie wszystkich wymaganych dokumentów, o których mowa powyżej. 2. Wizyta u notariusza Umowa spółki musi być sporządzona w formie aktu notarialnego. Wspólnicy muszą udać się do notariusza w celu jej podpisania. 3. Wpłata kapitału zakładowego Kapitał zakładowy musi zostać wpłacony na konto spółki z o.o. 4. Złożenie dokumentów w sądzie Gotowe dokumenty, w tym umowę spółki, trzeba złożyć w sądzie rejestrowym właściwym dla miejsca prowadzenia działalności. Wymagane dokumenty do założenia spółki Wymagane dokumenty do założenia spółki z o.o. obejmują przede wszystkim umowę spółki, dokumenty tożsamości wspólników oraz potwierdzenie wpłaty kapitału zakładowego. Formalności przy zakładaniu spółki z o.o. Oprócz zgromadzenia dokumentów, ważne jest również spełnienie pewnych formalności związanych z rejestracją spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Należy pamiętać o rejestracji firmy w urzędzie skarbowym oraz uzyskaniu NIP i REGON. Dokumentacja do rejestracji spółki z o.o. w 2023 roku W 2023 roku nie przewiduje się istotnych zmian w dokumentacji do rejestracji spółki z o.o. Jednakże, zawsze warto sprawdzić aktualne przepisy i ewentualne nowelizacje w ustawodawstwie, które mogą wpłynąć na proces zakładania spółki. Warto pamiętać, że proces zakładania spółki z o.o. może być skomplikowany, dlatego zawsze warto skonsultować się z prawnikiem lub doradcą podatkowym, aby uniknąć błędów i zapewnić, że wszystkie formalności są dopełnione prawidłowo. Pamiętaj, że powyższy artykuł jest ogólną informacją i nie stanowi porady prawnej. Każda sytuacja może być inna, dlatego zawsze warto skonsultować się z profesjonalistą przed rozpoczęciem procesu zakładania spółki z o.o.

W dzisiejszym złożonym świecie biznesu, utrzymanie stabilności i skuteczności działalności gospodarczej wymaga nie tylko doskonałego produktu czy usługi, ale także solidnej wiedzy prawnej. Właśnie dlatego coraz więcej przedsiębiorców zaczyna dostrzegać kluczową rolę prawnika w prowadzeniu swojej firmy. W tym artykule omówimy, kiedy i dlaczego warto skonsultować się z prawnikiem, a także jakie korzyści to może przynieść. Rozwiązanie konfliktów Pierwszą istotną dziedziną, w której prawnik może wnieść ogromną wartość, jest rozwiązywanie konfliktów. Bez względu na to, czy jest to spór z partnerem handlowym, pracownikiem czy klientem, doświadczony prawnik może pomóc znaleźć adekwatne i efektywne rozwiązanie. Rozwiązanie konfliktów to nie tylko oszczędność czasu i zasobów, ale również ochrona reputacji firmy. Umowy handlowe Każda firma zawiera umowy handlowe na co dzień. Niezależnie od tego, czy to umowa z dostawcą, partnerem strategicznym czy o pracę z pracownikami, istotne jest, aby umowy były jasne, kompleksowe i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Prawnik może pomóc w tworzeniu, analizie i negocjacjach umów, minimalizując ryzyko nieporozumień i sporów w przyszłości. Porady prawne Często przedsiębiorcy spotykają się z sytuacjami, w których potrzebują szybkiej porady prawnej. Może to dotyczyć codziennych działań, takich jak zatrudnianie pracowników czy zmiany w regulaminie firmy. Posiadanie prawnika, który może udzielić szybkich i trafnych porad, pozwala uniknąć potencjalnych problemów i działać zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zgodność z przepisami Współczesne prawo reguluje wiele aspektów prowadzenia firmy – od kwestii podatkowych po ochronę danych osobowych. Prawnik specjalizujący się w prawie gospodarczym może pomóc zapewnić, że firma działa zgodnie z obowiązującymi przepisami. Dzięki temu unikniemy kar i sankcji, które mogą wyniknąć z nieświadomego naruszenia przepisów. Doradztwo prawne Najważniejszym atutem współpracy z prawnikiem jest dostęp do kompleksowego doradztwa prawno-biznesowego. Prawnik może pomóc w strategicznym planowaniu, identyfikacji potencjalnych ryzyk oraz tworzeniu polityk i procedur, które będą sprzyjały sukcesowi firmy. Dzięki jego wiedzy można podejmować bardziej świadome decyzje i osiągać lepsze wyniki. Wnioski są jasne – obecność prawnika w firmie to nie tylko inwestycja w zabezpieczenie przed potencjalnymi problemami, ale także klucz do osiągnięcia sukcesu w dzisiejszym konkurencyjnym środowisku biznesowym. Rozwiązanie konfliktów, umowy handlowe, porady prawne, zgodność z przepisami oraz dostęp do profesjonalnego doradztwa to tylko niektóre z korzyści, jakie przynosi współpraca z doświadczonym prawnikiem. Dlatego niezależnie od rozmiaru firmy i branży, w której działa, warto rozważyć wsparcie prawne i skonsultować się z ekspertem, który pomoże osiągnąć pełen potencjał biznesowy.

W prowadzeniu małej firmy kluczowe jest osiągnięcie efektywności operacyjnej oraz kontrola nad finansami. Optymalizacja kosztów księgowych stanowi kluczowy element tego procesu. W tym artykule dowiesz się, jak skutecznie zoptymalizować koszty księgowe w małej firmie, jednocześnie utrzymując pełną transparentność i zgodność z przepisami. Analiza bieżących kosztów Pierwszym krokiem w procesie optymalizacji kosztów księgowych jest dokładna analiza bieżących wydatków. Przejrzyj uważnie swoje rachunki, faktury i umowy, aby zidentyfikować obszary, w których można zaoszczędzić. Skup się zwłaszcza na kosztach związanych z księgowością, jakie ponosi Twoja mała firma. Wybór odpowiedniego oprogramowania księgowego W dzisiejszych czasach technologia może stanowić znaczną pomoc w optymalizacji kosztów księgowych. Wybór odpowiedniego oprogramowania księgowego może znacznie usprawnić procesy, zwiększając efektywność i minimalizując błędy. Skorzystaj z narzędzi, które oferują funkcje dostosowane do specyfiki małych firm, tak aby zarówno procesy księgowe, jak i kontrola nad finansami były bardziej efektywne. Outsourcing usług księgowych Outsourcing usług księgowych to kolejna skuteczna strategia optymalizacji kosztów w małej firmie. Zamiast zatrudniać pełnoetatowego księgowego, który generuje stałe koszty, rozważ skorzystanie z usług biura rachunkowego lub freelancerów. To pozwoli Ci płacić tylko za rzeczywiście wykonaną pracę, eliminując koszty związane z pensjami i benefisami. Skupienie na oszczędnościach Proces optymalizacji kosztów księgowych nie powinien skupiać się jedynie na eliminacji wydatków. Ważne jest także koncentrowanie się na oszczędnościach poprzez poszukiwanie lepszych ofert, negocjowanie warunków umów z dostawcami oraz planowanie zakupów. Dbanie o każdy detaliczny wydatek może przyczynić się do znacznego obniżenia kosztów. Monitorowanie i doskonalenie Ostatnim etapem procesu optymalizacji kosztów księgowych jest monitorowanie wprowadzonych zmian oraz ciągłe doskonalenie procesów. Regularnie analizuj wyniki finansowe i porównuj je z wcześniejszymi okresami. Jeśli zauważysz jakiekolwiek odchylenia, podejdź do nich analitycznie i podjęcie działania korygującego. Podsumowanie Optymalizacja kosztów księgowych w małej firmie jest kluczowa dla osiągnięcia stabilności finansowej i efektywności operacyjnej. Poprzez przeprowadzenie dokładnej analizy kosztów, wybór odpowiedniego oprogramowania, outsourcing usług księgowych oraz skupienie się na oszczędnościach, można skutecznie zoptymalizować budżet księgowy. Pamiętaj o monitorowaniu i doskonaleniu procesów, aby utrzymać długoterminową efektywność finansową Twojej małej firmy.

W dzisiejszym dynamicznym świecie, coraz więcej przedsiębiorców zdecydowanie kieruje swoje kroki w stronę prowadzenia działalności online. Zakładanie firmy online, czyli biznes internetowy, staje się nie tylko modne, ale również bardzo obiecującą ścieżką rozwoju. Jednak jakie wyzwania czekają na tych, którzy pragną założyć start-up w Internecie? W tym artykule przyjrzymy się różnorodnym aspektom związanym z e-biznesem oraz omówimy liczne możliwości, jakie otwierają się przed przedsiębiorcami, którzy wybierają tę formę działalności. 1. Zakładanie firmy online: Poza granicami fizycznych ograniczeń Jednym z głównych atutów prowadzenia działalności online jest możliwość funkcjonowania poza tradycyjnymi ograniczeniami geograficznymi. Przedsiębiorcy nie muszą się ograniczać do jednego konkretnego miejsca, ale z łatwością mogą obsługiwać klientów z różnych regionów kraju, a nawet świata. To daje szansę na osiągnięcie większego zasięgu i globalnego sukcesu. 2. Wyjątkowe wyzwania e-biznesu Chociaż zakładanie firmy online może brzmieć kusząco, to nie obędzie się bez pewnych wyzwań. Konkurencja w wirtualnym świecie jest ogromna, a przyciągnięcie uwagi klientów wymaga kreatywnego podejścia. Oprócz tego, przedsiębiorcy muszą radzić sobie z problemami związanymi z bezpieczeństwem danych, kwestiami logistyki w przypadku sprzedaży produktów fizycznych oraz zagadnieniami związanymi z marketingiem internetowym. Zrozumienie tych wyzwań i skuteczne ich pokonanie stanowi klucz do sukcesu e-biznesu. 3. Możliwości prowadzenia działalności online Pomimo wyzwań, zakładanie firmy online oferuje niezliczone możliwości. Poniżej wymieniamy kilka z nich: a) Globalny rynek Internet otwiera drzwi do międzynarodowego rynku. Przedsiębiorcy mogą sprzedawać swoje produkty i usługi klientom na całym świecie, co stwarza ogromny potencjał wzrostu dla firm. b) Niskie koszty W porównaniu z tradycyjnymi przedsiębiorstwami, koszty prowadzenia działalności online są często znacznie niższe. Nie ma potrzeby wynajmowania fizycznego miejsca, a koszty marketingu internetowego mogą być bardziej efektywne niż tradycyjne metody reklamy. c) Analiza danych i personalizacja Internet umożliwia zbieranie ogromnych ilości danych na temat klientów. Dzięki temu przedsiębiorcy mogą lepiej zrozumieć preferencje swojej klienteli i dostosować swoje produkty czy usługi, co z kolei może przyczynić się do zwiększenia lojalności klientów. d) Elastyczność pracy Zakładanie firmy online pozwala na większą elastyczność w zarządzaniu czasem i pracą. Przedsiębiorcy mogą pracować zdalnie, co pozwala im lepiej pogodzić życie zawodowe z prywatnym. 4. Start-up w internecie: Jak zacząć? Rozpoczęcie e-biznesu wymaga starannego planowania i przygotowania. Oto kilka kroków, które warto podjąć przed rozpoczęciem działalności online: a) Wybór odpowiedniej niszy rynkowej Konkurencja w niektórych branżach internetowych jest ogromna, dlatego warto znaleźć dobrze dopasowaną niszę rynkową, gdzie można wyróżnić się spośród innych graczy. b) Tworzenie profesjonalnej strony internetowej Strona internetowa będzie wizytówką firmy online, dlatego powinna być estetyczna, intuicyjna i łatwa w nawigacji. Zadbaj także o jej responsywność, by dostosowywała się do różnych urządzeń. c) Marketing internetowy Planowanie strategii marketingowej jest kluczowe dla zwiększenia widoczności firmy online. Wykorzystaj narzędzia takie jak SEO, reklamy PPC, content marketing czy media społecznościowe. d) Bezpieczeństwo danych W przypadku e-biznesu, ochrona danych klientów jest priorytetem. Upewnij się, że twoja strona i systemy płatności są odpowiednio zabezpieczone. Podsumowanie Zakładanie firmy online to fascynujący i obiecujący krok w dzisiejszej erze cyfrowej. Pomimo wyzwań, które niesie ze sobą e-biznes, możliwości, które stwarza prowadzenie działalności online, są ogromne. Globalny zasięg, niskie koszty, personalizacja i elastyczność to tylko niektóre z korzyści, jakie można osiągnąć, prowadząc biznes w wirtualnym świecie. Dlatego też, jeśli jesteś gotowy na wyzwania, zakładanie firmy online może okazać się dla Ciebie rewolucyjnym krokiem na drodze do sukcesu przedsiębiorczego.

Wprowadzenie do innowacji technologicznych w finansach: Innowacje technologiczne odgrywają coraz większą rolę w sektorze finansowym, zapewniając nowe możliwości i korzyści zarówno dla firm, jak i konsumentów. W dzisiejszym artykule przyjrzymy się temu, czym są innowacje technologiczne w kontekście finansów oraz jak można je wykorzystać w firmie. Przykłady innowacji technologicznych w finansach: Jednym z przykładów innowacji technologicznych w finansach są bezpieczne płatności online. Dzięki nowoczesnym technologiom i szyfrowaniu transakcji, klienci mogą dokonywać płatności online w sposób łatwy i bezpieczny. Takie rozwiązania umożliwiają szybkie i wygodne zakupy przez Internet oraz ograniczają ryzyko kradzieży danych. Kolejnym przykładem są aplikacje mobilne do zarządzania finansami osobistymi. Dzięki nim użytkownicy mogą monitorować swoje wydatki, kontrolować budżet, a nawet inwestować swoje oszczędności. Aplikacje te oferują intuicyjne interfejsy, a także dostęp do różnych narzędzi finansowych, które ułatwiają zarządzanie finansami osobistymi. Technologie blockchain również odgrywają coraz większą rolę w sektorze finansowym. Blockchain to zdecentralizowana i bezpieczna technologia, która umożliwia przechowywanie i przesyłanie danych w sposób niezmienialny i transparentny. W sektorze bankowym blockchain może być wykorzystywany do szybkich i bezpiecznych transakcji, weryfikacji tożsamości klientów oraz zarządzania złożonymi procesami finansowymi. Automatyzacja procesów księgowych i rozliczeniowych to kolejny przykład innowacji technologicznych w finansach. Dzięki wykorzystaniu zaawansowanych systemów informatycznych i sztucznej inteligencji, wiele rutynowych zadań księgowych i rozliczeniowych może być wykonywanych automatycznie. To pozwala na oszczędność czasu i zasobów, a także minimalizuje ryzyko błędów ludzkich. Jak wykorzystać innowacje technologiczne w firmie? Wykorzystanie innowacji technologicznych w firmie może przynieść wiele korzyści. Oto kilka sposobów, jak można wykorzystać innowacje technologiczne w różnych obszarach działalności: 1. Poprawa efektywności operacyjnej poprzez automatyzację: Automatyzacja procesów biznesowych może znacznie zwiększyć efektywność operacyjną firmy. Dzięki wykorzystaniu systemów informatycznych, wiele rutynowych zadań może być wykonywanych automatycznie, co pozwala pracownikom skupić się na bardziej wartościowych i strategicznych zadaniach. Przykładowe obszary, w których można zastosować automatyzację, to zarządzanie zapasami, procesy logistyczne oraz obsługa klienta. 2. Udoskonalenie systemów płatniczych i obsługi klienta: Innowacje technologiczne pozwalają również na usprawnienie systemów płatniczych i obsługi klienta. Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom, takim jak płatności mobilne czy chatboty, firmy mogą zapewnić szybkie i wygodne metody płatności oraz efektywną obsługę klienta. To przyczynia się do zwiększenia satysfakcji klientów i budowania lojalności. 3. Wykorzystanie danych i analizy do podejmowania lepszych decyzji finansowych: Dane są jednym z najcenniejszych zasobów w dzisiejszym świecie biznesu. Wykorzystanie zaawansowanych narzędzi analitycznych i sztucznej inteligencji umożliwia gromadzenie, analizę i interpretację danych w celu podejmowania lepszych decyzji finansowych. Dzięki temu można lepiej zrozumieć preferencje klientów, prognozować trendy rynkowe oraz optymalizować procesy operacyjne. 4. Optymalizacja procesów księgowych i audytowych: Innowacje technologiczne mają duże znaczenie w obszarze księgowości i audytu. Dzięki wykorzystaniu zaawansowanych systemów księgowych i narzędzi do analizy danych, firmy mogą przyspieszyć procesy rozliczeniowe, identyfikować ewentualne nieprawidłowości oraz zapewnić dokładność i zgodność z przepisami. To przyczynia się do poprawy zarządzania finansowego i minimalizacji ryzyka. Wyzwania związane z wdrożeniem innowacji technologicznych w finansach: Jak każda innowacja, również innowacje technologiczne w finansach stawiają przed firmami pewne wyzwania. Oto kilka z tych wyzwań: 1. Bezpieczeństwo danych i ochrona prywatności: Wraz z rozwojem innowacji technologicznych, wzrasta ryzyko związane z bezpieczeństwem danych i ochroną prywatności. Firmy muszą dbać o odpowiednie zabezpieczenia technologiczne oraz stosować się do obowiązujących przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Bezpieczeństwo i zaufanie klientów są kluczowe dla sukcesu w dzisiejszym środowisku biznesowym. 2. Integracja z istniejącymi systemami i infrastrukturą: Wprowadzanie innowacji technologicznych w firmie często wymaga integracji z istniejącymi systemami i infrastrukturą. To może być skomplikowany proces, który wymaga współpracy różnych działów i dostosowania się do specyficznych wymagań technicznych. Dlatego ważne jest, aby planować i przygotować się odpowiednio przed wdrożeniem innowacji. 3. Szczególne wymagania regulacyjne w sektorze finansowym: Sektor finansowy podlega szczególnym wymaganiom regulacyjnym. Firmy muszą przestrzegać określonych przepisów dotyczących bezpieczeństwa finansowego, ochrony klientów i przeciwdziałania praniu pieniędzy. Wprowadzanie innowacji technologicznych wymaga ścisłego przestrzegania tych regulacji i zapewnienia zgodności z obowiązującymi przepisami. Przyszłość innowacji technologicznych w finansach: Innowacje technologiczne w sektorze finansowym będą nadal odgrywać kluczową rolę w przyszłości. Oczekuje się, że będą one kontynuować rozwój i wprowadzać nowe możliwości dla firm i konsumentów. Kilka przewidywanych trendów to: Rozwój płatności mobilnych i cyfrowych Wprowadzenie technologii sztucznej inteligencji w obszarze doradztwa finansowego Wykorzystanie technologii blockchain w większej liczbie sektorów finansowych Rośnie znaczenie analizy danych i sztucznej inteligencji w podejmowaniu decyzji finansowych Podsumowanie Innowacje technologiczne w finansach mają duży potencjał do zmiany sposobu, w jaki prowadzimy transakcje finansowe i zarządzamy finansami. Wykorzystanie innowacji technologicznych w firmie może przynieść wiele korzyści, takich jak poprawa efektywności operacyjnej, udoskonalenie obsługi klienta oraz lepsze zarządzanie finansami. Jednak wprowadzanie innowacji technologicznych wiąże się również z pewnymi wyzwaniami, takimi jak zapewnienie bezpieczeństwa danych i integracja z istniejącymi systemami. Dlatego ważne jest, aby firma odpowiednio przygotowała się do wdrożenia innowacji technologicznych i skonsultowała się z ekspertami. FAQs (Najczęściej zadawane pytania) 1. Jakie są główne korzyści z wykorzystania innowacji technologicznych w finansach? Innowacje technologiczne w finansach mogą przynieść wiele korzyści, takich jak poprawa efektywności operacyjnej, udoskonalenie obsługi klienta, lepsze zarządzanie finansami oraz możliwość wykorzystania danych do podejmowania lepszych decyzji. 2. Jakie są najważniejsze wyzwania związane z wdrożeniem innowacji technologicznych w finansach? Wdrożenie innowacji technologicznych w finansach wiąże się z wyzwaniami związanymi z bezpieczeństwem danych, integracją z istniejącymi systemami oraz spełnieniem wymagań regulacyjnych w sektorze finansowym. 3. Jakie są przewidywane trendy w zakresie innowacji technologicznych w finansach? Przewidywane trendy to rozwój płatności mobilnych i cyfrowych, wprowadzenie sztucznej inteligencji w doradztwie finansowym, większe wykorzystanie technologii blockchain oraz rosnące znaczenie analizy danych i sztucznej inteligencji w podejmowaniu decyzji finansowych. 4. Jak można wykorzystać innowacje technologiczne w zarządzaniu finansami osobistymi? Innowacje technologiczne pozwalają na korzystanie z aplikacji mobilnych i platform internetowych do monitorowania wydatków, kontrolowania budżetu oraz zarządzania inwestycjami w celu poprawy zarządzania finansami osobistymi. 5. Jakie są perspektywy rozwoju innowacji technologicznych w finansach? Perspektywy rozwoju są obiecujące. Innowacje technologiczne będą kontynuować rozwój i wprowadzać nowe możliwości, takie jak płatności mobilne, sztuczna inteligencja w doradztwie finansowym, technologia blockchain oraz analiza danych i sztuczna inteligencja w podejmowaniu decyzji finansowych. Aby dowiedzieć się więcej skontaktuj się z jednym z naszych ekspertów telefonicznie lub przez formularz kontaktowy na stronie na naszej stronie.

Kiedy dług nie jest uregulowany na czas, wierzyciel może zdecydować się na skorzystanie z usług firmy windykacyjnej w celu odzyskania swoich środków. Firmy windykacyjne specjalizują się w odzyskiwaniu długów i podejmują różne działania mające na celu przekonać dłużnika do uregulowania zaległej kwoty. Jednym z aspektów, które często budzą kontrowersje, jest naliczanie odsetek przez firmy windykacyjne. Naliczanie odsetek wyłącznie zgodnie z prawem! Firmy windykacyjne mogą naliczać odsetki zgodnie z przepisami prawa, które określają zasady naliczania odsetek za opóźnienie. Zgodnie z artykułem 481 kodeksu cywilnego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie została oznaczona, naliczane są odsetki ustawowe za opóźnienie. Ich wysokość wynosi sumę stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego oraz 5,5 punktów procentowych. Prawo chroni zarówno wierzyciela, jak i dłużnika w zakresie naliczania odsetek. Dodatkowe koszty związane ze zwłoką muszą być wyliczane zgodnie ze stopami procentowymi, przy czym maksymalna wysokość odsetek w skali roku nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych. Firma windykacyjna może naliczać odsetki zgodnie z obowiązującymi stopami procentowymi określonymi przez Radę Polityki Pieniężnej w kwietniu 2023 roku. Oto stopy procentowe, które obowiązują dla naliczanych odsetek w skali roku: Stopa referencyjna: 6,75%Stopa lombardowa: 7,25%Stopa depozytowa: 6,25%Stopa redyskonta weksli: 6,80%Stopa dyskontowa weksli: 6,85% Firma windykacyjna może naliczać odsetki z wykorzystaniem tych stóp procentowych, zgodnie z ich określonymi wartościami dla danego rodzaju odsetek. Co daje wierzycielowi naliczenie odsetek? Naliczenie odsetek daje wierzycielowi kilka korzyści: Kompensacja za opóźnienie płatności – naliczanie odsetek pozwala wierzycielowi otrzymać dodatkową rekompensatę za opóźnienie w spłacie długu przez dłużnika. Odsetki stanowią formę rekompensaty za czas, w którym wierzyciel nie miał dostępu do należnych mu środków;Zachęta do terminowej spłaty– naliczanie odsetek może stanowić zachętę dla dłużnika do terminowej spłaty długu. Dłużnik może być motywowany do uregulowania swojego zobowiązania jak najszybciej, aby uniknąć narastania odsetek.;Pokrycie dodatkowych kosztów – naliczone odsetki mogą również pomóc wierzycielowi w pokryciu dodatkowych kosztów, takich jak koszty związane z obsługą i windykacją zadłużenia. Mogą one stanowić formę rekompensaty za dodatkowe wysiłki i związane z nimi wydatki poniesione przez wierzyciela. Naliczanie odsetek umożliwia więc wierzycielowi otrzymanie rekompensaty za opóźnienie płatności, stwarza zachętę do terminowej spłaty długu oraz pomaga w pokryciu dodatkowych kosztów związanych z windykacją i obsługą zobowiązań. Jak uniknąć odsetek? Rady dla dłużników Oto kilka porad dla dłużników, które mogą pomóc uniknąć naliczania odsetek: Terminowa spłata – najlepszym sposobem uniknięcia odsetek jest terminowa spłata zadłużenia. Upewnij się, że płacisz swoje zobowiązania w wyznaczonym czasie lub nawet wcześniej. Regularne monitorowanie terminów płatności i utrzymywanie się na bieżąco z harmonogramem spłat może pomóc w uniknięciu odsetek;Komunikacja z wierzycielem – jeśli masz trudności finansowe i nie jesteś w stanie terminowo spłacić długu, skontaktuj się z wierzycielem jak najszybciej. Komunikacja jest kluczowa – wyjaśnij swoją sytuację finansową i przedstaw propozycję rozwiązania, na przykład ustalenie elastycznego planu spłat. Wiele firm jest skłonnych negocjować warunki spłaty w celu uniknięcia narastania odsetek;Renegocjacja warunków – jeśli twoja sytuacja finansowa jest trudna, rozważ renegocjację warunków umowy z wierzycielem. Możesz prosić o zmniejszenie wysokości rat, wydłużenie okresu spłaty lub nawet negocjować umorzenie części długu. Ważne jest, aby przedstawić realistyczne propozycje i być otwartym na dyskusję;Konsolidacja długów – jeśli masz wiele zobowiązań, rozważ skonsolidowanie swoich długów w jedno większe zadłużenie. Konsolidacja może pomóc w uporządkowaniu finansów poprzez spłatę wielu małych długów i skoncentrowanie się na jednym większym zadłużeniu. To może ułatwić zarządzanie płatnościami i uniknięcie odsetek z różnych źródeł;Budżetowanie i oszczędzanie – wprowadzenie rygorystycznego budżetu może pomóc w kontrolowaniu wydatków i zapewnieniu, że masz środki na spłatę długów. Oszczędzanie dodatkowych pieniędzy, nawet w małych ilościach, może pomóc w przypadku niespodziewanych wydatków i zapobiec opóźnieniom w płatnościach. Podsumowanie Podsumowując – firma windykacyjna ma prawo naliczać odsetki zgodnie z przepisami prawa. Naliczanie odsetek stanowi legalny proces, który umożliwia wierzycielom otrzymanie rekompensaty za opóźnienie płatności. Dla dłużników istotne jest terminowe spłacanie zobowiązań, komunikacja z wierzycielem i ewentualna renegocjacja warunków, aby uniknąć narastania odsetek. Pamiętaj, że zrozumienie przepisów prawnych i skonsultowanie się z profesjonalistą może pomóc w lepszym zrozumieniu swoich praw i obowiązków wobec firmy windykacyjnej.

W dzisiejszym wpisie postaramy się rozwiać wątpliwości dotyczące możliwości firm windykacyjnych w dochodzeniu przedawnionych roszczeń w sądzie. Przedawnienie to termin prawny oznaczający utratę prawa do dochodzenia roszczenia po upływie określonego czasu. Pytanie, które często się pojawia, brzmi – czy firma windykacyjna może jeszcze skutecznie egzekwować takie roszczenia? Przedawnienie długu – czym jest? Przedawnienie długu to termin prawny oznaczający utratę prawa wierzyciela do dochodzenia swojego roszczenia wobec dłużnika po upływie określonego okresu czasu. Jest to zasada prawa mająca na celu zapewnienie stabilności i pewności prawnej. Przedawnienie długu polega na tym, że po upływie określonego terminu, określanego zazwyczaj w przepisach prawa, wierzyciel traci możliwość skutecznego dochodzenia swojego roszczenia przed sądem lub innymi środkami prawnymi. Dłużnik, który nie uregulował swojego zobowiązania w określonym czasie, nie jest już prawnie zobowiązany do jego spłaty. Po jakim czasie dług się przedawnia? Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, istnieje ustalony podstawowy okres przedawnienia wynoszący dokładnie sześć lat. Jednakże, dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, termin ten skraca się do trzech lat. Warto zaznaczyć, że w poszczególnych ustawach mogą być zawarte odmienne przepisy dotyczące terminów przedawnienia dla konkretnych rodzajów roszczeń. Każdorazowo, terminy te są obliczane od momentu wymagalności roszczenia, czyli od dnia, w którym wierzyciel uzyskuje prawo do żądania zaspokojenia swojego uprawnienia. Jak działają firmy windykacyjne? Firmy windykacyjne specjalizują się w odzyskiwaniu długów od osób, które nie uregulowały swoich zobowiązań wobec wierzycieli. Często zdarza się, że firma windykacyjna nabywa wierzytelność od wierzyciela i podejmuje działania mające na celu odzyskanie długu od dłużnika. W tym kontekście pojawia się pytanie, czy firma windykacyjna może dochodzić przedawnionego roszczenia w sądzie. Przedawnione roszczenie – czy można żądać jego spłaty? Należy podkreślić, że samo przedawnienie roszczenia nie powoduje, że ono znika. Wierzyciel czy firma windykacyjna, wciąż mają prawo takiego roszczenia dochodzić od dłużnika. Sytuacja ulega jednak zmianie w kontekście skierowania takiej sprawy do sądu. Czy konieczne jest podniesienie zarzutu przedawnienia gdy wierzyciel wystąpił na drogę sądową? Wszystko zależy od tego czy dłużnikiem jest konsument, czy podmiot, którego zadłużenie powstało w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 117 § 21 Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Sąd obecnie z urzędu bada, czy roszczenie przeciwko konsumentowi nie jest przedawnione. Konsument nie musi zatem podnosić zarzutu przedawnienie. Inaczej wygląda sytuacja dotycząca roszczeń pomiędzy przedsiębiorcami. W takiej sytuacji sąd nie uwzględnia przedawnienia z urzędu, a jedynie na zarzut pozwanego (dłużnika). Podsumowanie Dla firm windykacyjnych ważne jest zrozumienie terminów przedawnienia i świadomość, że przedawnione roszczenia są trudniejsze do skutecznego dochodzenia. W przypadku przyszłych działań windykacyjnych warto skonsultować się z prawnikiem, który specjalizuje się w tej dziedzinie, aby uniknąć ewentualnych problemów prawnych. Dla dłużników ważne jest zwrócenie uwagi na terminy przedawnienia swoich zobowiązań. Jeśli podejrzewasz, że roszczenie wobec Ciebie mogło przedawnić się, skonsultuj się z prawnikiem, który oceni Twoją sytuację i doradzi odpowiednie działania. W każdym przypadku decyzja o skutecznym dochodzeniu przedawnionego roszczenia w sądzie zależy od indywidualnych okoliczności.

W życiu wielu ludzi zdarzają się sytuacje, kiedy nagromadzone zadłużenie staje się ciężarem i powoduje trudności finansowe. W takich przypadkach jednym z rozwiązań, które można rozważyć, jest zrzeczenie się długu. To proces, w którym dłużnik dobrowolnie rezygnuje z roszczenia wierzyciela i zobowiązuje się do spłaty zadłużenia w części lub w całości. Zanim podejmiesz decyzję o zrzeczeniu się długu, warto rozważyć kilka aspektów i skonsultować się z ekspertami. Zrzeczenie się długu – od czego zacząć? Pierwszą rzeczą, którą należy wziąć pod uwagę, jest skala zadłużenia i możliwości spłaty. Jeśli dług jest znaczący i niemożliwe jest uregulowanie go w sposób terminowy, zrzeczenie się długu może być rozważane jako opcja. Jest to szczególnie istotne, gdy wierzyciel nie wykazuje skłonności do negocjacji lub ustalenia korzystnych warunków spłaty. Zrzeczenie się długu może być więc strategią ochrony przed narastającymi odsetkami i innymi kosztami. Kolejnym czynnikiem, który należy uwzględnić, jest skuteczność zrzeczenia się długu. W niektórych przypadkach, szczególnie gdy dług jest niewielki, wierzyciele mogą nie wyrazić zgody na zrzeczenie się roszczenia. W takiej sytuacji konieczne może być poszukiwanie innych rozwiązań, takich jak negocjacje warunków spłaty, restrukturyzacja długu lub skorzystanie z porady prawnika w celu ustalenia optymalnej strategii. Najpopularniejsze formy zrzeczenia się długu Najczęściej stosowanym sposobem na umorzenie długu jest znane jako “zwolnienie z długu”. Proces ten wymaga współpracy między dwiema stronami – wierzycielem i dłużnikiem. Wierzyciel musi zaoferować zrzeczenie się długu, a dłużnik musi zaakceptować tę propozycję. Istnieje możliwość przejęcia długu przez inną osobę zamiast dłużnika. W takim przypadku “transfer” długu może nastąpić na dwa sposoby: Poprzez zawarcie umowy między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika. W tym przypadku dłużnik musi złożyć oświadczenie, które może być przekazane dowolnej ze stron;Poprzez zawarcie umowy między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela. W tym przypadku oświadczenie wierzyciela może być przekazane dowolnej ze stron. Należy jednak pamiętać, że oświadczenie to jest nieważne, jeśli wierzyciel nie miał wiedzy, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna. Zrzeczenie się długu a historia kredytowa Należy również pamiętać o skutkach zrzeczenia się długu dla historii kredytowej. Zrzeczenie się długu może mieć wpływ na Twoją zdolność kredytową w przyszłości i utrudnić uzyskanie nowych pożyczek lub kredytów. Banki i instytucje finansowe biorą pod uwagę historię spłaty zobowiązań, dlatego decyzja o zrzeczeniu się długu powinna być podjęta po rozważeniu konsekwencji finansowych w dłuższej perspektywie czasowej. Warto również zauważyć, że zrzeczenie się długu może wiązać się z kosztami prawno-administracyjnymi. W niektórych jurysdykcjach mogą istnieć opłaty lub prowizje związane z formalnościami prawno-urzędowymi dotyczącymi zrzeczenia się długu. Należy wziąć pod uwagę te koszty i dokładnie oszacować, czy zrzeczenie się długu jest opłacalne w kontekście całkowitej wartości zadłużenia. Podsumowanie Podsumowując, zrzeczenie się długu może być rozważane jako opcja, gdy zadłużenie jest: znaczne, nie ma możliwości terminowej spłaty lub wierzyciel nie wykazuje skłonności do negocjacji. Warto jednak dokładnie rozważyć skutki finansowe takiej decyzji i jej wpływ na historię kredytową. Należy również pamiętać o ewentualnych kosztach związanych z formalnościami prawno-administracyjnymi. W przypadku złożonych sytuacji finansowych zawsze warto skonsultować się z prawnikiem lub specjalistą ds. windykacji, aby uzyskać pełne zrozumienie konsekwencji zrzeczenia się długu i znaleźć najkorzystniejsze rozwiązanie dla siebie.

Wielu przedsiębiorców, którzy od dłuższego czasu prowadzą działalność gospodarczą jako osoby fizyczne, zastanawia się nad możliwością przekształcenia swojej działalności w formę spółki. Przekształcenie przedsiębiorcy jednoosobowego w spółkę może wiązać się z wieloma korzyściami, ale również wymagać pewnych zmian i formalności. Czy warto podjąć taką decyzję? Oto kilka istotnych aspektów, które warto wziąć pod uwagę. Rozbudowany potencjał rozwoju Przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę może otworzyć przed Tobą nowe możliwości rozwoju. Działalność jako spółka umożliwia pozyskanie dodatkowych środków finansowych poprzez pozyskanie inwestorów lub uzyskanie kredytów. To z kolei może umożliwić rozwinięcie działalności, wprowadzenie nowych produktów lub usług, a także ekspansję na nowe rynki. Przekształcenie w spółkę może być atrakcyjne szczególnie dla przedsiębiorców, którzy pragną dynamicznie rozwijać swój biznes. Rozdzielenie odpowiedzialności Przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę umożliwia rozdzielenie odpowiedzialności pomiędzy wspólników. W przypadku prowadzenia działalności jako osoba fizyczna, przedsiębiorca ponosi osobistą odpowiedzialność za wszelkie zobowiązania wynikające z prowadzonej działalności. Przekształcenie w spółkę pozwala na ograniczenie tej odpowiedzialności do wkładu wniesionego przez każdego wspólnika. Oznacza to, że w przypadku niepowodzeń czy roszczeń wobec spółki, ryzyko finansowe zostaje rozłożone pomiędzy wspólników. Profesjonalny wizerunek Prowadzenie działalności jako spółka może przynieść również korzyści wizerunkowe. Spółka jest postrzegana jako bardziej profesjonalna forma prowadzenia biznesu niż jednoosobowa działalność gospodarcza. Może to wpływać pozytywnie na relacje z klientami, partnerami biznesowymi i instytucjami finansowymi. Przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę może przyczynić się do budowy bardziej wiarygodnego wizerunku i otworzyć nowe możliwości współpracy. Zmiany formalne i koszty Przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę wymaga przestrzegania określonych procedur i spełnienia odpowiednich wymagań formalnych. Przed podjęciem decyzji o przekształceniu warto dokładnie przeanalizować swoje cele biznesowe, perspektywy rozwoju oraz zasięgnąć porady specjalistów prawniczych i finansowych. Dzięki temu będziesz mógł dokonać świadomego wyboru i zdecydować, czy przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę jest dla Ciebie korzystne.

Proces windykacji może być frustrujący zarówno dla wierzycieli, jak i dla dłużników. Często pojawia się pytanie, ile czasu może zająć cały proces od momentu rozpoczęcia do zakończenia. Oczywiście, nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ czas trwania windykacji może się różnić w zależności od wielu czynników. W tym artykule omówimy te czynniki oraz przedstawimy ogólne wytyczne dotyczące czasu trwania procesu windykacji. Windykacja – każda jest inna Po pierwsze, ważne jest zrozumienie, że każda sytuacja windykacyjna jest unikalna. Czynniki takie jak rodzaj długu, kwota zadłużenia, postępowanie dłużnika oraz stosowane metody windykacyjne mogą wpływać na czas trwania procesu. Ogólnie rzecz biorąc, windykacja może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy, a w niektórych przypadkach nawet dłużej. Jak przebiega windykacja? Pierwszym etapem windykacji jest zwykle wysłanie wezwania do zapłaty dłużnikowi. To pierwsze powiadomienie ma na celu poinformowanie dłużnika o jego zobowiązaniach oraz dać mu szansę na uregulowanie długu dobrowolnie. Czas trwania tego etapu może być różny, ale zazwyczaj wynosi kilka tygodni. Jeśli dłużnik nie odpowiada na wezwanie do zapłaty lub nie dokonuje spłaty zadłużenia, wierzyciel może podjąć dalsze kroki. Może to obejmować wniesienie sprawy do sądu lub skorzystanie z usług agencji windykacyjnej. Jeśli sprawa trafia do sądu, czas trwania procesu może się znacznie wydłużyć. Proces sądowy może trwać od kilku miesięcy do nawet kilku lat, w zależności od obciążenia sądów i skomplikowania sprawy. Warto zaznaczyć, że skuteczność procesu windykacji może zależeć od podejścia wierzyciela oraz umiejętności i doświadczenia osób zajmujących się windykacją. W przypadku bardziej złożonych spraw, takich jak długi zagraniczne czy windykacja przedsiębiorstw, czas trwania procesu może być bardziej nieprzewidywalny. Rodzaje windykacji Aby skutecznie i szybko przeprowadzić działania mające na celu odzyskanie należności, ważne jest, abyś posiadał pełną wiedzę na temat procesu windykacyjnego. Kluczowym elementem jest zrozumienie poszczególnych etapów, które jako wierzyciel będziesz musiał przejść. Wyróżniamy trzy podstawowe typy windykacji: Windykacja polubowna – polega na podejmowaniu działań mających na celu dobrowolne uregulowanie zadłużenia przez dłużnika, bez konieczności angażowania wymiaru sprawiedliwości;Windykacja sądowa – jeśli windykacja polubowna nie przynosi rezultatów, jako wierzyciel masz możliwość skierowania sprawy do sądu. W ramach tego procesu podejmowane są formalne kroki prawne w celu odzyskania należności;Egzekucja komornicza – jest to konsekwencja windykacji sądowej, polegająca na zajęciu majątku dłużnika przez komornika, w celu zaspokojenia roszczeń finansowych wierzyciela. Podsumowanie Podsumowując, czas trwania procesu windykacji zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj długu, kwota zadłużenia, postępowanie dłużnika, stosowane metody windykacyjne oraz przepisy prawne danego kraju. Ogólnie rzecz biorąc, windykacja może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy, a w niektórych przypadkach nawet dłużej, zwłaszcza jeśli sprawa trafia do sądu. Ważne jest, aby wierzyciel podejmował odpowiednie kroki w celu skutecznej windykacji i skorzystania z profesjonalnych usług, jeśli to konieczne. Niezależnie od czasu trwania procesu, kluczową cechą jest cierpliwość i konsekwencja w dążeniu do odzyskania długu.

Należności towarzyszą nam na każdym kroku, a wiele z nich niestety pozostaje niespłaconych. W takiej sytuacji warto rozważyć podjęcie działań windykacyjnych, aby odzyskać swoje pieniądze. Jednak wiele osób zastanawia się, od czego zacząć windykację. Poniżej przedstawiam kilka kroków, które warto podjąć w celu skutecznej windykacji. Czym jest windykacja? Windykacja to proces odzyskiwania długów, czyli przypominanie dłużnikowi o nieuregulowanych zobowiązaniach i nakłanianie go do ich spłaty. Windykacja jest procesem, który przeprowadzany jest przez wierzyciela lub firmę windykacyjną, która działa w imieniu wierzyciela. Może być przeprowadzana na różne sposoby – można skontaktować się z dłużnikiem i próbować wynegocjować spłatę zadłużenia, przesłać wezwanie do zapłaty, skorzystać z usług profesjonalnej firmy windykacyjnej, a w ostateczności podjąć działania sądowe. Jest to proces niezbędny gdy dłużnik nie reguluje swoich zobowiązań. Bez podjęcia odpowiednich działań, wierzyciel ryzykuje utratę swoich pieniędzy. Dlatego też windykacja jest ważnym narzędziem, które umożliwia odzyskanie nieuregulowanych zobowiązań oraz utrzymanie stabilności finansowej wierzyciela. Od czego zacząć? Skontaktuj się z dłużnikiem – pierwszym krokiem w windykacji powinno być skontaktowanie się z dłużnikiem i wyjaśnienie sytuacji. Warto wysłać mu pismo lub zadzwonić, aby ustalić, kiedy planuje spłacić swoje zobowiązania. Przeprowadź analizę ryzyka – przed podjęciem działań windykacyjnych warto przeprowadzić analizę ryzyka, czyli ocenę szans na odzyskanie długu. Ważne jest, aby poznać historię dłużnika oraz jego aktualną sytuację finansową. Wysyłka wezwań do zapłaty – jeśli dłużnik nie wywiąże się ze swojego zobowiązania, warto przesłać mu wezwanie do zapłaty. W dokumencie tym powinno znaleźć się określenie kwoty należności, terminu zapłaty oraz groźba podjęcia dalszych działań prawnych. Skorzystaj z usług profesjonalnej firmy windykacyjnej – jeśli windykacja na własną rękę okazuje się nieskuteczna, warto skorzystać z usług profesjonalnej firmy windykacyjnej. Taka firma posiada wiedzę i doświadczenie w dziedzinie windykacji, co zwiększa szanse na odzyskanie długu. Podejmij działania sądowe – jeśli żadna z powyższych metod nie przyniesie efektu, można podjąć działania sądowe. Warto jednak pamiętać, że taki proces jest czasochłonny i wiąże się z dodatkowymi kosztami. Podsumowanie Podsumowując, windykacja jest procesem, który wymaga zaangażowania i cierpliwości. Od czego zacząć windykację? Przede wszystkim warto skontaktować się z dłużnikiem, przeprowadzić analizę ryzyka oraz przesłać wezwanie do zapłaty. Jeśli te kroki nie przyniosą efektu, warto skorzystać z usług profesjonalnej firmy windykacyjnej lub podjąć działania sądowe.

Rejestracja spółki partnerskiej w Krajowym Rejestrze Sądowym to ważny krok w procesie zakładania własnej działalności gospodarczej. Spółka partnerska jest jedną z popularniejszych form działalności gospodarczej w Polsce. Umożliwia prowadzenie biznesu we współpracy z innymi osobami, dzieląc ryzyko i zyski. Jednakże, przed rozpoczęciem działalności należy dokładnie poznać proces rejestracji spółki partnerskiej w KRS. W tym artykule omówimy najważniejsze rzeczy związane z rejestracją spółki partnerskiej w Krajowym Rejestrze Sądowym. Rejestracja spółki partnerskiej – gdzie złożyć wniosek? Od 1 lipca 2021 r. możliwe jest złożenie wniosku o wpis do KRS wyłącznie w formie elektronicznej za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych. Wniosek złożony w formie papierowej nie zostanie rozpatrzony przez sąd rejestrowy. Należy jednak pamiętać, że Portal Rejestrów Sądowych nie umożliwia zakładania spółek przez internet. Za jego pośrednictwem można dokonać rejestracji spółki, która już posiada podpisaną umowę przez wspólników. Warto zauważyć, że elektroniczne postępowanie rejestrowe wymaga, aby pisma kierowane przez przedsiębiorcę do sądu oraz pisma kierowane przez sąd do przedsiębiorcy były wysyłane za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. W związku z tym rezygnacja z doręczeń elektronicznych jest niemożliwa. Kto może przygotować i podpisać wniosek o rejestrację spółki partnerskiej w KRS? Każda osoba, która posiada konto na Portalu Rejestrów Sądowych, może przygotować wniosek o rejestrację spółki. Nie musi to być wspólnik, czy pełnomocnik spółki. Wniosek taki może jednak podpisać wyłącznie: Wspólnik spółki lub Pełnomocnik procesowy, którego powołanie nastąpiło przez jednego partnera samodzielnie, przez niektórych lub przez wszystkich partnerów wspólnie. Jeżeli przygotowanie wniosku zlecono innej osobie niż wspólnik lub pełnomocnik procesowy, osoba ta musi udostępnić wniosek do podpisu osobie uprawnionej. Rejestracja spółki partnerskiej – co powinien zawierać wniosek? We wniosku o rejestrację spółki partnerskiej w KRS trzeba podać: Dane partnerów (imiona i nazwiska partnerów, określenie wolnego zawodu wykonywanego w spółce oraz adresy do doręczeń);Informacje o przedmiocie działalności spółki;Nazwiska i imiona partnerów, którzy ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania spółki, w przypadku gdy w umowie spółki przewidziane są takie postanowienia;Firmę i siedzibę spółki;Czas trwania spółki, jeśli jest oznaczony;Określenie wkładów wnoszonych przez każdego partnera i ich wartość. Ile kosztuje rejestracja spółki partnerskiej w KRS? Opłatę za złożenie wniosku o rejestrację spółki w KRS można uiścić za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych, który przekieruje nas do systemu e-Płatności. Możemy wybrać spośród kilku sposobów opłaty, takich jak przelew z naszego konta bankowego, płatność kartą kredytową, kartą płatniczą lub płatnością BLIK. Instrukcja opłacania wniosków w aplikacji e-formularze KRS wskazuje, że należy uiścić opłaty związane z wnioskiem w następującej wysokości: opłata sądowa za wpis wynosi 500 zł, opłata za ogłoszenie wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym wynosi 100 zł, opłata skarbowa za pełnomocnictwo wynosi 17 zł (dotyczy to tylko przypadku, gdy wniosek składa pełnomocnik). Warto pamiętać, że jeśli składamy pełnomocnictwo do urzędu, musimy uiścić dodatkową opłatę. Należy jednak pamiętać, że nie jest wymagane uiszczenie opłaty za pełnomocnictwo udzielone małżonkowi, dzieciom, rodzicom, dziadkom, wnukom lub rodzeństwu.

W dzisiejszych czasach coraz więcej firm ma problemy z niespłaconymi fakturami i zobowiązaniami, co wiąże się z koniecznością podjęcia działań windykacyjnych. Jednym z rozwiązań jest zatrudnienie doświadczonej i skutecznej firmy windykacyjnej. Jednak jak wybrać dobrą firmę windykacyjną? W tym poradniku przedstawimy kilka wskazówek, które pomogą Ci dokonać właściwego wyboru. Sprawdź referencje Przed podjęciem decyzji o wyborze konkretnej firmy windykacyjnej, warto zebrać informacje o jej dotychczasowej pracy i efektach. Można zacząć od przeczytania opinii i referencji na stronach internetowych, forach lub portalach branżowych. Warto także skontaktować się z firmami, które już współpracowały z wybraną firmą windykacyjną i zapytać o ich doświadczenia. Sprawdź legalność Przed podpisaniem umowy warto zweryfikować legalność wybranej firmy windykacyjnej. Sprawdź, czy jest zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz, czy posiada wymagane licencje i zezwolenia do prowadzenia działalności windykacyjnej. Sprawdź kompetencje Skuteczna windykacja wymaga od firmy windykacyjnej nie tylko znajomości prawa, ale także umiejętności negocjacyjnych i psychologicznych. Przed wyborem firmy warto zapytać o doświadczenie jej pracowników, ich wykształcenie i specjalizacje. Dobrze, jeśli firma windykacyjna ma w swoim zespole prawników, psychologów i ekspertów finansowych. Sprawdź metody windykacyjne Warto zapytać, jakie metody windykacyjne stosuje wybrana firma. Dobrze, jeśli firma windykacyjna proponuje elastyczne podejście, dopasowane do potrzeb klienta. Istotne jest, aby firma stosowała metody zgodne z prawem oraz etyczne, nienaruszające dobrego imienia i wizerunku Twojej firmy. Sprawdź warunki umowy Przed podpisaniem umowy z firmą windykacyjną, warto uważnie przeanalizować jej warunki. Sprawdź, jakie są koszty windykacji, jakie są terminy płatności, jakie są zasady rozliczeń, jakie są procedury reklamacyjne i jakie są sankcje za niewywiązanie się z umowy. Podsumowanie Podsumowując, wybór dobrej firmy windykacyjnej może pomóc w rozwiązaniu problemów finansowych Twojej firmy. Warto jednak dokładnie zweryfikować legalność, kompetencje oraz metody windykacyjne wybranej firmy, a także uważnie przeanalizować warunki umowy.

W dzisiejszych czasach wiele osób zastanawia się nad założeniem własnej działalności gospodarczej. Jednym z możliwych sposobów na rozpoczęcie takiej działalności jest kupno gotowej spółki z o.o. Czy jednak warto zdecydować się na takie rozwiązanie? W tym artykule postaramy się odpowiedzieć na to pytanie. Gotowa spółka z o.o. to mniej formalności Przede wszystkim, warto zaznaczyć, że kupno gotowej spółki z o.o. może być korzystne dla osób, które chcą szybko rozpocząć swoją działalność. Dzięki temu nie trzeba czekać na założenie nowej spółki, co może trwać kilka tygodni lub nawet miesięcy. Gotowa spółka pozwala na rozpoczęcie działalności od razu po jej zakupie. Kupując gotową spółkę z o.o., otrzymujemy również pewne gwarancje. Przede wszystkim, spółka ta została już zarejestrowana i posiada NIP, REGON oraz KRS. Oznacza to, że nie trzeba martwić się o formalności związane z rejestracją nowej spółki. Dodatkowo spółka ta ma już swoją historię, co może być korzystne przy ubieganiu się o kredyty czy leasingi. A co z ewentualnymi długami? Należy jednak pamiętać, że kupując gotową spółkę, kupujemy ją w stanie, w jakim się znajduje. Oznacza to, że jeśli spółka ma długi lub problemy finansowe, to kupujący przejmuje również te problemy. Dlatego przed podjęciem decyzji o kupnie gotowej spółki, należy dokładnie przeanalizować jej sytuację finansową i zrobić odpowiednie badania i analizy. Kupując gotową spółkę z o.o., musimy również liczyć się z wyższymi kosztami niż w przypadku rejestracji nowej spółki. Gotowa spółka jest już bowiem zarejestrowana, co oznacza, że ponosimy koszty związane z zakupem spółki, a także dodatkowe koszty związane z jej przepisaniem na nowego właściciela oraz zmianami w umowie spółki. Zalety kupna gotowej spółki z o.o. Do najważniejszych zalet kupna gotowej spółki z o.o., należą: Rozwiązanie zakupu gotowego podmiotu charakteryzuje się wieloma pozytywnymi aspektami prowadzenia biznesu, najważniejszymi z nich są: Natychmiastowa gotowość do zarządzania po zakupie;Skuteczność dla pozyskiwania dofinansowań, subwencji państwowych, a także kredytów dzięki stażowi lub historii;Zapewnienie wzrostu wiarygodności u kontrahentów;Posiadanie nadanych KRS, NIP, REGON, VAT;Możliwość przejęcia podmiotu z kontem bankowym lub z konkretną koncesją. Gotowa spółka z o.o. – podsumowanie Podsumowując, warto kupić gotową spółkę z o.o., jeśli chcemy szybko rozpocząć działalność i uniknąć formalności związanych z rejestracją nowej spółki. Należy jednak dokładnie przeanalizować sytuację finansową spółki oraz liczyć się z wyższymi kosztami. Kupując gotową spółkę, warto skorzystać z pomocy specjalisty, który pomoże nam dokładnie przeanalizować sytuację spółki i uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek w przyszłości.

Spółka z o.o. to jedna z najpopularniejszych form prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jednym z elementów, których właściciele spółek z o.o. mogą dokonać, jest zbycie swoich udziałów. Co warto wiedzieć na ten temat? Czym jest zbycie udziałów? Udział jest częścią kapitału zakładowego i jako prawo obligacyjne może być przedmiotem obrotu. Udział rozumiany jako kompleks praw i obowiązków może być przenoszony na inną osobę (zob. A. Magnuszewski, Umowa zbycia udziału w spółce z o.o., PPH 1995, nr 3, s. 7–9; B. Gessel-Kalinowska vel Kalisz, Oświadczenia i zapewnienia w umowie sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (w świetle zasady swobody umów), Warszawa 2010, s. 108 i n.). Zbycie udziałów w spółce z o.o. to proces, w którym właściciel udziałów sprzedaje swoje udziały w spółce innym osobom lub firmom. Przy takim zbyciu zmienia się skład osobowy spółki z o.o. i nowi właściciele stają się jej udziałowcami. Jak dokonać zbycia udziałów w spółce z o.o.? Przede wszystkim, zbycie udziałów w spółce z o.o. powinno być przeprowadzone zgodnie z przepisami prawa oraz postanowieniami umowy spółki. Właściciel udziałów powinien zgłosić zamiar zbycia udziałów do spółki z o.o. W umowie spółki może być określony zakaz zbycia udziałów w określonych sytuacjach, takich jak np. zbycie na rzecz konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Przy zbyciu udziałów w spółce z o.o. należy także pamiętać o konieczności uregulowania wszelkich zobowiązań, takich jak np. wszelkiego rodzaju podatki. Należy podkreślić, że do dokonania czynności zbycia lub zastawu wymaga się formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Zbycie udziałów – czy zawsze forma notarialna? Jeżeli umowę spółki zawarto w systemie S24, to zmiany wspólników również należy dokonać poprzez ten system. Robi się to poprzez przygotowanie umowy zbycia udziałów i opatrzenie jej podpisem EPUAP. Natomiast, gdy spółkę zawiązano u notariusza, wówczas taką umowę należy zawrzeć z podpisami notarialnie poświadczonymi. Co wpływa na wartość udziałów w spółce z o.o.? Wartość udziałów w spółce z o.o. może zależeć od wielu czynników, takich jak: Wyniki finansowe spółki z o.o.;Perspektywy rozwoju spółki z o.o.;Udziałów posiadanych przez właściciela;Poziom zadłużenia spółki z o.o.;Sytuacja na rynku, w branży, w której działa spółka z o.o.

Europejski Tytuł Egzekucyjny (ETE) to instrument prawny, który umożliwia w prosty sposób egzekwowanie orzeczeń sądowych w ramach Unii Europejskiej. ETE ułatwia również prowadzenie postępowań egzekucyjnych między krajami UE i pozwala na skuteczne dochodzenie roszczeń w innych państwach członkowskich. Czym jest ETE i w jaki sposób go uzyskać? Wyjaśniamy poniżej. Czym jest Europejski Tytuł Egzekucyjny? ETE to wyrok, nakaz zapłaty lub inny dokument, który stwierdza istnienie zobowiązania wydanego w jednym z państw członkowskich UE i które ma być zrealizowane w innym kraju UE. Pozwala on na łatwiejsze i szybsze dochodzenie roszczeń w innych państwach członkowskich, bez konieczności przeprowadzania dodatkowych postępowań sądowych. ETE umożliwia bezpośrednie uznanie i wykonanie orzeczeń wydanych w jednym kraju UE w innym kraju członkowskim. Oznacza to, że osoba posiadająca tytuł wykonawczy wydany w jednym kraju UE, może bezpośrednio ubiegać się o egzekucję w innym państwie członkowskim UE. Nie ma w tym przypadku konieczności przeprowadzania postępowań sądowych w celu uzyskania tytułu wykonawczego w kraju docelowym. Kto może uzyskać Europejski Tytuł Egzekucyjny? ETE można wydać w sprawach cywilnych i handlowych, a także w niektórych sprawach rodzinnych. ETE może uzyskać każda osoba, która posiada orzeczenie sądowe wydane w jednym państwie członkowskim UE i chce je egzekwować w innym państwie członkowskim UE. Mogą to być osoby fizyczne, osoby prawne lub organizacje. W celu uzyskania ETE należy złożyć wniosek w sądzie państwa członkowskiego, w którym wydano orzeczenie. Sąd ten dokona weryfikacji orzeczenia i jego zgodności z wymaganiami prawnymi. Następnie wyda ETE, który w dalszej kolejności można zastosować do egzekucji orzeczenia w innym państwie członkowskim UE. Europejski Tytuł Egzekucyjny — jakich dokumentów może dotyczyć? Europejski Tytuł Egzekucyjny może dotyczyć różnego rodzaju dokumentów. Mogą to być wyroki sądowe, nakazy zapłaty, ugody, orzeczenia arbitrażowe lub inne dokumenty potwierdzające istnienie zobowiązania. Wszystkie dokumenty objęte ETE muszą być wydane w jednym z państw członkowskich UE. Jakie są korzyści Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego? Europejski Tytuł Egzekucyjny umożliwia łatwiejsze i szybsze dochodzenie roszczeń w innych państwach członkowskich UE. Tytuł wykonawczy, który wydano w jednym krajów członkowskich UE, jest automatycznie uznany w innych państwach członkowskich. Dzięki temu, osoby lub firmy nie muszą przeprowadzać dodatkowych postępowań sądowych. Skraca to czas potrzebny na egzekucję zobowiązania. ETE zwiększa również ochronę konsumentów i przedsiębiorców, którzy dokonują transakcji handlowych z partnerami w innych państwach członkowskich. ETE zwiększa pewność skutecznego egzekwowania objętych nim roszczeń.

Umorzenie postępowania egzekucyjnego to jedno z możliwych działań, jakie mogą podjąć organy egzekucyjne w przypadku, gdy egzekucja z długu nie jest możliwa lub celowe jest zaniechanie postępowania. O co dokładnie chodzi w umorzeniu postępowania egzekucyjnego? O tym dowiesz się w tym artykule. Czym jest postępowanie egzekucyjne i jaki jest jego cel? Przede wszystkim warto zaznaczyć, że egzekucja z długu to proces, który ma na celu “zmuszenie” dłużnika do spełnienia swojego zobowiązania wobec wierzyciela. Działania egzekucyjne mogą przybrać różne formy, w tym między innymi zajęcie: Wynagrodzenia lub rachunku bankowego dłużnika;Nieruchomości czy ruchomości dłużnika, a takżenieruchomości lub ruchomości osoby trzeciej. W pewnych sytuacjach jednak egzekucja z długu nie jest możliwa, a postępowanie egzekucyjne staje się jedynie utrudnieniem dla wszystkich stron. W takim przypadku organ egzekucyjny może podjąć decyzję o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Kiedy postępowanie egzekucyjne może zostać umorzone? Jakie są przyczyny umorzenia postępowania egzekucyjnego? Przede wszystkim chodzi o sytuacje, gdy egzekucja jest niemożliwa. Może to wynikać z faktu, że dłużnik nie posiada żadnych środków do wykonania egzekucji. Może to być spowodowane także tym, że egzekucja naruszyłaby prawa dłużnika. Na przykład w przypadku, gdy zajęto jego środki do życia. Innym powodem umorzenia postępowania egzekucyjnego może być sytuacja, gdy postępowanie egzekucyjne jest bezcelowe. Na przykład gdy dług został już spłacony przez dłużnika, a organ egzekucyjny nie został o tym powiadomiony. Ostatecznie, organ egzekucyjny może podjąć decyzję o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w przypadku, gdy postępowanie egzekucyjne jest zbyt kosztowne lub nieproporcjonalne do wysokości długu. Warto zaznaczyć, że umorzenie postępowania egzekucyjnego nie oznacza, że dług zostaje anulowany. Dłużnik wciąż pozostaje zobowiązany do spłaty długu, a organ egzekucyjny może podjąć kolejne kroki, aby wyegzekwować dług w przyszłości. Na przykład w przypadku, gdy dłużnik uzyska nowe źródło dochodu lub majątek.

Posiadanie udziałów mniejszościowych w spółce może być korzystne dla wielu osób, ale czasem zdarza się, że ich posiadanie przestaje być atrakcyjne. Może to być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak brak wpływu na decyzje podejmowane przez spółkę, brak perspektyw rozwoju firmy czy zmiana sytuacji życiowej właściciela udziałów. W takiej sytuacji naturalnym krokiem jest sprzedaż udziałów i tym samym wyjście ze spółki. Ale jak to zrobić, gdy jesteś wspólnikiem mniejszościowym? W tym artykule postaramy się odpowiedzieć na to pytanie i przedstawić kilka porad dla wspólników mniejszościowych, którzy chcą sprzedać swoje udziały w spółce. Udziały mniejszościowe — sprzedaż krok po kroku Skorzystaj z pomocy doradcy Jeśli nie jesteś pewien, jak najlepiej sprzedać swoje udziały, warto skorzystać z usług doradcy, który pomoże Ci w całym procesie. Doradca pomoże Ci wybrać najlepszą strategię, zaproponuje odpowiednie rozwiązania i wskaże najlepsze miejsca, gdzie można sprzedać udziały. Szukaj potencjalnych nabywców Ważne jest, aby rozpocząć poszukiwania potencjalnych nabywców. Można to zrobić poprzez ogłoszenia na portalach ogłoszeniowych lub korzystając z usług specjalistycznych firm zajmujących się pośrednictwem w sprzedaży udziałów. Dobrym sposobem może też być skontaktowanie się z osobami, które znają firmę lub branżę, w której działa spółka. Przygotuj dokumentację Przy sprzedaży udziałów warto mieć odpowiednią dokumentację, która pozwoli na prawidłową transakcję. Konieczne będą takie dokumenty jak umowa sprzedaży udziałów, protokół zgromadzenia wspólników oraz potwierdzenie wpłaty ceny sprzedaży. Określ wartość udziałów Przy sprzedaży udziałów wartość jest kluczowa. Warto zastanowić się, ile są warte udziały w spółce, aby określić odpowiednią cenę. Warto skonsultować się z doradcą lub specjalistą, który pomoże określić wartość udziałów. Negocjuj warunki transakcji Warto przed podpisaniem umowy dokładnie przeanalizować warunki transakcji i negocjować ewentualne poprawki. Należy mieć pewność, że transakcja jest dla nas korzystna i zapewni odpowiednie zabezpieczenia dla sprzedającego. Podsumowanie Podsumowując, sprzedaż udziałów mniejszościowych w spółce wymaga odpowiedniego przygotowania, ale jest możliwa do przeprowadzenia z powodzeniem. Warto skorzystać z pomocy doradcy, określić wartość udziałów oraz negocjować warunki transakcji. Znalezienie potencjalnych nabywców jest również kluczowe. Dzięki odpowiednim krokom można sprzedać swoje udziały mniejszościowe w sposób korzystny i bezpieczny dla sprzedającego.

Likwidacja spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.) jest procesem formalnym, który wymaga od właścicieli spółki podjęcia decyzji o zakończeniu działalności przedsiębiorstwa oraz przeprowadzenia określonych czynności mających na celu zakończenie działalności spółki. Czynności likwidacyjne w spółce z o.o. są ściśle określone i regulowane przez przepisy prawa. Co do nich należy? Wyjaśniamy poniżej. Wystąpienie warunków do podjęcia czynności likwidacyjnych Likwidacja spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.) jest procesem, który może nastąpić z różnych przyczyn, takich jak brak rentowności biznesu, zmiana strategii firmy lub podział spółki między właścicieli. Bez względu na powody, likwidacja spółki z o.o. wymaga przestrzegania określonych warunków, które są ściśle regulowane przez przepisy prawa. Likwidacja spółki likwidacja spółki rozpoczyna się więc od wystąpienia jednej z przyczyn przewidzianych przez przepisy prawa lub umowie spółki. Czynności likwidacyjne w spółce z o.o. – krok po kroku Pierwszym etapem likwidacji spółki z o.o. jest podjęcie uchwały o jej rozwiązaniu przez zgromadzenie wspólników. W uchwale tej określa się, w jaki sposób będzie prowadzona likwidacja. W ramach uchwały należy również wyznaczyć likwidatora, czyli osobę odpowiedzialną za przeprowadzenie całego procesu likwidacyjnego. Likwidator powinien posiadać uprawnienia do prowadzenia działalności gospodarczej, a w przypadku, gdy posiada udziały w spółce, nie może być reprezentantem spółki. Kolejnym krokiem jest zabezpieczenie aktywów spółki przez likwidatora. W tym celu likwidator przeprowadza inwentaryzację majątku spółki oraz wyznacza jego wartość. Następnie, w zależności od zobowiązań spółki, likwidator przystępuje do uregulowania wszelkich należności, takich jak podatki, składki na ubezpieczenia społeczne, wynagrodzenia pracowników oraz wierzytelności wobec kontrahentów. Kolejnym etapem jest zawiadomienie Krajowego Rejestru Sądowego o zakończeniu działalności spółki oraz o powołaniu likwidatora. Zawiadomienie powinno zawierać informacje dotyczące spółki, likwidatora oraz daty podjęcia uchwały o zakończeniu działalności. W trakcie likwidacji spółki z o.o. likwidator musi sporządzić sprawozdanie z likwidacji. Zawiera ono informacje o przebiegu procesu likwidacyjnego oraz o dokonanych przez likwidatora czynnościach. Sprawozdanie z likwidacji spółki z o.o. należy złożyć do KRS oraz w Urzędzie Skarbowym w ciągu 7 dni od dnia zakończenia likwidacji. Ważnym aspektem likwidacji spółki z o.o. jest również zawiadomienie Krajowego Rejestru Sądowego o zakończeniu działalności spółki oraz o powołaniu likwidatora. Zawiadomienie to musi zawierać informacje dotyczące spółki, likwidatora oraz daty podjęcia uchwały o zakończeniu działalności. Czynności po zakończeniu likwidacji Po zakończeniu likwidacji likwidator musi sporządzić sprawozdanie z likwidacji spółki z o.o. Sprawozdanie to powinno zawierać informacje o przebiegu procesu likwidacyjnego oraz o dokonanych przez likwidatora czynnościach. Sprawozdanie to należy złożyć do KRS oraz w Urzędzie Skarbowym w ciągu 7 dni od dnia zakończenia likwidacji. Ostatnim etapem likwidacji spółki z o.o. jest zgłoszenie rozwiązania spółki do KRS. Zgłoszenie to musi zawierać informacje dotyczące spółki, likwidatora, daty podjęcia uchwały o zakończeniu działalności oraz daty zakończenia likwidacji. Po dokonaniu wpisu w KRS spółka ulega formalnemu rozwiązaniu.

Sprzedaż spółki z o.o. to proces, który może wiązać się z różnymi korzyściami dla właścicieli i inwestorów. Może to być sposób na pozyskanie kapitału na rozwój firmy, wyjście z branży lub przekazanie prowadzenia firmy w ręce nowego właściciela. Należy podkreślić, że uniknięcie likwidacji spółki w zamian za jej sprzedaż rzetelnemu nabywcy, jest bez wątpienia sposobem na uniknięcie długiego i kosztownego procesu likwidacji. W poniższym artykule omówimy kluczowe aspekty sprzedaży spółki z o.o. oraz przygotowania do tego procesu. Przygotowanie do sprzedaży Przed przystąpieniem do procesu sprzedaży spółki z o.o. ważne jest, aby dokładnie przeanalizować sytuację finansową spółki oraz przygotować odpowiednią dokumentację. Warto w tym celu skorzystać z pomocy doradców biznesowych lub prawników specjalizujących się w procesie sprzedaży spółek. Przygotowanie dokumentacji obejmuje między innymi sporządzenie audytu finansowego, wyceny firmy oraz dokumentacji prawnej, takiej jak umowy o pracę, umowy najmu, umowy z kontrahentami czy dokumentacja spółki. Należy również upewnić się, że wszystkie podmioty związane z firmą, takie jak podwykonawcy, są odpowiednio uregulowane w umowach. Sprzedaż sp. z o.o. – wybór strategii sprzedaży Przy wyborze strategii sprzedaży spółki z o.o. należy rozważyć wiele czynników, takich jak stopień prywatyzacji spółki, ilość pracowników, wartość rynkowa, potencjał wzrostu i wiele innych. Można rozważyć sprzedaż spółki w całości lub tylko wybranej jej części. Warto również zastanowić się, czy sprzedaż na rynku publicznym lub prywatnym będzie korzystniejsza dla sprzedającego. Proces sprzedaży spółki z o.o. Decyzja o sprzedaży spółki może wynikać z różnych powodów, takich jak chęć zrealizowania zysków, potrzeba przekazania biznesu w ręce nowego właściciela lub też zmiana priorytetów życiowych. Bez względu na przyczynę, proces sprzedaży spółki z o.o. wymaga odpowiedniego przygotowania i przeprowadzenia. Po pierwsze, należy określić wartość spółki. W tym celu należy przeanalizować jej aktywa i pasywa oraz oszacować wartość rynkową. Warto również wziąć pod uwagę przyszłe dochody oraz potencjalne ryzyka związane z działalnością spółki. Jeśli nie jesteśmy w stanie oszacować wartości spółki samodzielnie, warto skorzystać z usług rzeczoznawcy lub doradcy biznesowego. Po określeniu wartości spółki należy znaleźć potencjalnych nabywców. Można skorzystać z różnych źródeł, np. portali biznesowych, branżowych lub po prostu zasięgnąć opinii wśród znajomych. Należy pamiętać, że proces sprzedaży spółki z o.o. jest procesem wymagającym czasu i należy przygotować się na negocjacje z potencjalnymi nabywcami. Po znalezieniu nabywcy warto przeprowadzić wstępną analizę i zaproponować mu umowę przedwstępną. Warto zwrócić uwagę na warunki umowy, takie jak cena, terminy płatności, zakres sprzedawanego majątku itp. Następnie należy przeprowadzić due diligence, czyli szczegółową analizę finansową i prawno-organizacyjną spółki. W trakcie tej analizy warto skonsultować się z prawnikiem lub doradcą podatkowym, aby uniknąć nieprzewidzianych problemów i kosztów. Po zakończeniu due diligence można przystąpić do finalizacji umowy sprzedaży spółki z o.o. Warto pamiętać, że umowa powinna być precyzyjna i zawierać wszystkie szczegóły dotyczące sprzedaży, w tym m.in. cenę, formę płatności, zakres sprzedawanego majątku oraz terminy przejścia własności spółki na nowego właściciela. Po podpisaniu umowy sprzedaży warto poinformować o tym fakcie Urząd Skarbowy oraz Krajowy Rejestr Sądowy. Należy również dokonać zmiany w umowie spółki, wskazującej na nowego właściciela. Firmy skupujące spółki – na co uważać? W kontekście sprzedaży sp. z o.o. należy zwrócić uwagę na kilka bardzo ważnych kwestii. Wspólnikami spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mogą być: Osoby fizyczne;Osoby prawne i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną np. spółka z o.o.;Jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej, Wspólnikiem może być zatem właściwie każdy, ale nie każdy może zawrzeć w sposób ważny i skuteczny umowę zakupu udziałów. Chodzi tutaj szczególnie o osoby niepoczytalne, które mogą nieświadomie podpisywać umowę zakupu udziałów. Jak wynika z art. 82 k.c., nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dlatego też, weryfikując nabywcę spółki warto uwzględnić ewentualną kwestię braku pełnej zdolności do czynności prawnych. Podsumowanie Sprzedaż spółki z o.o. to proces wymagający czasu i staranności. Bardzo często problematyczne jest znalezienie odpowiedniego kupca. Jednakże z odpowiednim przygotowaniem i zrozumieniem procesu, sprzedaż spółki może przynieść korzyści zarówno dla sprzedającego jak i dla nabywcy. Jako Kancelaria z wieloletnim stażem specjalizujemy się w tego typu transakcjach, świadcząc doradztwo prawne przy sprzedaży spółek, a także oferując bezpośrednie jej kupno. W razie jakichkolwiek pytań w tym zakresie – zachęcamy do kontaktu.

Likwidacja spółki z o.o. jest procesem wymagającym czasu i staranności. Warto znać kroki, jakie należy podjąć w celu zakończenia działalności spółki. Zlikwidowanie spółki z o.o. to proces, który może być wymagany z różnych powodów, np. braku rentowności, nierozwiązywalnych konfliktów między udziałowcami czy też zmiany planów biznesowych. W artykule tym przedstawimy proces likwidacji spółki z o.o. oraz podpowiemy, jakie czynności należy podjąć w celu zakończenia działalności spółki. Likwidacja sp. z o.o. – kiedy jest możliwa? Likwidacja spółki z o.o. może nastąpić z różnych powodów. Najczęściej decyzja o likwidacji podejmowana jest w przypadku, gdy spółka nie przynosi już odpowiednich zysków lub gdy nie jest w stanie poradzić sobie z obciążeniami finansowymi. Innymi powodami likwidacji spółki mogą być: Decyzja wspólników o zakończeniu działalności spółki;Decyzja o przekształceniu spółki w inną formę prawno-organizacyjną;Wygaśnięcie umowy spółki lub upłynięcie czasu, na jaki została zawarta;Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości;Inne przyczyny przewidziane w umowie spółki. Przebieg likwidacji spółki z o.o. Likwidacja spółki z o.o. jest procesem czasochłonnym i wymagającym zaangażowania wielu osób w ten cały wieloetapowy proceder. Likwidacja spółki z o.o. składa się z wielu etapów, które przedstawiamy poniżej. Po pierwsze, należy podjąć decyzję o likwidacji spółki. W tym celu należy przeprowadzić zebranie wspólników i podjąć uchwałę o likwidacji spółki. Uchwała ta musi zostać podjęta większością głosów udziałowców, a także musi zostać zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Po podjęciu uchwały o likwidacji należy powołać likwidatora. Likwidator jest osobą odpowiedzialną za przeprowadzenie procesu likwidacji spółki. Może to być jedna osoba lub kilka osób, a ich wybór musi zostać zatwierdzony przez Krajowy Rejestr Sądowy. Następnie, należy przystąpić do przeprowadzenia inwentaryzacji majątku spółki. W trakcie inwentaryzacji należy sporządzić dokładną listę aktywów i pasywów spółki oraz ustalić ich wartość. Po sporządzeniu inwentaryzacji należy dokonać spłaty wszystkich zobowiązań spółki wobec wierzycieli. Należy pamiętać, że likwidacja spółki nie zwalnia zobowiązań spółki wobec wierzycieli, dlatego konieczne jest uregulowanie wszelkich długów. Następnie, należy dokonać podziału majątku spółki między udziałowców. Podział ten powinien zostać dokonany na podstawie proporcjonalnego udziału każdego udziałowca w kapitale spółki. Po dokonaniu podziału majątku należy sporządzić sprawozdanie z likwidacji spółki. Sprawozdanie to powinno zawierać szczegółowy opis procesu likwidacji oraz informacje o podziale majątku spółki. Sprawozdanie to musi zostać zatwierdzone przez zebranie wspólników oraz zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym. Ostatnim krokiem jest złożenie wniosku o wykreślenie spółki z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Po zatwierdzeniu wniosku przez sąd spółka zostanie oficjalnie zlikwidowana. Sprzedaż zamiast likwidacji? Uniknięcie likwidacji spółki w zamian za jej sprzedaż rzetelnemu nabywcy, jest bez wątpienia sposobem na uniknięcie długiego i kosztownego procesu likwidacji. Bardzo często problematyczne dla przedsiębiorców jest znalezienie odpowiedniego kupca. Jednakże z odpowiednim przygotowaniem i zrozumieniem procesu, sprzedaż spółki może przynieść korzyści zarówno dla sprzedającego jak i dla nabywcy. Jako Kancelaria z wieloletnim stażem specjalizujemy się w transakcjach tego typu, świadcząc doradztwo prawne przy sprzedaży spółek, a także oferując bezpośrednie jej kupno. W razie jakichkolwiek pytań w tym zakresie – zachęcamy do kontaktu. Podsumowanie Zlikwidowanie spółki z o.o. to proces wymagający odpowiedzialności i dokładnego planowania. Należy pamiętać, że nieuregulowanie wszelkich zobowiązań spółki oraz niedokładność w jej przeprowadzeniu, może mieć negatywne konsekwencje prawne. Dlatego też, decydując się na likwidację spółki z o.o., warto skorzystać z pomocy profesjonalisty, który sprawie przeprowadzi przedsiębiorstwo przez cały proces jego likwidacji.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.) to jedna z najpopularniejszych form prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka z o.o. jest osobą prawną, co oznacza, że posiada zdolność prawną oraz zdolność do nabywania praw i zobowiązań. Co ją charakteryzuje i w jaki sposób założyć tę spółkę? Wyjaśniamy poniżej. Organy spółki z o.o. Organami spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.) są: Zgromadzenie Wspólników — to organ najwyższy w spółce z o.o. Podejmuje on decyzje dotyczące m.in. zmian w statucie spółki, wyboru zarządu i rady nadzorczej, zatwierdza roczne sprawozdania finansowe, podejmuje uchwały w sprawach wymagających zgody wszystkich wspólników oraz decyduje o podziale zysków;Zarząd — to organ wykonawczy spółki z o.o., który odpowiada za bieżące kierowanie nią, reprezentowanie jej na zewnątrz oraz podejmowanie decyzji związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zarząd może składać się z jednej lub więcej osób, a ich liczba i sposób powołania określa statut spółki;Rada Nadzorcza — to organ kontrolny w spółce z o.o. Monitoruje on działalność zarządu, a także podejmuje decyzje w sprawach ważnych dla spółki. Rada Nadzorcza powoływana jest w spółce, jeśli posiada co najmniej 25% udziałów w spółce, lub jeśli statut tak przewiduje. W skład rady nadzorczej wchodzi od 3 do 5 członków, których wybiera zgromadzenie wspólników. Spółka z o.o. – odpowiedzialność W spółce z o.o. udziałowcy, zwani wspólnikami, ponoszą odpowiedzialność tylko do wysokości swoich wkładów do spółki. Oznacza to, że w przypadku problemów finansowych spółki, wierzyciele nie mają możliwości dochodzenia swoich roszczeń od prywatnego majątku wspólników. Ponadto, w spółce z o.o. zdecydowanie łatwiej dokonać zmian w strukturze udziałowców niż w przypadku innych form prawnych. Umożliwia to łatwiejsze pozyskiwanie inwestorów. Jak założyć spółkę z o.o.? Aby założyć spółkę z o.o., należy wykonać kilka kroków: Sporządzić akt założycielski — akt zawiera m.in. nazwę spółki, siedzibę, cel działalności, sposób jej finansowania oraz imiona i nazwiska, oraz adresy zamieszkania założycieli;Ustalić wkłady każdego z założycieli — wkładem do spółki może być m.in. kapitał pieniężny, rzeczowy, prawa majątkowe oraz prace lub usługi;Wpłacić kapitał zakładowy — minimalny kapitał zakładowy wynosi 5000 zł. Musi zostać w całości wpłacony przed rejestracją spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS);Utworzyć organy spółki — organem najwyższym w spółce z o.o. jest zgromadzenie wspólników. Podejmuje ono decyzje dotyczące m.in. zmian w statucie spółki, wyboru zarządu i rady nadzorczej. Zarząd spółki odpowiada za bieżące zarządzanie nią, a rada nadzorcza pełni rolę organu kontrolnego;Zarejestrować spółkę w KRS — po sporządzeniu aktu założycielskiego i wpłaceniu kapitału zakładowego, spółkę z o.o. należy zarejestrować w KRS;Zgłosić spółkę do urzędu skarbowego — po zarejestrowaniu spółki w KRS należy złożyć wniosek o nadanie jej numeru NIP oraz REGON;Wpisać spółkę do ewidencji działalności gospodarczej — spółka musi być wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, która jest prowadzona przez właściwy urząd gminy lub miasta.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.) to jedna z najczęściej wybieranych form prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jest to forma prawna, która umożliwia prowadzenie działalności gospodarczej przez co najmniej dwie osoby, zwane wspólnikami. Wspólnicy spółki z o.o. ponoszą ograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania spółki, co oznacza, że ich odpowiedzialność jest ograniczona do wysokości wpłaconego kapitału zakładowego. W dzisiejszym wpisie skupimy się na tym, w jaki sposób kształtuje się odpowiedzialność członka zarządu w spółki z o.o. Krótka charakterystyka spółki z o.o. Spółka z o.o. jako osoba prawna ma zdolność do czynności prawnych, posiada odrębną osobowość prawną i może występować w obrocie gospodarczym jako podmiot samodzielny. Właściciele spółki (wspólnicy) wybierają wewnątrz spółki zarząd, który reprezentuje ją na zewnątrz i podejmuje decyzje w sprawach bieżącej działalności. Spółka z o.o. może prowadzić różnego rodzaju działalność gospodarczą, w zależności od przedmiotu działalności określonego w umowie spółki. Spółka z o.o. musi być wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (KRS). Zapewnia jej to pewną transparentność wobec innych podmiotów gospodarczych. W przypadku spółki z o.o. decyzje podejmuje się w ramach zgromadzenia wspólników lub rady nadzorczej (jeśli została ona powołana). Wspólnicy spółki z o.o. ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania spółki tylko do wysokości wniesionego przez nich kapitału zakładowego, co oznacza, że w przypadku niewypłacalności spółki, kredytorzy nie mogą domagać się zwrotu należności od wspólników ponad tę kwotę. Podsumowując, spółka z o.o. jest formą prowadzenia działalności gospodarczej, która umożliwia prowadzenie działalności przez co najmniej dwie osoby. Osoby te mają ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania spółki. Spółka z o.o. jako osoba prawna ma zdolność do czynności prawnych i jest obowiązkowo wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS. Odpowiedzialność członków zarządu w spółce z o.o. Członek zarządu spółki z o.o. jest osobą odpowiedzialną za zarządzanie i reprezentowanie spółki. Członek zarządu spółki z o.o. ma obowiązek działać w najlepszym interesie spółki, a także przestrzegać prawa i postanowień umowy spółki. W przypadku naruszenia tych zasad członek zarządu może ponieść odpowiedzialność cywilną, karną lub dyscyplinarną. Odpowiedzialność cywilna członka zarządu może wynikać z jego zaniedbań lub działań niezgodnych z przepisami prawa, lub postanowieniami umowy spółki. Członek zarządu może być zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej spółce lub innym podmiotom, których interesy zostały naruszone w wyniku jego działań. Odpowiedzialność dyscyplinarna członka zarządu może wynikać z: Naruszenia przepisów prawa;Postanowień umowy spółki, a także naruszenia zasad etyki zawodowej. Członek zarządu może być poddany procedurze dyscyplinarnej, która może skutkować nałożeniem na niego kar finansowych lub zawieszeniem w pełnieniu funkcji. Podsumowując, członek zarządu spółki z o.o. ponosi osobistą odpowiedzialność za swoje decyzje i działania. Jest to istotne dla ochrony interesów spółki oraz jej wspólników i partnerów biznesowych.

Jednoosobowa działalność gospodarcza to forma prowadzenia działalności gospodarczej, w której przedsiębiorca prowadzi działalność samodzielnie. Innymi słowy — wykonuje on zawodową działalność gospodarczą na własny rachunek. Przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą ma osobowość prawną, co oznacza, że może samodzielnie nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Jest także odpowiedzialny za zobowiązania wynikające z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej swoim majątkiem osobistym. Czym charakteryzuje się JDG i dla kogo jest ta forma prowadzenia działalności? O tym poniżej. Dla kogo jednoosobowa działalność gospodarcza? Jednoosobowa działalność gospodarcza to forma prowadzenia swojego biznesu, która może być odpowiednia dla różnych osób. Aby zdecydować się na prowadzenie własnego biznesu, niewątpliwie należy odznaczać się pewnymi cechami. JDG będzie więc odpowiednia dla: Osób rozpoczynających działalność gospodarczą — JDG jest popularną formą prowadzenia działalności gospodarczej wśród osób, które dopiero rozpoczynają swoją przygodę z biznesem. Jest to stosunkowo prosta forma prowadzenia działalności gospodarczej, która wymaga niewielkiej ilości formalności i nie wymaga zatrudniania pracowników;Freelancerów i osób prowadzących działalność usługową — JDG jest często wybierana przez freelancerów, tłumaczy, copywriterów i innych specjalistów prowadzących działalność usługową. Pozwala na samodzielne zarządzanie czasem i miejscem pracy, a także na uniknięcie konieczności zatrudniania pracowników;Osób, które chcą prowadzić małą działalność gospodarczą — jednoosobowa działalność gospodarcza może być również odpowiednia dla osób, które chcą prowadzić małą działalność gospodarczą, np. sklep internetowy, kiosk, zakład usługowy czy warsztat rzemieślniczy.;Osób, które chcą uniknąć skomplikowanej struktury organizacyjnej — JDG jest również wybierana przez osoby, które nie chcą tworzyć skomplikowanej struktury organizacyjnej, jak w przypadku spółek osobowych czy kapitałowych. Jednoosobowa działalność gospodarcza pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej w sposób indywidualny i bez zawiłych procedur. Podsumowując, jednoosobowa działalność gospodarcza to forma prowadzenia działalności gospodarczej, która może być odpowiednia dla wielu różnych grup osób. Przy wyborze formy prawnej swojej działalności należy dopasować ją do potrzeb i preferencji. Jak założyć jednoosobową działalność gospodarczą? Aby założyć jednoosobową działalność gospodarczą, należy przejść przez kilka kroków. Poniżej przedstawiamy krótki przewodnik, jak to zrobić: Wybierz formę opodatkowania — przed założeniem jednoosobowej działalności gospodarczej, należy zdecydować, jaką formę opodatkowania wybierzemy;Dokonaj rejestracji w CEIDG — CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) to rejestr, który służy do rejestracji i ewidencji jednoosobowych działalności gospodarczych. Rejestracja w CEIDG jest bezpłatna, wszystkich formalności można dopełnić przez Internet;Wybierz rodzaj działalności — przed rejestracją w CEIDG, należy wybrać rodzaj działalności, jaką będziemy prowadzili. Może to być działalność handlowa, usługowa, produkcyjna, czy też w innej branży;Uzyskaj numery NIP i REGON — po zarejestrowaniu się w CEIDG, otrzymamy numery NIP i REGON, które będą nam potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej, np. do wystawiania faktur czy składania deklaracji podatkowych;Załatw formalności — po rejestracji w CEIDG, warto załatwić niektóre formalności, takie jak otwarcie rachunku bankowego firmowego czy wykupienie ubezpieczenia OC, a nawet te drobniejsze, jak wyrobienie pieczątki;Rozpocznij działalność — po załatwieniu formalności, możemy rozpocząć działalność. Warto pamiętać o prowadzeniu dokładnej księgowości, zgodnej z wymaganiami podatkowymi oraz o składaniu odpowiednich deklaracji podatkowych i raportów. Tutaj warto rozważyć skorzystanie z usług profesjonalnej księgowej/księgowego. Podsumowując, założenie jednoosobowej działalności gospodarczej jest stosunkowo proste. Każdorazowo, wybór formy prawnej prowadzonej działalności powinien być jednak dopasowany do indywidualnych potrzeb i preferencji przyszłego przedsiębiorcy.

Umowa zlecenia może mieć wpływ na zdolność kredytową i możliwość otrzymania kredytu hipotecznego. W przypadku umowy zlecenia, dochód uzyskiwany przez osobę wykonującą zlecenie nie jest stabilny, co może stanowić utrudnienie w uzyskaniu kredytu. Banki preferują osoby z regularnymi dochodami, takimi jak pracownicy etatowi, ponieważ mają one większą pewność, że będą w stanie regularnie spłacać kredyt. Czy kredyt hipoteczny przy umowie zlecenia nie jest możliwy? Wyjaśniamy poniżej. Czym jest umowa zlecenia? Umowa zlecenia jest umową cywilnoprawną, na podstawie której jedna osoba (zleceniodawca) zleca drugiej osobie (zleceniobiorcy) wykonanie określonej usługi lub pracy w zamian za wynagrodzenie. Umowa zlecenia nie tworzy stosunku pracy, a jedynie relację zleceniodawca-zleceniobiorca. W umowie zlecenia określa się, jakie konkretne zadania ma wykonać zleceniobiorca, jaka jest wysokość wynagrodzenia za wykonaną pracę oraz jaki jest termin jej wykonania. Umowa zlecenia może być zawarta na czas określony lub nieokreślony. Jest to popularny rodzaj umowy podczas wykonywania prac takich jak np.: Tworzenie strony internetowej;Pisania artykułów;Prowadzenia szkoleń;Świadczenia usług remontowych. Umowa zlecenia a kredyt hipoteczny — jakie dokumenty powinien przygotować kredytobiorca? Lista dokumentów wymaganych od kredytobiorcy na umowie-zleceniu może się nieco różnić w zależności od banku oraz indywidualnej sytuacji finansowej kredytobiorcy. Niemniej jednak, poniżej przedstawiam ogólną listę dokumentów, które mogą być wymagane przy ubieganiu się o kredyt hipoteczny na umowie-zleceniu: Umowa zlecenia — oryginał lub kopia umowy zlecenia potwierdzająca zatrudnienie na umowie-zleceniu;Zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia — dokument potwierdzający, jaką kwotę kredytobiorca otrzymuje miesięcznie na podstawie umowy-zlecenia;PIT-11 lub PIT-37 – dokument potwierdzający wysokość uzyskanego dochodu w ciągu ostatnich 12 miesięcy;Inne dokumenty — w zależności od sytuacji finansowej kredytobiorcy bank może również wymagać przedstawienia innych dokumentów. Mogą to być: deklaracje podatkowe, umowy o pracę lub dokumenty potwierdzające posiadanie innych źródeł dochodu. Umowa zlecenia a wysokość raty kredytu hipotecznego W przypadku otrzymania kredytu hipotecznego na podstawie umowy zlecenia należy pamiętać, że wysokość raty kredytowej może być uzależniona od wysokości wynagrodzenia z umowy zlecenia. Ponadto należy pamiętać o dodatkowych kosztach związanych z zabezpieczeniem kredytu, takich jak ubezpieczenie na życie i nieruchomość. Umowa zlecenia a kredyt hipoteczny — czy to wykluczone? Jeśli osoba wykonująca zlecenie może udokumentować regularność i stabilność swojego dochodu, może to pomóc w uzyskaniu kredytu hipotecznego. W tym celu może być konieczne przedstawienie historii zleceń oraz dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia. Należy pamiętać, że każdy bank ma swoje własne wymagania i kryteria przy ocenie zdolności kredytowej. Warto również zwrócić uwagę na to, że nie każde zlecenie jest traktowane przez banki w ten sam sposób. Na przykład, umowa zlecenia na czas określony lub umowa zlecenia zawarta na krótki okres może być traktowana przez bank jako mniej stabilna niż umowa zlecenia na czas nieokreślony. Podsumowanie Podsumowując, umowa zlecenia może wpłynąć na zdolność kredytową i warunki uzyskania kredytu hipotecznego. Należy więc dokładnie przeanalizować swoją sytuację finansową. Przed podjęciem decyzji o złożeniu wniosku o kredyt hipoteczny warto również skonsultować się np. z doradcą kredytowym.

Galopująca inflacja oraz wysokie stopy procentowe? To tylko dwa z wielu powodów, dla których coraz więcej Polaków spóźnia się z terminową spłatą zobowiązań kredytowych. Obowiązkiem każdego kredytobiorcy jest opłacanie określonych rat w terminie, zgodnie z zawartym z bankiem harmonogramem. Niewywiązywanie się z tego obowiązku będzie skutkowało reakcją banku oraz pociągało za sobą konsekwencje. Co w powyższej sytuacji może zrobić bank oraz co powinien zrobić kredytobiorca w momencie nieposiadania funduszy na spłatę kolejnej raty kredytu? Harmonogram spłat kredytu Co do zasady, obowiązek zapłaty rat w określonym terminie reguluje harmonogram zawarty pomiędzy bankiem a kredytobiorcą. Harmonogram spłat kredytu, zgodnie z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, określa terminy, wysokości raty kredytu z wyodrębnieniem poszczególnych składników, w szczególności kapitału oraz wszelkich innych kosztów kredytu, które konsument jest zobowiązany ponieść. Harmonogram stanowi również obowiązkowy załącznik do zawieranej umowy kredytowej i to właśnie na podstawie ustalonego z bankiem harmonogramu, kredytobiorca uiszcza kolejne raty zaciągniętego kredytu. Zwróćmy uwagę na fakt, iż harmonogram spłaty kredytu może ulec zmianie. Może to nastąpić m.in. w przypadku dokonania nadpłaty raty, zmiany oprocentowania kredytu czy zmiany warunków umowy. Opóźnienie w spłacie kredytu hipotecznego Nieterminowe płatności za ratę kredytu doprowadzają do niewywiązywania się kredytobiorcy z warunków zawartej umowy. Osoby, które nie opłaciły rat w terminie mogą liczyć się z naliczaniem odsetek, wezwaniem do zapłaty, sprawą sądową czy zakończyć się procedurą komorniczą i wypowiedzeniem umowy kredytowej. Jakie skutki pociąga za sobą opóźnienie w spłacie kredytu hipotecznego? To zależy. Zależy przede wszystkim od długości trwania zaległości. Tak też, możemy wyróżnić opóźnienie: Jednodniowe – co do zasady takie opóźnienie nie wiąże się z żadnymi konsekwencjami ze strony banku. Pamiętajmy, iż każdorazowe (nawet jednodniowe) opóźnienie w płatności rat będzie skutkowało odnotowaniem zaległości w BIK, co w późniejszym czasie może negatywnie wpływać na wiarygodność kredytową dłużnika;Trzydziestodniowe – w przypadku dłuższego czasu opóźnienia pojawiają się odsetki ustawowe. Co do zasady, banki zaczynają naliczać odsetki po 7 – 14 dniach opóźnienia w spłacie kredytu. Odsetki za opóźnienie w spełnianiu świadczeń pieniężnych reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. W przypadku dłuższego braku zapłaty raty kredytu bank będzie sukcesywnie przesyłał monity o braku płatności;Więcej niż jednej raty – co do zasady, zaległość ta pociąga za sobą coraz to poważniejsze konsekwencje, bowiem oprócz naliczania ustawowych odsetek oraz wysyłania monitów przypominających o uregulowaniu zadłużenia, bank może złożyć kredytobiorcy wypowiedzenie umowy, co wiąże się z obowiązkiem spłaty całego długu w terminie 30-dniowym. Dłużnik może spodziewać się przedsądowych wezwań do zapłaty, telefonów i wizyt z banków czy skierowania sprawy do sądu. Co powinien zrobić kredytobiorca w przypadku braku funduszy na spłatę raty kredytu? Kredytobiorca powinien jak najszybciej wnioskować o przesunięcie terminu jednej bądź kilku rat. Dzięki instytucji odroczenia terminu płatności dłużnik zyskuje dodatkowy czas na uzbieranie wymaganej kwoty, a dzięki wspomnianemu odroczeniu bank nie będzie naliczał odsetek za opóźnienie w spełnianiu świadczeń pieniężnych. Kredytobiorca powinien również skontaktować się z bankiem, w celu przedstawienia aktualnie trudnej sytuacji finansowej. W uzasadnionych przypadkach bank powinien umożliwić kredytobiorcy restrukturyzację zadłużenia, tj. zaproponować np.: zmianę oprocentowania, karencję w spłacie czy wydłużenie okresu kredytowania.

Większość, słysząc o reprezentacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, myśli o zarządzie spółki. Co do zasady jest to prawidłowe, bowiem zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych to Zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę. W niniejszym wpisie przedstawimy Państwu cechy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i omówimy jej reprezentację. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Sp. z o.o.) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest kapitałową spółką handlową, posiadającą osobowość prawną. Zgodnie z art. 151 Kodeksu spółek handlowych, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona przez jedną albo więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jej założycielami mogą być osoby fizyczne jak i osoby prawne. W tym przypadku nie ma znaczenia obywatelstwo osób fizycznych czy miejsce siedziby osoby prawnej. Najważniejsze cechy Spółki z o.o. Zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych Sp. z o.o.: podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS),posiada osobowość prawną, którą nabywa w chwili wpisu do rejestru,posiada kapitał zakładowy, który powinien wynosić co najmniej 5.000 zł, a wartość nominalna udziałów nie powinna być niższa jak 50 zł,działa poprzez swoje organy,umowa spółki musi zostać zawarta w formie aktu notarialnego. Reprezentacja Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Jak już wspominaliśmy wyżej, to Zarząd Spółki prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę. Zarząd jest również ustawowym oraz obowiązkowym organem spółki, bez którego spółka nie powstanie i nie zostanie wpisana do rejestru. Członkiem zarządu może być tylko osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Analizując powyższe wspomnieć należy, iż w Spółce z o.o. obowiązuje zasada domniemania kompetencji Zarządu. Co to znaczy? Zarząd prowadzi sprawy spółki we wszystkich obszarach niezastrzeżonych wyraźnie do kompetencji innych organów spółki, np. rady nadzorczej, komisji rewizyjnej czy zgromadzenia wspólników. Charakterystykę Zarządu Spółki omawiają przepisy Kodeksu spółek handlowych, a dokładnie art. 201 k.s.h. i następne. Zgodnie z przepisami, podstawowymi obowiązkami zarządu spółki z o.o. są: prowadzenie spraw spółki i reprezentacja spółki. Prowadzenie spraw spółki to nic innego jak podejmowanie działań o charakterze wewnętrznym w spółce, tj. m.in.: podejmowanie uchwał, podejmowanie decyzji organizacyjnych i gospodarczych w spółce czy organizacji działalności spółki. Natomiast reprezentacja spółki to sfera zewnętrzna spółki. Zarząd reprezentuje spółkę poprzez składanie oświadczeń woli (reprezentacja czynna) i przyjmowanie oświadczeń skierowanych do spółki (reprezentacja bierna). Sposób reprezentacji Sp. z o.o. Podczas analizowania zagadnienia reprezentacji w spółce z o.o., kluczowym elementem jest sposób reprezentacji Spółki, który zależny jest przede wszystkim od tego, czy zarząd jest jednoosobowy, czy wieloosobowy oraz czy w spółce występują prokurenci. Zgodnie z art. 205 § 1 jeżeli zarząd jest wieloosobowy, sposób reprezentowania określa umowa spółki. Jeżeli umowa spółki nie zawiera żadnych postanowień w tym przedmiocie, do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu łącznie z prokurentem. Sposób reprezentacji spółki z o.o. ujawniony jest również w Krajowym Rejestrze Sądowym, co wydaje się najprostszą drogą do sprawdzenia i zweryfikowania reprezentacji danej spółki.

Wyobraźmy sobie sytuacje, w której dłużnik nie płaci należnych nam pieniędzy. Co wówczas robimy? Z pewnością, gdy upomnienia nic nie dają, wzywamy dłużnika do zapłaty, później — toczymy batalię o pieniądze w sądzie. Droga do odzyskania należności jest zazwyczaj dosyć długa i żmudna. A co gdyby tak dane dłużnika upublicznić? Może to byłaby dobra motywacja do zapłaty zadłużenia? Może nam w tym pomóc — giełda długów. Czym jest i jak ona funkcjonuje? O tym w dzisiejszym wpisie. Giełda długów — czym jest? Giełda długów to internetowa platforma, która łączy wierzycieli chcących sprzedać wierzytelność z podmiotami (zazwyczaj są to profesjonalne firmy windykacyjne), które chciałyby ją nabyć. Możliwość zbycia długu na giełdzie wierzytelności to możliwość, którą daje prawo. Zgodnie z zapisami Kodeksu cywilnego (art. 509 § 1 i następne), istnieje możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią (cesja), bez konieczności uzyskania zgody dłużnika na taką procedurę (chyba że zapisy umowy stanowią inaczej). Jakie długi można wystawić na giełdzie? Do wystawienia długu na giełdzie wierzytelności nie trzeba mieć prawomocnego wyroku sądu czy też nakazu zapłaty. Choć oczywiście byłoby to dobre rozwiązanie, tak naprawdę wystarczy mieć dokument potwierdzający, że dług istnieje. Może to być faktura VAT, czy wszelkiego rodzaju umowy, np. o dzieło, zlecenia, pożyczki, najmu czy sprzedaży. Giełda długów — jak wystawić tam dług? W Polsce istnieje wiele działających niezależnie od siebie portali, które umożliwiają wystawienie długów. Pierwszym krokiem do wystawienia długu na giełdzie powinien być więc wybór serwisu i dokładne zapoznanie się z zasadami jego działania. Kolejnym — wypełnienie formularza rejestracji i wskazanie niezbędnych informacji dotyczących dłużnika. Zazwyczaj potrzebne są: Imię i nazwisko lub nazwa firmy dłużnika;Miejsce zamieszkania lub prowadzenia działalności;Tytuł zadłużenia;Data powstania zadłużenia;Kwota zadłużenia. Upublicznienie danych dłużnika — czy to legalne? Dłużnik, pomimo że zalega z płatnością, także ma prawo do prywatności. Choć oczywiście umieszczenie jego danych na giełdzie długów jest zgodne z prawem, nie można udostępniać absolutnie wszystkich danych. Dane te będą różne w zależności od tego, czy dłużnik jest osobą fizyczną, czy też przedsiębiorcą. W przypadku osoby fizycznej można podać imię i nazwisko, miejsce zamieszkania (miejscowość oraz ulicę, bez numeru lub samą miejscowość) oraz wartość długu i tytuł długu (umowa lub faktura VAT). W przypadku zaś przedsiębiorcy, możliwe jest podanie większej ilości danych, które zawarte są także we wszelkiego rodzaju jawnych rejestrach — jak CEiDG czy KRS. Umieszczenie danych dłużnika na giełdzie wierzytelności może okazać się skutecznym sposobem na szybsze odzyskanie swoich należności, bez konieczności długiego procesu sądowego.

Od 1 stycznia 2023 r. obowiązują nowe regulacje zmieniające estoński CIT. Jakie są najważniejsze zmiany, które wprowadził ustawodawca? Estoński CIT — czym jest? Estoński CIT to inaczej ryczałt od dochodu spółek kapitałowych. Potoczna nazwa dla tego sposobu opodatkowania wzięła się stąd, że podobny system po raz pierwszy został wprowadzony w Estonii. Estoński CIT — najważniejsze zmiany w 2023 r. Do najważniejszych zmian w estońskim CIT, jakie zaszły od stycznia 2023 r., należą: Zobowiązanie z tytułu korekty wstępnej wygasa w całości również, jeśli spółka korzysta z estońskiego CIT przez równo 4 lata;Spółka spełnia warunek minimalnego zatrudnienia, jeśli jest płatnikiem ZUS lub PIT;Samochody osobowe używane w sposób mieszany – 50% wydatków uznawane za niezwiązane z działalnością;Zapłata podatku od dywidendy i podzielonego zysku – do 3 miesiąca roku następującego po roku ich uchwalenia;Zapłata podatku od dochodu z przekształcenia – do końca 3 miesiąca pierwszego roku opodatkowania estońskim CIT;Zawiadomienie o wejściu w estoński CIT – w terminie do końca 1 miesiąca pierwszego roku opodatkowania estońskim CIT. Wątpliwości związane z minimalnym zatrudnieniem Nowelizacja przepisów dotyczących estońskiego CIT-u rozwiewa także wątpliwości związane z kwestią spełnienia warunków dotyczących minimalnego zatrudnienia. Jednym z warunków, którzy trzeba spełniać, by móc korzystać z estońskiego CIT jest zatrudnienie co najmniej 3 osób przez 300 dni w roku podatkowym. Co ważne, nie musi być to zatrudnienie na podstawie umowy o pracę. Ustawodawca dopuszcza możliwość zatrudnienia na podstawie umów cywilnoprawnych, ale to na podatniku CIT musi jednak z tego tytułu ciążyć obowiązek płatnika PIT i płatnika ZUS. Pojawiały się więc liczne wątpliwości związane z tym, czy te warunki są spełnione w przypadku, gdy spółka zatrudnia na umowę zlecenia osoby zwolnione z podatku dochodowego, czyli te poniżej 26 r.ż. Nowelizacja rozwiązała jednak te wątpliwości i dziś wiadomo, że wystarczy, że podatnik jest płatnikiem PIT lub płatnikiem ZUS, aby móc korzystać z ryczałtu od dochodów spółek. Mieszane użytkowanie samochodu — co z podatkiem? Przed nowelizacją przepisów o estońskim CIT liczne wątpliwości budziła kwestia opodatkowania wydatków na samochody osobowe, użytkowane w sposób mieszany – na cele związane z działalnością gospodarczą i na cele prywatne. Choć nowelizacja przepisów w tym zakresie jest niekorzystna dla podatników korzystających z ryczałtu od dochodów spółek, to jednak wiadomo, że wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu estońskim CIT-em jako oddzielna kategoria dochodu. Jeśli więc samochód osobowy nie jest wykorzystywany tylko na potrzeby działalności gospodarczej, to aż 50% wydatków związanych z użytkowaniem samochodu (w tym odpisy amortyzacyjne) podlegają opodatkowaniu estońskim CIT. Estoński CIT — dłuższy czas na zapłatę podatku Dotychczas, na zapłatę podatku od dywidendy spółka miała czas do 20 dnia siódmego miesiąca roku podatkowego. W niektórych przypadkach mogło to powodować powstanie zaległości podatkowych. Ustawodawca zdecydował jednak wydłużyć ten termin. Obecnie na zapłatę podatku i złożenie deklaracji spółka będzie miała czas do końca trzeciego miesiąca roku podatkowego, następującego po roku, w którym podjęta została uchwała o podziale zysku, czy też zaliczki na poczet dywidendy.

Od 2018 r. w polskim prawie istnieje tzw. działalność nierejestrowana. To idealne rozwiązanie dla osób, które prowadzą drobną działalność zarobkową, ponieważ nie muszą one rejestrować działalności gospodarczej. Kto może prowadzić działalność nierejestrowaną i na czym to polega? Działalność nierejestrowana — kiedy możesz ją prowadzić? Działalność gospodarcza to działalność zorganizowana, mająca charakter zarobkowy, prowadzona w sposób ciągły i we własnym imieniu. Nawet jeżeli prowadzoną działalność charakteryzuje powyższe cechy, to wyjątkowo, ze względu na niski poziom przychodów, nie jest uznawana za działalność gospodarczą. Działalność nierejestrowaną mogą prowadzić osoby: Których przychody z działalności nie przekroczą 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w danym roku, czyli w 2023 r.: od 1 stycznia do 30 czerwca, w żadnym miesiącu nie przekroczą 1745 zł, a od 1 lipca do 31 grudnia, w żadnym miesiącu nie przekroczą 1800 zł;w okresie ostatnich 5 lat nie wykonywały działalności gospodarczej. Przepisy przewidują jeden wyjątek od wymogu niewykonywania działalności gospodarczej w ostatnich 60 miesiącach. Osoba fizyczna może wykonywać działalność nierejestrową, nawet jeżeli pomiędzy 30 kwietnia 2013 roku a 29 kwietnia 2018 roku wykonywała działalność gospodarczą, pod warunkiem że: Pomiędzy 30 kwietnia 2017 roku a 29 kwietnia 2018 roku nie była wpisana do CEIDG;Jej wpis do CEIDG został wykreślony przed 30 kwietnia 2017 roku. W praktyce oznacza to, że jeżeli działalność gospodarcza była wykonywana poza granicami Polski, to nie ma to wpływu na prawo do wykonywania działalności nierejestrowej w Polsce. Kiedy działalność trzeba zarejestrować? Istnieją takie rodzaje działalności, które pomimo uzyskiwania niewielkich przychodów, należy zarejestrować. Należą do nich te, które: Wymagają zezwolenia, koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej;Zostały zdefiniowane w przepisach jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy — Prawo przedsiębiorców. Przykładami takiego rodzaju działalności są: ochrona osób lub mienia, lub działalność detektywistyczna. Czy działalność nierejestrowaną może prowadzić każdy? W zasadzie jedynym ograniczeniem dotyczącym tego, kto może prowadzić działalność nierejestrowaną, jest to, że mogą ją prowadzić wyłącznie osoby fizyczne. Działalność nierejestrowana — korzyści Brak konieczności zgłaszania działalności w ewidencji przedsiębiorców (CEIDG), urzędzie skarbowym i GUS (nie będziesz potrzebować numerów identyfikacyjnych NIP i REGON);Nie płacenie składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne ani ubezpieczenia zdrowotne z tytułu działalności gospodarczej;Brak konieczności płacenia comiesięcznych (albo kwartalnych) zaliczek na podatek;Brak podatku VAT;Brak konieczności prowadzenia skomplikowanej księgowości Wystarczy uproszczona ewidencja sprzedaży. Działalność nierejestrowana — obowiązki Od momentu podjęcia działalności nierejestrowej, należy: Prowadzić uproszczoną ewidencję sprzedaży;Rozliczać przychody z działalności nierejestrowej (po odliczeniu kosztów) w zeznaniu rocznym PIT-36, według skali podatkowej;Przestrzegać praw konsumentów;Wystawiać faktury lub rachunki na żądanie kupującego.

Od 18 grudnia 2022 r. obowiązuje tzw. ustawa antylichwiarska, ale w znowelizowanym brzmieniu. Nowe przepisy ukierunkowane są na ochronę osób fizycznych, które robią zakupy na raty, biorą „chwilówki” albo pożyczki. Znowelizowana ustawa antylichwiarska zakazuje zawierania ukrytych, rażąco wysokich opłat czy oprocentowania. Wprowadza także jasne, niższe limity wszystkich kosztów ich udzielania. Znowelizowana ustawa antylichwiarska — najważniejsze zmiany Zdefiniowanie kosztów poza odsetkowych i określenie przy tym maksymalnych kosztów poza odsetkowych pożyczek;Obniżenie kosztów poza odsetkowych dla kredytów konsumenckich;Zapobieganie tzw. rolowaniu kredytów, czyli zaciąganiu kolejnych zobowiązań finansowych po to, by spłacić wcześniejsze;Wprowadzenie każdorazowego badania zdolności kredytowej;Większy nadzór Komisji Nadzoru Finansowego nad instytucjami pożyczkowymi. Zakupy na raty — nowe zasady Podczas zakupów na raty prowizje i marże nie będą mogły być już doliczane w sposób dowolny. Ich limit maksymalny został ustalony na 45% całkowitej kwoty zobowiązania w całym okresie trwania umowy. Jeśli okres kredytowania będzie obejmował 6 miesięcy, suma odsetek i kosztów poza odsetkowych nie może przekroczyć 25%. “Chwilówki” – co się zmieniło? Zmianie uległy także zasady udzielania „chwilówek”. Dotąd RRSO sięgało czasami nawet kilkuset procent, co dla wielu konsumentów oznaczało niemożność spłaty zobowiązania. Nowelizacja, dzięki obniżeniu kosztów poza odsetkowych oraz za sprawą zakazu „rolowania długów”, czyli zastępowania jednego długu kolejnym, ograniczyła możliwość nakładania dodatkowych drastycznych opłat na klientów firm pożyczkowych. Ochrona pożyczkobiorców Po wprowadzonych w przepisach zmianach wysokość sumy pieniężnej, do której dłużnik poddaje się egzekucji, nie może przekraczać sumy kwoty pożyczki powiększonej o wysokość odsetek maksymalnych, obliczonych od pożyczonej kwoty za dany okres. Nowe przepisy mają uchronić osoby, które zaciągnęły zobowiązanie finansowe w postaci np. “chwilówki”, przed koniecznością płacenia rażąco ogromnych kosztów.

Zakup własnego mieszkania to ogromny wydatek, na który wiele osób nie może sobie pozwolić. Ostatnich wzrost cen produktów i usług, ogromna inflacja, a także wzrost stóp procentowych spowodowały, że młodzi obecnie coraz rzadziej i z dużą dozą nieśmiałości podchodzą do zakupu własnego M. W podjęciu decyzji o zakupie własnego mieszkania może jednak pomóc nowy program dopłat rządowych do zakupu pierwszej nieruchomości. Chodzi oczywiście o Bezpieczny Kredyt 2%. Jakie obowiązują zasady, aby uzyskać kredyt na preferencyjnych warunkach? Kredyt 2% – kto może z niego skorzystać? Aby skorzystać z rządowego programu, konieczne jest spełnienie kilku warunków. Skorzystać z niego będą mogły osoby, które: Nie ukończyły 45 lat;Nie posiadały w przeszłości mieszkania lub domu jednorodzinnego. Kredyt będzie można zaciągnąć z małżonkiem lub rodzicami. Wystarczy, że tylko jedna osoba spełni warunek braku własności nieruchomości w przeszłości. Jakie nieruchomości podlegają dofinansowaniu? Tutaj w zasadzie nie ma większych ograniczeń, ponieważ dofinansowaniu polegają zarówno nieruchomości z rynku pierwotnego, jak i wtórnego. Oprócz tego program obejmuje także budowę domów prowadzoną systemem gospodarczym, a także zakup działki budowlanej w celu budowy domu jednorodzinnego w przyszłości. Program Bezpieczny Kredyt 2% nie określa także maksymalnej wartości kupowanej nieruchomości. Znaczenie tutaj ma wysokość wkładu własnego. Program określa jednak maksymalną wartość kredytu. W przypadku singla maksymalna wysokość kredytu wyniesie 500 000 zł. Jeśli do kredytu przystąpią małżonkowie lub rodziny z dzieckiem — limit będzie podniesiony do 600 000 zł. Dopłata do kredytu — ile wyniesie? Dopłata do rat kredytu mieszkaniowego to różnica między stałą stopą ustaloną na podstawie średniego oprocentowania kredytów o stałej stopie w bankach kredytujących a oprocentowaniem kredytu zgodnie ze stopą 2%. W trakcie trwania dopłaty rata kredytu będzie dostępna tylko w formie raty malejącej. Rata malejąca charakteryzuje się tym, iż w każdej racie jest równa wartość kapitału, a zmniejsza się wartość odsetek. Miesięczne raty będą więc wyższe od raty równej, ale dzięki temu kredyt hipoteczny będzie spłacany szybciej. Dopłata będzie przysługiwała przez 10 lat. Po upływie 10 lat raty będą liczone według standardu określonego w umowie kredytowej, tzn. oprocentowanie będzie sumą stawki WIBOR i marży banku, lub wedle stawki oprocentowania stałego, które bank zaproponuje kredytobiorcy przed samym końcem bezpiecznego kredytu. Cały okres spłaty kredytu będzie mógł być ustalony nawet na 35 lat. Kredyt 2% – kiedy rządowy program zacznie obowiązywać? Rządowy program powinien zacząć obowiązywać mniej więcej od 1 lipca 2023 r.

Konsolidacja zobowiązań finansowych może okazać się doskonałym rozwiązaniem dla osób, które mają wiele długów. Przy dłużej ilości zobowiązań finansowych wysokość comiesięcznych rat potrafi przytłoczyć. W takiej sytuacji warto przemyśleć konsolidację długów. Czym dokładnie jest i kto może z niej skorzystać? O tym poniżej. Czym jest konsolidacja kredytów? Konsolidacja kredytu jest po prostu wzięciem nowego kredytu na spłatę pozostałych zobowiązań finansowych. W pierwszej chwili brzmi nielogicznie, prawda? Otóż nie do końca. Choć oczywiście jest to kolejne zobowiązanie finansowe i warto przed podjęciem decyzji o konsolidacji, porządnie ją rozważyć, może być ono wyjściem ze spirali zadłużenia. W zamian za kilka rat spłacanych wcześniej kredytobiorca po skonsolidowaniu swoich zobowiązań płaci tylko jedną. Niekiedy jest ona nawet niższa od łącznej wartości poprzednich zobowiązań. Najczęściej nie wynika to jednak z tego, że nowe zobowiązanie finansowe jest rozłożone na większą liczbę rat. Może to zdecydowanie ułatwić regularną spłatę rat osobom, które dotychczas miały z tym problem. Czy zdolność kredytowa ma wpływ na konsolidację kredytów? Ubiegając się w banku o jakikolwiek produkt, jego jednym z pierwszych kroków jest sprawdzenie zdolności kredytowej wnioskodawcy. Należy pamiętać, że jak zostało wspomniane powyżej — konsolidacja jest tak naprawdę nowym zobowiązaniem finansowym. Oznacza to, że w przypadku chęci skonsolidowania swoich zobowiązań pieniężnych — musimy liczyć się z tym, że bank sprawdzi naszą zdolność do regularnej spłaty rat. Konsolidacja a BIK Podczas weryfikowania zdolności kredytowej, bank sprawdza także BIK wnioskodawcy. Zatem, aby móc skorzystać z konsolidacji kredytu w banku, najczęściej trzeba mieć pozytywną historię kredytową w BIK. Ta sama sytuacja dotyczy baz BIG.

Gwarancja bankowa bardzo dobrze sprawdzi się w relacjach biznesowych. Nie oznacza to jednak, że nie mogą z niej skorzystać osoby fizyczne. Daje ona możliwość zabezpieczenia szybkiej wpłaty pieniędzy, w sytuacji, gdyby zobowiązany do tego podmiot nie wywiązał się ze swojego obowiązku. Czym dokładnie jest gwarancja bankowa i kiedy można z niej skorzystać? Czym jest gwarancja bankowa? Zgodnie z przepisami, gwarancja bankowa to jednostronne zobowiązanie banku zwanego gwarantem, do wykonania świadczenia pieniężnego na rzecz beneficjenta gwarancji, po spełnieniu przez niego określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi dokumentami, jakie beneficjent powinien dołączyć do żądania zapłaty. W skrócie — to bank przejmuje obowiązek uregulowania zobowiązania zapłaty, gdy dłużnik nie dotrzymuje terminu płatności. W zamian za udzielenie gwarancji bank będzie natomiast oczekiwał określonej prowizji, którą płaci podmiot występujący o jej udzielenie. Rodzaje gwarancji bankowych Gwarancje można podzielić ze względu na przedmiot zabezpieczenia. Na tej podstawie wyróżnić możemy gwarancję: Celną – związana z zabezpieczeniem zapłaty cła, innych opłat i podatków na rzecz Skarbu Państwa;Akcyzową – dotyczy zabezpieczenia zobowiązań podatkowych, a także opłat paliwowych;Loteryjna – jak sama nazwa wskazuje, zabezpiecza realizację wypłaty nagrody w ramach zorganizowanej loterii czy gry;Przetargowa – w praktyce zastępuje wpłatę wadium w postępowaniu przetargowym. Jest realizowana w momencie, kiedy zleceniodawca gwarancji wygra przetarg, ale np. nie podpisze kontraktu lub w razie braku realizacji innych zobowiązań np. niedotrzymania terminu wykonania prac, do których się zobowiązał;Terminowej spłaty kredytu lub pożyczki – polega na zabezpieczeniu terminowej spłaty zobowiązania;Zwrotu zaliczki – to zabezpieczenie zwrotu przekazanych pieniędzy, które beneficjent gwarancji przekazał zleceniodawcy dla wykonania określonego zadania. Realizacja wypłaty sumy gwarancyjnej będzie możliwa po wystąpieniu z żądaniem zapłaty, jeśli wykonawca nie wywiąże się z zadania względem beneficjenta gwarancji bankowej i odmówi zwrotu wpłaconej zaliczki;Spłaty rat leasingowych – zabezpiecza płatność rat leasingowych w razie, gdyby leasingobiorca zaniechał ich realizacji;Dobrego wykonania – stanowi zabezpieczenie wykonania umowy i ewentualnych roszczeń z tytułu gwarancji czy rękojmi, ale również zapłaty kar umownych np. w związku z opóźnieniem realizacji umowy;Terminowej zapłaty – w której bank zobowiązuje się do uregulowania należności w momencie, kiedy zleceniodawca nie zapłaci w terminie np. za zakupione towary czy usługi zgodnie z zawartą umową. Z kolei, w zależności od rodzaju formalności, które trzeba spełnić, żeby jako beneficjent skorzystać z gwarancji, możemy wyróżnić: Gwarancję bankową bezwarunkową oraz gwarancję bankową warunkową. Jak uzyskać gwarancję bankową? Do uzyskania gwarancji bankowej konieczne jest złożenie stosownego wniosku. Po złożeniu wniosku do wybranego banku następuje konieczność przejścia procedury podobnej jak ta przy ubieganiu się o kredyt. Oznacza to, że zostanie sprawdzona nasza zdolność kredytowa.

Przed udzieleniem przez bank kredytu, musi on sprawdzić naszą zdolność kredytową. Bank korzysta w tym celu z rozmaitych narzędzi. Jednak jednym ze sposobów jest tzw. scoring kredytowy. Czym jest i w jaki sposób bank go robi? Czym jest scoring kredytowy? Scoring kredytowy to metoda oceny wiarygodności pod kątem terminowego spłacenia zaciągniętego kredytu. Na podstawie skali score, banki oraz instytucje finansowe oceniają ryzyko pożyczenia pieniędzy. Banki stosują m.in. tzw. scoring BIK, starannie analizując informacje zawarte w raporcie. Jak bank sprawdza wiarygodność kredytobiorcy? W sprawdzeniu wiarygodności kredytobiorcy, bankom pomaga tzw. ocena punktowa. Im wyższa, tym oczywiście większa szansa, że kredyt zostanie udzielony przez bank. Do wyliczenia oceny punktowej stosowana specjalna formuła matematyczna. Wiarygodność kredytowa jest określana poprzez porównanie do klientów, którzy już otrzymali kredyty. Im bardziej profil osoby ubiegającej się o kredyt jest podobny do profilu klientów spłacających swoje kredyty w terminie, tym wyższą ocenę taka osoba otrzyma. Ostateczna ocena punktowa jest sumą punktów uzyskanych przez klienta za poszczególne elementy jego profilu (charakterystyki). Jak sprawić, by scoring kredytowy BIK wyszedł jak najlepszy? Algorytm, na podstawie którego wyliczana jest ocena punktowa kredytobiorcy — nie jest jawny. Istnieją jednak pewne możliwości, które wpływają na to, że scoring BIK staje się korzystniejszy dla kredytobiorcy. Należą do nich: Terminowość. Należy spłacać zobowiązania w terminie, ponieważ im szybciej zostaną spłacone, tym większa szansa na poprawę oceny BIK. Pod uwagę brane jest, jak często zdarza się spóźnić z płatnością, jak długie są to opóźnienia i przy jakich kwotach.Korzystanie z kart kredytowych i kredytów konsumpcyjnych. Limity obniżają scoring BIK, dopóki nie zostaną spłacone. Analizowane jest to, jak często dochodzi do sytuacji, kiedy środki na karcie kredytowej czy przyznane limity kredytowe są na wyczerpaniu.Wnioski o inne kredyty. Badane jest to, czy w ciągu 12 ostatnich miesięcy składany był wniosek o inny kredyt. Jeżeli w krótkim czasie dana osoba ubiega się o kilka kredytów i dostaje decyzje odmowne, wówczas kwalifikowane jest to jako ryzyko, co może w konsekwencji obniżyć scoring. Pamiętać należy, że wnioski o ten sam rodzaj kredytu złożone do 14 dni traktowane są jako jedno zapytanie kredytowe, zatem nie wpływają na obniżenie oceny punktowej BIK.Doświadczenie kredytowe. Długa historia terminowo spłacanych kredytów oznacza niskie ryzyko kredytowe. Ważne jest, aby wyrazić zgodę na przetwarzanie danych – tylko wtedy spłacone zobowiązanie będzie brane pod uwagę przy naliczaniu oceny punktowej. Należy się więc upewnić, że w raporcie BIK uwzględnione są wszystkie spłacone zobowiązania.

Spółka cywilna jest jedną z form prowadzenia działalności gospodarczej. Choć z nazwy jest to “spółka”, w zasadzie nie ma ona zbyt wiele wspólnego ze spółkami prawa handlowego. Nawet regulacji jej dotyczących nie znajdziemy w Kodeksie spółek handlowych, a w Kodeksie cywilnym. Czym więc charakteryzuje się ten rodzaj prowadzenia działalności gospodarczej i w jaki sposób prawidłowo zarejestrować spółkę cywilną? Spółka cywilna — ogólna charakterystyka Spółka cywilna nie ma własnego mienia — nabywane prawa i zaciągane zobowiązania wchodzą do wspólnego majątku wspólników, stanowiącego ich współwłasność. Sama spółka cywilna nie zawiera więc umów, nie zaciąga kredytów itp. Wszystkie te czynności podejmują we własnym imieniu wspólnicy, którzy w pełni za wszystkie zobowiązania spółki odpowiadają swoim majątkiem osobistym. Spółka cywilna — jak ją założyć? W zasadzie nie jest to nic skomplikowanego. Do złożenia spółki cywilnej niezbędna jest jednak umowa spółki, która powinna być zawarta na piśmie pomiędzy (minimum) dwiema osobami. Do podpisania umowy spółki nie ma potrzeby korzystania z usług notariusza. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy wkładem do spółki jest nieruchomość – wówczas umowa powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Dużym uproszczeniem jest także fakt, że spółka nie podlega rejestracji w żadnym rejestrze. Wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) lub KRS muszą jednie dokonać indywidualnie jej wspólnicy. Spółka cywilna podlega jedynie rejestracji w rejestrach prowadzonych przez Główny Urząd Statystyczny oraz Urząd Skarbowy. Rejestracja spółki cywilnej W odróżnieniu od spółek w rozumieniu prawa handlowego spółka cywilna nie podlega rejestracji w KRS. Rejestracji podlegają natomiast jej wspólnicy. Na marginesie, aby założyć spółkę cywilną, potrzebnych jest dwóch wspólników. Jeśli wspólnikami są osoby fizyczne, które nie są jeszcze przedsiębiorcami, muszą zarejestrować się w CEIDG, wypełniając oddzielnie formularze CEIDG-1. Każdy wspólnik jest zobowiązany uzyskać wpis przed podjęciem działalności w ramach spółki. Wspólnicy spółki cywilnej Wspólnikami spółki cywilnej mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i inne jednostki organizacyjne. Choć spółka cywilna nie podlega rejestracji w żadnym rejestrze (rejestracji podlegają jej wspólnicy), to posiada ona odrębny NIP, REGON i jest „VATowcem”.

Nieustannie rosnąca inflacja, gwałtowne podwyżki stóp procentowych i utrzymujące się bardzo wysokie ceny nieruchomości sprawiają, że zdolność kredytowa wielu osób drastycznie zmalała. Warto jednak dowiedzieć się, jakie można poczynić kroki, aby móc zwiększyć swą zdolność kredytową, a tym samym szansę na kupno swoich własnych czterech kątów. Czym jest zdolność kredytowa? Istnieje oczywiście ustawowa definicja zdolności kredytowej, jednak dla osób, które nie mają nic wspólnego z językiem prawniczym, mogą być one nie do końca zrozumiałe. Najprościej rzecz ujmując zdolność kredytowa to wyliczone przez bank prawdopodobieństwo, że zaciągnięty kredyt zostanie spłacony terminowo i ze wszystkimi odsetkami oraz kosztami. Istnieje wiele sytuacji, w których zajdzie potrzeba sprawdzenia zdolności kredytowej. Wśród sytuacji, w których zdolność kredytowa będzie sprawdzana zawsze, należy wymienić te, kiedy dana osoba będzie ubiegać się o: Kredyt samochodowy;Kredyt firmowy;Kredyt studencki;Kredyt inwestycyjny;Pożyczkę gotówkową;Leasing;Limit w koncie osobistym (tzw. saldo debetowe);Kartę kredytową;Zakupy w systemie ratalnym. Od czego zależy zdolność kredytowa? Każdy bank zdolność kredytową wylicza w nieco inny sposób, stosując do tego własne algorytmy i narzędzia. Jednak czynnikami, które będą wpływać na zdolność kredytową, są: Wysokość zaciąganego kredytu;Wysokość i źródło dochodu;Koszty kredytu;Okres spłaty;Wysokość wkładu własnego;Brak wpisów w rejestrach dłużników BIG;Historia kredytowa w BIK. Co można zrobić, żeby zwiększyć swoją zdolność kredytową? Jeżeli pomimo naszych starań bank uzna, że nasza zdolność kredytowa nie jest na wystarczającym poziomie, warto pomyśleć nad tym, co zrobić, aby ją zwiększyć. To, co może wpłynąć na poprawę zdolności kredytowej, to z pewnością: Zredukowanie stałych miesięcznych kosztów;Wydłużenie okresu kredytowania;Wnioskowanie o kredyt z kimś jeszcze;Konsolidacja posiadanych już zobowiązań;Zlikwidowanie zbędnych produktów bankowych.

Wakacje kredytowe są jedno z form wsparcia dla kredytobiorców. Aby z nich skorzystać, należy spełnić pewne wymogi. Wakacje kredytowe nie dotyczą również wszystkich kredytów. Kto może z nich skorzystać? Jakie warunki trzeba spełniać, aby móc wnioskować o wakacje kredytowe? Wyjaśniamy Kto może skorzystać z wakacji kredytowych? Możliwość wzięcia “wolnego” od płacenia rat kredytu mają osoby posiadające kredyt hipoteczny wzięty w celu nabycia nieruchomości przeznaczonej na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Z tego wsparcia, skorzystać można wyłącznie w stosunku do jednej umowy kredytowej zawartej w powyższym celu. Co więcej, z wakacji kredytowych mogą skorzystać osoby, które umowę kredytową podpisały przed 1 lipca 2022 r., natomiast termin zakończenia okresu kredytowania musi przypadać co najmniej 6 miesięcy od tej daty. Wakacje kredytowe — od kiedy zawieszenie spłaty rat? Skorzystanie z wakacji kredytowych umożliwia zawieszenie spłaty łącznie 8 rat. W równym podziale – 4 w tym roku i 4 w przyszłym.   Zawieszenie spłaty przysługuje w okresie:  Od dnia 1 sierpnia 2022 r. do dnia 30 września 2022 r. – w wymiarze dwóch miesięcy;Od dnia 1 października 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. – w wymiarze dwóch miesięcy;Od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. – w wymiarze miesiąca w każdym kwartale. Jak skorzystać z wakacji kredytowych? Aby móc skorzystać z tego rodzaju wsparcia, należy oczywiście złożyć stosowny wniosek do banku. Można go złożyć zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Ważne, aby spełniał pewne wymogi formalne. Prawidłowo sporządzony wniosek powinien zawierać następujące informacje: Wniosek o wakacje kredytowe powinien zawierać: Dane kredytobiorcy: imię i nazwisko;Oznaczenie kredytodawcy, czyli dane banku;wskazanie okresu lub okresów zawieszenia spłaty kredytu;Oświadczenie, że wniosek dotyczy nieruchomości przeznaczonej na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

Tytuł wykonawczy to można powiedzieć, jeden z ostatnich kroków zmierzających do odzyskania należności od dłużnika. Aby go uzyskać, w pierwszej kolejności należy wystąpić do sądu z powództwem przeciwko dłużnikowi. Dopiero po zakończeniu postępowania wierzyciel może ubiegać się o wydanie tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę do wszczęcia egzekucji. W jaki sposób uzyskać tytuł wykonawczy? Wyjaśniamy. Czym jest tytuł wykonawczy? Tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Aby skierować sprawę do komornika, należy mieć tytuł wykonawczy, który uprawnia organ egzekucyjny do wszczęcia postępowania zmierzającego do odzyskania długu. Definicja tytułu egzekucyjnego zawarta jest w art. 777 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.) Zgodnie z tym przepisem tytułami egzekucyjnymi są: Orzeczenie sądu prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu, jak również ugoda zawarta przed sądem;Orzeczenie referendarza sądowego prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu;Inne orzeczenia, ugody i akty, które z mocy ustawy podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej, a także, akt notarialny, w którym: Dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty sumy pieniężnej lub wydania rzeczy oznaczonych, co do gatunku, ilościowo w akcie określonych, albo też wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, gdy w akcie wskazano termin wykonania obowiązku lub zdarzenie, od którego uzależnione jest wykonanie;Dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty sumy pieniężnej do wysokości w akcie wprost określonej albo oznaczonej za pomocą klauzuli waloryzacyjnej, gdy w akcie wskazano zdarzenie, od którego uzależnione jest wykonanie obowiązku, jak również termin, do którego wierzyciel może wystąpić o nadanie temu aktowi klauzuli wykonalności;Osoba niebędąca dłużnikiem osobistym osoba, której rzecz, wierzytelność lub prawo obciążone jest hipoteką, lub zastawem, poddała się egzekucji z obciążonego przedmiotu w celu zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej zabezpieczonemu wierzycielowi. Jak uzyskać tytuł wykonawczy? Co do zasady, uzyskanie tytułu wykonawczego przez wierzyciela musi być poprzedzone skierowaniem przez niego stosownego wniosku. Jeśli tytuł egzekucyjny został wydany przez sąd, to klauzulę wykonalności nadaje sąd pierwszej instancji, w którym sprawa się toczyła lub toczy. Sąd drugiej instancji natomiast nadaje klauzulę wykonalności, dopóki akta sprawy znajdują się w tym sądzie. Od tej ostatniej zasady jest kilka wyjątków, np. nie dotyczy to Sądu Najwyższego. Zasada złożenia wniosku nie dotyczy również sytuacji, w której sąd wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W tym wypadku sąd nadaje klauzulę wykonalności z urzędu, zaraz po uprawomocnieniu się nakazu. Natychmiastowa wykonalność orzeczenia W niektórych sytuacja orzeczenie jest wykonalne natychmiast, co oznacza, że do jego egzekwowania niepotrzebna jest klauzula wykonalności. Dotyczy to wyroku: Zasądzających alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa – za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące;Zasądzających roszczenie uznane przez pozwanego;Zaocznych, uwzględniający powództwo;Zasądzających należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy; wówczas z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Prowadząc własny biznes, należy brać pod uwagę związane z tym ryzyko. Jednym z najczęstszych problemów podczas prowadzenia własnej firmy, są spory dotyczące rozliczeń finansowych. Kiedy przedsiębiorca trafi na nieuczciwego kontrahenta, ma kilka sposobów na odzyskanie swoich należności. Jednym z nich jest postępowanie nakazowe. Na czym polega i kiedy można je przeprowadzić? Wyjaśniamy w dzisiejszym wpisie. Postępowanie nakazowe — charakterystyka Postępowanie nakazowe charakteryzuje się szybkością. Sąd wydając nakaz w tym trybie, nie przeprowadza rozprawy. Wpływa to na zdecydowane przyspieszenie całej procedury. Nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydawany jest wyłącznie na podstawie dołączonych do pozwu dokumentów. W tym trybie, co do zasady, można dochodzić roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych. Rzeczy zamienne to rzeczy, które nie są w obrocie traktowane indywidualnie, nie wyróżniają się też szczególnymi cechami, na przykład samochody produkowane seryjnie czy sprzęt elektroniczny. Nakaz zapłaty to tytuł zabezpieczający, który jest wykonalny bez nadania mu klauzuli wykonalności. Wyjątkiem jest nakaz zapłaty wydany na podstawie weksla lub czeku. Taki nakaz jest tytułem egzekucyjnym, który stanowi podstawę do nadania klauzuli wykonalności. Kiedy sprawa może być rozpatrywana w postępowaniu nakazowym? Do złożonego do sądu pozwu należy dołączyć dokumenty, z których wynika roszczenie. To one, będą stanowić podstawę do wydania przez sąd nakazu zapłaty. Aby jednak sąd mógł rozpatrzyć sprawę w postępowaniu nakazowym, roszczenie musi wynikać z jednego z pięciu poniższych dokumentów: Dokumentu urzędowego, na przykład aktu notarialnego, wyciągu z ksiąg bankowych;Zaakceptowanego przez dłużnika rachunku;Wezwania dłużnika do zapłaty z pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu;Weksla, czeku, warrantu lub rewersu należycie wypełnionego, do których prawdziwości i treści nie ma wątpliwości;Umowy, dowodu spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego, dowodu doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, jeżeli powód dochodzi należności zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, lub też odsetek w transakcjach handlowych albo rekompensaty, o których mowa w tej ustawie.

Cesja wierzytelności jest niczym innym jak rodzajem umowy cywilnoprawnej. Dzięki jej zawarciu wierzyciel może przekazać uprawnienia do wierzytelności innemu podmiotowi — osobie fizycznej lub prawnej. Stronami umowy cesji są cedent, czyli dotychczasowy właściciel uprawień oraz cesjonariusz, którym jest ich nowy nabywca. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy, na czym polega cesja wierzytelności. Cesja wierzytelności w przepisach Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Cesja wierzytelności z praktycznego punktu widzenia Cesja wierzytelności, potocznie zwana także sprzedażą długów w dużym uproszczeniu, polega na przekazaniu wszelkich praw i obowiązków związanych z długiem na inny podmiot. Cedując dług na inny podmiot, wierzyciel (cedujący) pozbywa się go. Przejmuje go natomiast cedent. Tym samym wchodzi więc we wszystkie prawa wynikające ze stosunku między dłużnikiem a zbywcą wierzytelności. Przedmiotem cesji mogą być wszystkie wierzytelności zgodne z przepisami prawa, także przedawnione czy zabezpieczone — zastawem, zastawem rejestrowym czy hipoteką. Zmiana wierzyciela a dłużnik Dłużnik jest podmiotem, który w zasadzie nie uczestniczy w całej “transakcji”. Często bywa też tak, że nawet nie ma świadomości, że jego dług został “sprzedany”. Umowa cesji zawierana jest pomiędzy aktualnym a przyszłym wierzycielem. Niezbędne elementy umowy cesji Jak każda inna umowa, także i ta, dla swej ważności powinna zawierać pewne, stałe elementy. Należą do nich: Data oraz miejsce zawarcia dokumentu;Dane stron zawierających umowę – cedującego i cedent;Szczegółowy opis wierzytelności wraz ze stosunkiem prawnym;Określenie momentu przeniesienia wierzytelności wraz z jej ceną;Strony powinny zawrzeć w niej także informację o tym, która z nich dopełni obowiązek poinformowania dłużnika o poinformowaniu go o zmianie wierzyciela;Załącznik dokumentu, z którego wynika powstanie wierzytelności.

BIG, a po rozwinięciu — Biuro Informacji Gospodarczej to instytucja gromadząca i przechowująca informacje na temat konsumentów i przedsiębiorców. Ich przedmiotem są wszelkiego rodzaju kwestie finansowe, w tym zadłużenia. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy m.in. kiedy informacje o kimś mogą zostać umieszczone w BIG-u. Więcej o BIG W Polsce nie funkcjonuje jeden, nadrzędny BIG, tylko kilka samodzielnych jednostek. Należą do nich: Krajowy Rejestr Długów Biuro Informacji Gospodarczej SA;Biuro Informacji Gospodarczej InfoMonitor (BIG InfoMonitor);Rejestr Dłużników ERIF Biuro Informacji Gospodarczej S.A.;KBIG – Krajowe Biuro Informacji Gospodarczej;Krajowa Informacja Długów Telekomunikacyjnych. Z tytułowego rejestru korzystają nie tylko osoby, które chcą sprawdzić informacje na temat własnego zadłużenia, ale także wszelkie rodzaju instytucje finansowe. W ten sposób mogą zweryfikować sytuację finansową osoby, której pożyczają pieniądze. BIG to także cenne źródło informacji w kontaktach biznesowych, np. na temat przyszłego potencjalnego kontrahenta. Kiedy Twoje dane mogą trafić do tego rejestru? Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami, w BIG mogą znaleźć się informacje zarówno na temat konsumentów, jak i przedsiębiorców. Są jednak pewne różnice odróżniające te dwa wpisy. W przypadku biur informacji gospodarczej dane mogą trafić do rejestru, kiedy spełnione są następujące warunki: Podstawowa należność wynosi minimum 200 zł dla konsumentów lub 500 zł dla przedsiębiorców;Termin danej płatności minął co najmniej 30 dni wcześniej;Upłynęło co najmniej 30 dni od wysłania przez wierzyciela wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura informacji gospodarczej, z podaniem nazwy i adresu danego biura. Jeśli zobowiązanie zostanie spłacone w całości, wierzyciel, który przekazał informację o długu do BIG, musi ten wpis usunąć w ciągu 14 dni. Jeśli nie zostanie spłacone, informacje o nim będą przetwarzana przez BIG przez 6 lat w przypadku konsumentów i 10 lat w przypadku przedsiębiorców. Po tym czasie BIG musi dane usunąć. Jakie dane mogą trafić do BIG-u? Do rejestru trafiają przede wszystkim szczegółowe dane identyfikujące daną osobę. Jednak dokładny zakres informacji, które wierzyciel może przekazać do BIG, jest ściśle określony w przepisach ustawy. W przypadku informacji negatywnej, w rejestrach mogą zatem znaleźć się dane dotyczące: Podstawy prawnej zobowiązania;Waluty i całkowitej kwoty długu;Kwoty ewentualnej zaległości;Daty zaistnienia zaległości;Działań podjętych w sprawie zobowiązania;Potencjalnej informacji o podważeniu przez dłużnika całości lub części długu;Dat przesłania wezwań do zapłaty;Ewentualnego zbycia lub przedawnienia długu. W przypadku informacji pozytywnej, do baz BIG mogą natomiast trafić dane na temat kwoty, waluty, daty wymagalności oraz daty uregulowania zobowiązania.

Kapitał zakładowy jest niezbędnym elementem konstrukcyjnym spółki. Może on przybrać formę wkładów pieniężnych lub niepieniężnych. Kapitał zakładowy — minimalna wartość Minimalna wysokość kapitału zakładowego różni się w zależności od rodzaju spółki. I tak w spółce: Z o.o. – wynosi on 5 tys. zł;Komandytowo-akcyjnej – 50 tys. zł;Akcyjnej- 100 tys. zł;Prostej spółce akcyjnej – 1 zł. Wartość nominalna udziału nie może być niższa niż 50 złotych. Oznacza to, że udziały w spółce z o.o. nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej. Udział objęty po cenie wyższej niż wartość nominalna powoduje obowiązek przeniesienia nadwyżki do kapitału zakładowego. Natomiast w przypadku objęcia po cenie wyższej od wartości nominalnej, nadwyżkę należy przelać do kapitału zapasowego. Kapitał zakładowy od początku musi zostać pokryty w pełnej deklarowanej wysokości jedynie w przypadku spółki z o.o. W stosunku do spółki akcyjnej i komandytowo-akcyjnej ustawa dopuszcza częściowe pokrycie kapitału w wysokości  ¼ deklarowanej wysokości kapitału zakładowego, wyznaczając jednocześnie odpowiednie terminy do pokrycia kapitału w całości. Wartość nominalna udziału nie może być niższa niż 50 złotych. Oznacza to, że udziały w spółce z o.o. nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej. Udział objęty po cenie wyższej niż wartość nominalna powoduje obowiązek przeniesienia nadwyżki do kapitału zakładowego. Natomiast w przypadku objęcia po cenie wyższej od wartości nominalnej, nadwyżkę należy przelać do kapitału zapasowego. Podwyższenie kapitału zakładowego Wraz z rozwojem sp. z o.o., jej wspólnicy mogą zechcieć powiększyć wniesiony kapitał zakładowy. Możliwe jest to do zrobienia na dwa sposoby. Poprzez: Zwiększenie wartości dotychczasowych udziałów, wówczas wspólnicy dokonują wpłat na pokrycie zwiększenia wartości udziałów lubutworzenie nowych udziałów, dzięki czemu mamy możliwość przyjęcia nowych osób do spółki. Aby podwyższyć kapitał zakładowy, należy zmienić umowę spółki, uchwałą podjętą 2/3 głosów Zgromadzenia Wspólników. Następnie należy złożyć wniosek do KRS, zawierający: Uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego;Oświadczenie o objęciu udziałów w podwyższonym kapitale;Oświadczenie, że wkłady na podwyższenie kapitału zakładowego zostały wniesione w całości. Wniesienie kapitału zakładowego do spółki Kapitał zakładowy musi być oznaczony w walucie polskiej i wniesiony przez wspólników w całości przed rejestracją spółki. Jeśli spółka powstaje w trybie S24, kapitał zakładowy pokryty wyłącznie wkładami pieniężnymi może zostać pokryty w terminie 7 dni od dnia wpisu spółki do rejestru przedsiębiorców KRS. To zarząd odpowiedzialny jest za dopilnowanie, aby cały kapitał zakładowy został wniesiony przed rejestracją spółki. Członkowie zarządu mają obowiązek złożyć oświadczenie, że wkłady na pokrycie kapitału zakładowego zostały wniesione w całości przez wszystkich wspólników.

Wybór kodu PKD swojej działalności to jeden z kroków, który należy wykonać podczas zakładania swojej firmy. Każdy przedsiębiorca dokonuje wyboru takiego kodu, który jak najlepiej opisuje prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Czym jest PKD? PKD, a po rozwinięciu Polska Klasyfikacja Działalności to systematyka działalności gospodarczych stosowana w statystyce publicznej, ewidencji oraz rachunkowości. Każdy numer odpowiada odpowiedniej branży czy też sektorowi gospodarczemu, spośród których przedsiębiorca powinien wybrać ten, który najlepiej opisuje prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Czy każdy musi mieć kod PKD? Obowiązek posługiwania się kodami PKD dotyczy: Osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, wpisanych do CEIDG;Podmiotów objętych obowiązkiem wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS), czyli na przykład spółek osobowych, kapitałowych, spółdzielni, fundacji. O dopasowaniu swojej działalności do odpowiedniej grupy warto pomyśleć już wcześniej, ponieważ kody te podaje się już podczas rejestracji firmy. Są one podstawą do nadania numeru REGON przez urząd statystyczny. Ile można mieć kodów PKD? Wiele osób próbuje wpisać jak najwięcej kodów, “na zapas”, “na wszelki wypadek”. Jest to jednak działanie niepotrzebne, ponieważ wybrane kody można w każdej chwili zmodyfikować. Podczas rejestracji działalności w CEIDG należy podać: Jeden kod głównej działalności, czyli tej, która ma największy udział w przychodach ze sprzedaży towarów lub ze świadczenia usług;Dowolną liczbę kodów pozostałej działalności, czyli dla tych czynności, które wykonujesz jako przedsiębiorca, a które nie są twoją główną działalnością. Kody muszą być jednak spójne z wykonywaną działalnością i jak najlepiej ją charakteryzować. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku rejestracji spółki w KRS. W tym przypadku można podać maksymalnie 10 kodów PKD, w tym jeden przedmiot przeważającej działalności na poziomie podklasy. Zmiana profilu działalności Raz wybrane kody można, a nawet trzeba zmienić, w przypadku gdy profil działalności gospodarczej ulegnie zmianie. W przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej zmianę powinno się zgłosić w ciągu 7 dni od dnia zmiany danych. W przypadku spółek osobowych lub kapitałowych sytuacja wygląda już nieco inaczej. Przedmiot działalności spółki prawa handlowego musi być opisany w umowie spółki, nie musi mieć jednak postaci odpowiednich kodów PKD. Kody muszą być natomiast uwidocznione w rejestrze spółki, w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS). W KRS możesz wpisać wyłącznie te kody PKD, które są zgodne z przedmiotem działalności spółki zdefiniowanym w umowie. Można zatem zmienić kody PKD w KRS bez zmiany umowy spółki, o ile umowa już przewiduje dany rodzaj działalności. Jeżeli spółka zaczyna zajmować się nowym rodzajem działalności, wspólnicy – przed zmianą PKD w KRS – muszą zmienić treść umowy spółki.

Jak wynika z tegorocznego raportu „Cyberbezpieczeństwo Polaków”, zrealizowanego dla BIK, próby wyłudzenia doświadczył osobiście już co trzeci Polak, w tym częściej mężczyźni (35 proc.) niż kobiety (29 proc.). Ponad połowa (54 proc.) obawia się, że może paść ofiarą oszustów, a aż 84 proc. – że ich dane wyciekną z różnych instytucji. Kredyt na nieswoje dane to dosyć popularna metoda oszustwa, a jak wynika z przeprowadzonego badania, świadomość ludzi, jak się przed nimi bronić, jest wciąż niewielka. Kredyt na nieswoje dane — w jaki sposób może dojść do wyłudzenia kredytu? Sposobów na tego typu oszustwo jest wiele. Jedną z sytuacji, które bardzo często wykorzystują osoby, które chcą wziąć kredyt na nieswoje dane, jest zgubienie dokumentów. Kolejna sytuacja to ta, kiedy nieupoważniona osoba spisała dane osobowe z dokumentu. Ostatnią z najczęściej spotykanych sytuacji jest ta, kiedy ktoś sfotografuje dokumenty i w ten sposób pozyska dane osobowe. Opisane powyżej sytuacje łączy jedno — potencjalnie narażają one nas na to, że przestępcy podejmą próbę wyłudzenia kredytu lub pożyczki na nieswoje dane. Jak uniknąć wyłudzenia kredytu na swoje dane? Ochrona swoich danych osobowych jest bardzo ważnym elementem, jeżeli nie chcemy paść ofiarą tego typu oszustwa. Pamiętajmy więc o tym, aby: Podawać dane tylko w uzasadnionych przypadkach – tylko, jeśli dokumenty sprawdza osobiście np. policjant, urzędnik czy pracownik banku podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych. E-maile, czy SMS-y z prośbą o podanie danych osobowych to najprawdopodobniej próba wyłudzenia danych;Nie dawać do kopiowania swoich dokumentów (np. podczas meldowania w hotelu);W sytuacji zgubienia dokumentu niezwłocznie zastrzec je w międzybankowym Systemie Dokumentów Zastrzeżonych – można to zrobić w swoim banku, np. w oddziale lub korzystając z bankowości internetowej czy mobilnej. Ta informacja od razu trafi do wszystkich banków w Polsce, a także wielu firm i instytucji korzystających z systemu (np. operatorów telekomunikacyjnych). To zaś pozwoli na późniejszą szybką rod identyfikację ewentualnej próby wyłudzenia kredytu lub pożyczki na nieswoje dane. Jak sprawdzić, czy ktoś wziął kredyt na nasze dane? Jeśli istnieją podstawy ku temu, aby przypuszczać, że ktoś posłużył się naszymi danymi i wziął na nie kredyt lub pożyczkę, warto skorzystać z Biura Informacji Kredytowej. BIK to baza, w której odnotowane są historie kredytowe klientów instytucji finansowych. Trafiają tam informacje dotyczące zobowiązań zaciąganych we wszystkich bankach, SKOK-ach, a także kilkudziesięciu największych firmach pożyczkowych obecnych na polskim rynku. Co więcej, BIK umożliwia otrzymywanie tzw. Alertów BIK. Alerty wysyłane są do klientów BIK m.in., gdy w BIK pojawią się informacje o próbie uzyskania kredytu na nieswoje dane. Inną opcją zabezpieczenia się przed tego typu oszustwami są tzw. zastrzeżenie kredytowe. Jeżeli nie planujemy zaciągania nowych zobowiązań, możemy odnotować ten fakt w BIK. Dzięki temu instytucje finansowe będą wiedzieć, że nie wyrażamy zgody na udzielanie kredytów. Ewentualny wniosek, który może być próbą wyłudzenia, zostanie szybko zablokowany. Oba sposoby pozwalają na szybką reakcję i podjęcie stosownych kroków prawnych. Co zrobić w przypadku wyłudzenia danych? W takim przypadku należy bezzwłocznie powiadomić o tym stosowne organy ścigania. Ważne jest, aby odpowiednie kroki prawne podjąć rozważnie i możliwie jak najszybciej. Niewykluczone jest też to, że całe oszustwo swój finał będzie miało w sądzie, dlatego skorzystanie z pomocy prawnej doświadczonej Kancelarii Prawnej, może okazać się nieuniknione. W takich sytuacjach nie warto działać na własną rękę.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością to chyba jeden a najczęściej wybieranych rodzajów prowadzenia działalności gospodarczej. Warto zatem poznać kilka podstawowych informacji dotyczących założenia sp. z o.o. Jak założyć sp. z o.o.? Do założenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, konieczna jest umowa. Cały proces powstania opisywanej spółki składa się tak naprawdę z czterech etapów: Zawarcia umowy spółki;Wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie całego kapitału zakładowego;Powołania zarządu oraz ustanowienia rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej, jeśli wymaga tego ustawa lub umowa spółki;Wpisania do rejestru przedsiębiorców KRS. Należy pamiętać, że od 1 lipca 2022 r., rejestracja sp. z o.o. możliwa jest wyłącznie drogą elektroniczną, poprzez: Portal Rejestrów Sądowych, lubPortal S24. Jak powinna wyglądać umowa spółki? Z uwagi na to, że umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, to w zasadzie pierwszy krok do jej założenia, warto poznać ją nieco bardziej. Umowa sp. z o.o. może być zawarta w formie aktu notarialnego lub przy wykorzystaniu wzorca umowy w systemie S24. W przypadku zawiązania spółki jednoosobowej, zamiast umowy należy sporządzić akt założycielski, który również powinien mieć formę aktu notarialnego. Umowa sp. z o.o. powinna określać: Firmę i siedzibę spółki;Przedmiot działalności spółki;Wysokość kapitału zakładowego;Określenie ilości udziałów przypadających na jednego wspólnika;Liczbę i wartość nominalną udziałów objętych przez poszczególnych wspólników;czas trwania spółki. Jakich błędów unikać podczas zakładania sp. z o.o.? Jednym z najczęstszych błędów, jakie są popełniane podczas zakładania i rejestracji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jest wskazanie nieprawidłowych lub niezgodnych z umową spółki zasad reprezentacji. Należy przypilnować tego, aby w polu wniosku dotyczącym sposobu reprezentacji spółki, przepisać zasady reprezentacji wskazane w akcie notarialnym. Oprócz tego należy pamiętać uiszczeniu obowiązkowych opłat. Przed samą rejestracją spółki warto także sprawdzić KRK każdego z członków zarządu. Kolejnym popełnianym błędem jest zbyt duże wskazanie PKD. Należy pamiętać, że możliwy jest wybór tylko (lub aż) dziesięciu, w tym jeden przedmiot przeważającej działalności na poziomie podklasy. Same kody muszą być oczywiście zgodne z tym, czym faktycznie zajmuje się spółka. Błędów podczas zakładania lub rejestracji spółki z o.o. może pojawić się wiele, kolejnymi z nich, których należy się wystrzegać, są: Błąd w danych wspólnika lub członka zarządu;Spóźnione złożenie wniosku rejestracyjnego po założeniu spółki;Wybór istniejącej już w rejestrze lub mylącej nazwy (firmy) spółki;Złożenie wniosku rejestracyjnego do niewłaściwego sądu lub wydziału;Błąd w nazwie spółki lub oddziału;Nieprawidłowa data sporządzenia umowy spółki podana w formularzu;Nieważne lub nieprawidłowe pełnomocnictwo;Brak dodatkowej dokumentacji od zagranicznej spółki – wspólnika.

Osoby, które prowadzą firmę i chcą, aby po ich śmierci była ona kontynuowana bez żadnych przestojów, powinny zgłosić w CEIDG zarządcę sukcesyjnego — osobę, która będzie prowadzić sprawy firmy do czasu załatwienia formalności spadkowych. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy, czym jest sukcesja firmy oraz jak ustanowić zarządcę sukcesyjnego. Czym są sukcesja firmy i zarząd sukcesyjny? Zarząd sukcesyjny to forma tymczasowego kierowania przedsiębiorstwem, po śmierci przedsiębiorcy. Daje następcom prawnym czas na podjęcie decyzji o kontynuowaniu działalności na własny rachunek, sprzedaniu firmy, lub jej zamknięciu. Zarząd wykonuje zarządca sukcesyjny, który jest odpowiedzialny za prowadzenie przedsiębiorstwa do czasu uregulowania formalności spadkowych. W szczególności chodzi o umowy z pracownikami, kontakty z kontrahentami, sprawy podatkowe i ZUS. Sukcesja firmy ma więc za zadanie zapewnić płynność kontynuowania działalności gospodarczej po śmierci przedsiębiorcy. Wiąże się z przejęciem majątku firmy i uprawnień do jej prowadzenia. To także proces przekazywania wiedzy i kompetencji następcy. Co daje ustanowienie zarządcy sukcesyjnego? Wskazanie zarządcy sukcesyjnego za życia daje pewność, że po śmierci przedsiębiorcy, firma nie upadnie. Dzięki zgłoszeniu do CEIDG zarządcy sukcesyjnego: Przedsiębiorstwo zachowuje pełną płynność działania;Zarządca natychmiast po śmierci przedsiębiorcy może zająć się prowadzeniem firmy (bez konieczności załatwiania spraw u notariusza);Umowy z pracownikami pozostaną w mocy;Można zachować ciągłość wykonywania kontraktów;Zarządca może szybko uzyskać potwierdzenie możliwości wykonywania koncesji lub zezwoleń. Wniosek o wpis zarządcy sukcesyjnego do CEIDG można złożyć na trzy sposoby, tj.: Online, przez Biznes.gov.pl;W wersji papierowej w urzędzie gminy;Wysłać pocztą listem poleconym. Jak powołać zarządcę sukcesyjnego? Sposób powołania zarządcy sukcesyjnego zależy od czasu, w jakim zostanie powołany. Powołanie zarządy za życia przedsiębiorcy Przedsiębiorca może ustanowić zarządcę sukcesyjnego albo zastrzec, że z chwilą jego śmierci wskazany prokurent stanie się zarządcą sukcesyjnym. Takie zastrzeżenie wymaga zgody prokurenta oraz zgłoszenia do CEIDG, w formie pisemnej lub elektronicznie. Do powołania zarządcy sukcesyjnego potrzebne jest: Oświadczenie o powołaniu zarządcy sukcesyjnego w formie pisemnej;Pisemna zgoda zarządcy na pełnienie tej funkcji;Zgłoszenie (wpis) zarządcy do CEIDG. Powołanie zarządcy po śmierci przedsiębiorcy Jeżeli zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony przed śmiercią przedsiębiorcy, zarządcę sukcesyjnego może powołać, w ciągu dwóch miesięcy od dnia śmierci przedsiębiorcy: Małżonek przedsiębiorcy, któremu przysługuje udział w przedsiębiorstwie w spadku;Spadkobierca ustawowy przedsiębiorcy, który przyjął spadek;Spadkobierca testamentowy przedsiębiorcy, który przyjął spadek;Zapisobierca windykacyjny, który przyjął zapis windykacyjny, jeżeli zgodnie z ogłoszonym testamentem przysługuje mu udział w przedsiębiorstwie w spadku. Do powołania zarządcy sukcesyjnego przez małżonka przedsiębiorcy lub przez spadkobiercę ustawowego przedsiębiorcy, wymagana jest zgoda osób, którym łącznie przysługuje udział w przedsiębiorstwie w spadku większy niż 85/100. Czynność tą należy dokonać u notariusza. Co może zarządca sukcesyjny? Zarządca sukcesyjny działa na rachunek właścicieli przedsiębiorstwa w spadku. To oni solidarnie odpowiadają za zobowiązania związane z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Mają też prawo do udziału w zyskach i uczestniczą w stratach wynikających z prowadzenia przedsiębiorstwa. Zysk wypłacany jest im przez zarządcę sukcesyjnego w odpowiednich częściach. Ma on prawo do: Wykonywania praw i obowiązki zmarłego przedsiębiorcy wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz, tych wynikające z prowadzenia przedsiębiorstwa „w spadku”;Może pozywać i być pozywany w sprawach wynikających z wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej lub prowadzenia przedsiębiorstwa w spadku;Może brać udział w postępowaniach administracyjnych, podatkowych i sądowo-administracyjnych w tych sprawach.

Pusta faktura, choć zarówno nazwą, jak i wyglądem przypomina tradycyjną fakturę, w rzeczywistości nią nie jest. A może inaczej — jest, ale ze stanem faktycznym ma niewiele wspólnego. Wprowadzanie do obiegu pustej faktury jest zabiegiem celowym, mającym na celu “obejście” kwestii podatkowych. Puste faktury wystawiane są na usługi bądź dostawy towarów, które w rzeczywistości nigdy nie miały miejsca. Niezależnie od tego, czy puste faktury wystawiane są regularnie, czy był to jednorazowy wybryk, należy pamiętać, że każde takie zachowanie może nieść za sobą poważne skutki podatkowe i karne zarówno po stronie wystawcy, jak i nabywcy. Puste faktury — rodzaje Możemy wyróżnić trzy rodzaje pustych faktur: Faktury, które dokumentują transakcje, które nie miały miejsca w rzeczywistości – nie doszło do dostawy towarów lub wykonania usługi przez wystawcę faktury;Faktury, które dokumentują prawdziwe zdarzenia gospodarcze, lecz z udziałem innego podmiotu niż wystawca faktury, o czym wiedział i na co godził się odbiorca faktury;Faktury, które dokumentują transakcje z nabywcą polegające na zatajeniu przez wystawcę danych podmiotu, który de facto dokonał dostawy towaru lub wykonał daną usługę. Konsekwencje prawne wystawiania fikcyjnych faktur Sankcje za wprowadzenie pustej faktury do obrotu zostały uregulowane zarówno w ustawie Kodeks karny skarbowy (dalej jako kks), jak i w ustawie Kodeks karny (dalej jako kk). Zgodnie z art. 62 kks za wadliwe wystawienie faktury grozi kara grzywny do 180 stawek dziennych. Z kolei za wystawienie albo posługiwanie się fikcyjną fakturą sąd może orzec karę nawet do 720 stawek dziennych bądź roku pozbawienia wolności. Możliwe jest również nałożenie obu tych kar jednocześnie.O wiele wyższe kary przewiduje natomiast Kodeks karny (dalej jako kk). Zgodnie z art. 270a kk kto, w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Natomiast zgodnie z art. 277a kk kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 270a § 1 albo art. 271a § 1 wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż dziesięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności. Czy można uniknąć konsekwencji prawnych? Wystawienie pustej faktury nie zawsze musi oznaczać próbę oszustwa. Czasami wystawienie takiego dokumentu może być wynikiem pomyłki lub niedopatrzenia. Aby wybrnąć z sytuacji, należy wtedy: anulować fakturę – jest to możliwe jedynie w przypadku, gdy dokument ten nie trafił jeszcze do nabywcy;skorygować fakturę – w sytuacji, gdy nie ma już możliwości anulowania faktury, konieczne jest wystawienie faktury korygującej.

Kiedy naszym kontrahentem jest zagraniczny przedsiębiorca, z pomocą w odzyskaniu naszych należności może przyjść Europejski Nakaz zapłaty. To instytucja, która pozwala na uproszczone i szybkie ściganie dłużnika z innego państwa Unii Europejskiej. Czym jest Europejski Nakaz Zapłaty? Europejski Nakaz Zapłaty to procedura umożliwiająca odzyskanie należności od zagranicznego dłużnika. Instytucję tę można stosować w sprawach cywilnych i handlowych. Należy jednak zaznaczyć, że w procedurze tej można dochodzić tylko bezspornych roszczeń pieniężnych o charakterze transgranicznym. Należy jednak pamiętać, że o wydanie Europejskiego Nakazu Zapłaty można się ubiegać we wszystkich państwach członkowskich UE oprócz Danii. Jak uzyskać Europejski Nakaz zapłaty? Pierwszym krokiem, do uzyskania wspomnianego nakazu, powinno być złożenie pozwu do właściwego sądu. Kluczowe jest tutaj ustalenie jurysdykcji, czyli inaczej — ustalenie sądu, który będzie w sprawie właściwy. W sprawach o wydanie europejskiego nakazu zapłaty, wybór jurysdykcji odbywa się przy zastosowaniu reguł z rozporządzenia 1215/2012. Ogólna zasada stanowi, że osoby, które mają miejsce zamieszkania na terytorium danego państwa członkowskiego, mogą być pozywane przed sądy tego państwa członkowskiego. Po złożeniu pozwu sąd przystąpi do jego sprawdzenia. Sąd sprawdzi, czy: pozew dotyczy spraw, w których można skorzystać z rozporządzenia 1896/2006,sprawa ma charakter transgraniczny,dochodzone pozwem roszczenie stanowi roszczenie pieniężne o oznaczonej wysokości, które jest wymagalne w chwili wniesienia pozwu o wydanie Europejskiego Nakazu Zapłaty,sąd jest właściwy do rozpoznania sprawy,pozew spełnia wymagania formalne wynikające z rozporządzenia 1896/2006 – tj. w szczególności czy został złożony na formularzu A oraz, czy zawarto w nim wszystkie informacje niezbędne do wydania europejskiego nakazu zapłaty. Jeżeli pozew będzie kompletny, sąd wyda nakaz. W przeciwnym razie — wezwie do uzupełnienia braków pozwu, co na pewno wydłuży załatwienie sprawy. Ostatnim krokiem do skutecznego wydania Europejskiego Nakazu Zapłaty, będzie jego doręczenie pozwanemu. To, w jaki sposób będzie doręczony europejski nakaz zapłaty, zależy od państwa członkowskiego, w którym rozpatrywana jest sprawa. Kiedy sąd odrzuci pozew? Sąd odrzuci pozew, jeżeli: nie spełnia on wymogów formalnych,roszczenie jest nieuzasadnione,powód nie przesłał odpowiedzi w terminach wyznaczonych przez sąd lub odrzucił propozycję zmiany pozwu.

Prowadzenie własnej firmy jest angażujące. Nie tylko fizycznie, ale także psychicznie. Niekiedy potrzebna jest chwilowa przerwa, aby móc “wrócić” i działać ze zdwojoną siłą. Prowadząc działalność gospodarczą, niestety nie zawsze nie możemy sobie pozwolić na długi urlop jak w przypadku pracy na etat. Zdarzają się więc sytuacje, w których potrzebne będzie zawieszenie działalności gospodarczej. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy szczegóły dotyczące tego tematu. Czym jest zawieszenie działalności gospodarczej i kiedy można to zrobić? Zawieszenie działalności gospodarczej to po prostu przerwa w jej prowadzeniu. Należy podkreślić, że powód zawieszenia może być absolutnie dowolny. Mogą to być chwilowe problemy finansowe, przyczyny prywatne czy po prostu rozważania nad powrotem do pracy na etacie. Bez względu na powód, okres zawieszenia nie może być krótszy niż 30 dni. Nie ma natomiast górnej granicy — firma może być zawieszona tak długo, jak tylko chcesz. Co również warto wiedzieć — działalność gospodarczą można zawiesić niezliczoną ilość razy. Nie obowiązują tu żadne limity. Jakie korzyści daje zawieszenie działalności gospodarczej? Oprócz tej podstawowej korzyści, czyli zyskania czasu na załatwienie swoich spraw, dla których podjęliśmy decyzję o zawieszeniu działalności gospodarczej, są także inne plusy. Decyzja ta wiąże się także z brakiem konieczności opłacania składek ZUS oraz podatku dochodowego. Nie trzeba także składać deklaracji ZUS ani VAT. Jak zawiesić działalność gospodarczą? To bardzo proste. Wystarczy wypełnić i złożyć odpowiedni wniosek, aby poinformować o swojej decyzji CEIDG. Wniosek można złożyć osobiście, przez Internet, albo wysłać go za pośrednictwem poczty tradycyjnej. Co można robić w trakcie zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej? Choć, naturalnie, zawieszając działalność gospodarczą, nie można jej prowadzić i uzyskiwać z jej prowadzenia żadnych korzyści finansowych, to jednak nie oznacza, że trzeba ją pozostawić samej sobie i na okres zawieszenie o niej zapomnieć. Oto lista czynności, które można wykonywać w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej:  czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów – np. najem lokalu do prowadzenia działalności;przyjmowanie należności i regulowanie zobowiązań, powstałych przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;zbywanie własnych środków trwałych i wyposażenia;ma się prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalności gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;można zostać poddanym kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców;można powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego.

Spółka akcyjna jest kapitałową spółką handlową posiadającą osobowość prawną, którą może zawiązać jedna albo więcej osób. Jeśli zdecydujesz się prowadzić działalność gospodarczą właśnie w tej formie, musisz pamiętać o konieczności zarejestrowania spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym. Zobacz, jak łatwo możesz to zrobić. Spółka akcyjna — gdzie złożyć wniosek, żeby zarejestrować spółkę w KRS? O 1 lipca 2021 r. wnioski dotyczące rejestracji spółek w Krajowym Rejestrze Sądowym można składać wyłącznie za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych. Oznacza to, że składanie wniosków papierowych nie jest w ogóle możliwe. Co ważne, Portal Rejestrów Sądowych umożliwia wyłącznie zarejestrowanie spółki w KRS, a nie zaś jej założenie. Złożenie wniosku nie jest niczym skomplikowanym. Procedurę należy rozpocząć od założenia konta użytkownika w Portalu Rejestrów Sądowych, a następnie przystąpić do uzupełniania wniosku. Kto może podpisać wniosek? Przygotowany wniosek o rejestrację spółki może podpisać wyłącznie: zarząd — wszyscy członkowie, lubpełnomocnik procesowy (adwokat lub radca prawny), powołany przez zarząd. Jeżeli wniosek przygotowuje inna osoba, niż członek zarządu spółki lub pełnomocnik procesowy, to musi skorzystać z opcji udostępnienia do podpisu, żeby umożliwić osobie uprawnionej podpisanie wniosku. Co powinien zawierać wniosek? Aby zarejestrować spółkę akcyjną w Krajowym Rejestrze Sądowym, należy złożyć w tym celu stosowny wniosek. We wniosku tym powinny znaleźć się informacje takie jak: firma, siedziba i adres spółki albo adres do doręczeń,przedmiot działalności spółki,wysokość kapitału zakładowego, liczba i wartość nominalna akcji,wysokość kapitału docelowego, jeżeli statut to przewiduje,liczba akcji uprzywilejowanych i rodzaj uprzywilejowania,wzmiankę, jaka część kapitału zakładowego została pokryta przed zarejestrowaniem,nazwiska i imiona członków zarządu oraz sposób reprezentowania spółki,nazwiska i imiona członków rady nadzorczej,jeżeli akcjonariusze wnoszą wkłady niepieniężne — zaznaczenie tej okoliczności,czas trwania spółki (jeżeli jest oznaczony),jeżeli statut wskazuje pismo przeznaczone do ogłoszeń spółki — oznaczenie tego pisma,jeżeli statut przewiduje przyznanie uprawnień osobistych określonym akcjonariuszom lub tytuły uczestnictwa w dochodach, lub majątku spółki niewynikające z akcji — zaznaczenie tych okoliczności. Aby wniosek był kompletny, nie można zapomnieć o dołączeniu stosownych dokumentów, np. oświadczenie wszystkich członków zarządu o wniesieniu wymaganych statutem wpłat na akcje oraz wkładów niepieniężnych. Spółka akcyjna — koszt rejestracji spółki w KRS Dokonując rejestracji spółki akcyjnej w Krajowym Rejestrze Sądowym, należy, za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych, uiścić stosowną opłatę. Opłata sądowa za wpis wynosi 500 zł. Do tego, należy doliczyć opłatę 100 zł za ogłoszenie wpisu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Jeżeli zdecydujesz się działać przez pełnomocnika, nie zapomnij także o opłaceniu do właściwego Urzędu Miasta – 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (opłaty tej nie trzeba uiszczać gdy pełnomocnictwo do złożenia wniosku, udzielone było mężowi, żonie, wstępnym lub zstępnym).

Większość zmian, dokonywanych w spółce, nie może być zrobiona ot, tak. Powstaje konieczność złożenia odpowiedniego wniosku rejestracyjnego, w zależności od tego, jaka zmiana jest dokonywana. Jedną z takich zmian jest zmiana adresu spółki, a także jej siedziby. W dzisiejszym wpisie wskazujemy jakich formalności w związku z tą zmianą należy dokonać. Siedziba spółki — czym jest? Niezależnie od tego, jaką spółkę prowadzisz, musisz wskazać jej siedzibę. Siedziba  spółki, jest miejscem, w którym prowadzone są jej interesy czy dokonywane poszczególne czynności. Zgodnie z treścią art. 41 Kodeksu cywilnego, jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowi inaczej, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. Adres spółki, czy to to samo co siedziba? Powyżej wyjaśniliśmy, czym jest siedziba spółki. Należy zatem wyjaśnić czym, jest adres. Choć pojęcia te na pozór wydają się być tym samym, zapewniamy, że nie są. Konieczność oznaczenia dokładnego adresu spółki wynika z Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Zgodnie z nią, podmioty wpisane do KRS są obowiązane umieszczać w oświadczeniach pisemnych, skierowanych – w zakresie swojej działalności – do oznaczonych osób i organów, następujące dane: firmę lub nazwę;oznaczenie formy prawnej wykonywanej działalności;siedzibę i adres;NIP;oznaczenie sądu rejestrowego, w którym przechowywane są akta rejestrowe podmiotu oraz numer podmiotu w rejestrze. Zmiana siedziby spółki a zmiana jej adresu Zmiana siedziby spółki jest trochę większym przedsięwzięciem niż zmiana jej adresu. Przede wszystkim, przy zmianie siedziby, konieczne jest podjęcie uchwały o zmianie umowy spółki w zakresie dotyczącym zmiany siedziby. Często wymagana jest w tym celu wizyta u notariusza (jeżeli umowa spółki jest zawarta w formie aktu notarialnego). Do zmiany adresu spółki nie potrzeba, aż tylu formalności. Wystarczające jest podjęcie odpowiedniej uchwały przez organ stanowiący spółki.  Nieuniknione, przy obu zmiana jest natomiast zgłoszenie do KRS odpowiednich zmian na przeznaczonych do tego formularzach. W obu przypadkach konieczne jest także wysłanie informacji o zmianie do właściwego urzędu skarbowego. Należy tego dokonać przy pomocy druku NIP-8.

Spory z dłużnikami trwają często wiele miesięcy, a czasem nawet i lat. Ciężko jednak wyobrazić sobie osobę, która lubi włóczyć się po sądach i walczyć o odzyskanie swoich pieniędzy. Jeżeli więc sytuacja temu sprzyja, warto rozważyć zawarcie z dłużnikiem ugody. Bez wątpienia, zaletą takiego rozwiązania jest to, że dłużnik, podpisując ugodę, formalnie uznaje dług. Niestety niewykonanie ugody przez dłużnika, który już raz nadszarpnął nasze zaufanie, to częsty scenariusz. Zobacz, co można zrobić i jak się zabezpieczyć przed niesłownym dłużnikiem. Rodzaje ugody Wierzyciel i dłużnik mają kilka sposób na “pojednanie się” i wypracowanie dogodnych rozwiązań, które powinny przyspieszyć spłatę zadłużenia. Jedną z możliwości jest zawarcie ugody przedsądowej. Przybiera ona formę umowy i zawierana jest, jak sama nazwa wskazuje, poza sądem. Drugą z możliwości jest zawarcie ugody sądowej. Jest to rozwiązanie korzystne dla dłużnika, ponieważ zamiast w wyroku sądu zobowiązanie do spłaty zadłużenia nałożone jest na niego w umowie. Oprócz powyższych możliwości dłużnik i wierzyciel mogą także wypracować postanowienia ugody przed mediatorem. Niewykonanie ugody — jak się zabezpieczyć? Bardzo ważne jest to, w jaki sposób zostanie przygotowana treść ugody. Są pewne rzeczy, na które po prostu trzeba zwrócić uwagę podczas jej przygotowania. Jednym z takich elementów jest umieszczenie informacji, że ugoda obowiązuje tylko wtedy, gdy dłużnik realizuje umówione postanowienia. Warto także podkreślić, że dalsze niepłacenie przez dłużnika będzie skutkować skierowaniem sprawy do sądu. Niewykonanie ugody — konsekwencje prawne Choć do zawarcia ugody dąży najczęściej wierzyciel, dłużnik także ma z tego tytułu wiele korzyści. Jest to trochę “pójście dłużnikowi na rękę”. Zdarza się jednak, że mimo poczynionych przez obie strony ustaleń, dłużnik nie wykonuje postanowień ugody. Warto wtedy pamiętać, że od ugody można odstąpić. Windykacja długu będzie wówczas odbywać się na zasadach sprzed zawarcia ugody. No, jakie skutki prawne będzie miało niewykonanie ugody przez dłużnika, zależy tak naprawdę od tego co strony w treści ugody zapiszą. Bez wątpienia jednak wierzyciel powinien zadbać o zapis uwzględniający skutki niedotrzymania ugody.

Kiedy wezwanie do zapłaty na nic się zdają i polubowne odzyskanie długu staje się niemożliwe, z pomocą może przyjść komornik. W dzisiejszym wpisie opisujemy szczegóły dotyczące tego w jaki sposób odzyskać pieniądze od dłużnika za pomocą komornika. Komornik – którego wybrać? W większości przypadków komornikiem właściwym jest komornik z rewiru, w którym dłużnik ma miejsce zamieszkania (lub siedzibę). Wierzyciel ma jednak prawo wyboru komornika z poza rewiru. Jest to możliwe w dwóch przypadkach. Jest to możliwe gdy: sprawa dotyczy orzeczeń sądowych (np. wyroków, nakazów zapłaty) w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowy oraz innych tytułów wykonawczych oraz tytułów egzekucyjnych, które podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności,prawo wyboru dotyczy obszaru właściwości sądu apelacyjnego, na którym znajduje się siedziba kancelarii komornika właściwego zgodnie z przepisami. W niektórych przypadkach, dokonanie wyboru komornika z poza właściwego rewiru jest niemożliwe. Będzie tak w przypadku gdy sprawa dotyczy: egzekucji z nieruchomości,wydania nieruchomości,wprowadzenia w posiadanie nieruchomości,opróżnienia pomieszczeń, w tym lokali mieszkalnych, z osób lub rzeczy,czynności, w których przepisy o egzekucji z nieruchomości stosuje się odpowiednio. Jak wszcząć egzekucję komorniczą przeciwko dłużnikowi? Po wyborze komornika, należy złożyć właściwy wniosek egzekucyjny z tytułem wykonawczym. Po wszczęciu postępowania, komornik przystąpi do szukania majątku dłużnika. Dlatego posiadając informacje o majątku dłużnika, najlepiej wskazać je we wniosku, co może wpłynąc na przyspieszenie odzyskania należności. Przy pierwszej czynności egzekucyjnej (np. zajęciu konta), komornik zawiadomi dłużnika o wszczęciu egzekucji. Po zakończeniu postępowania egzekucyjnego, komornik na tytule wykonawczym (np. wyroku, nakazie zapłaty) opisze jak się zakończyło. Jeśli udało się odzyskać cały dług, komornik zatrzyma tytuł wykonawczy w swoich aktach. Jeśli się to nie udało, komornik zwróci tytuł wykonawczy wierzycielowi. Po odzyskaniu długu komornik wyda postanowienie, w którym umorzy postępowanie egzekucyjne. Czego nie może zająć komornik? Zasadą jest, że odzyskanie długu musi nastąpić w jak najmniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Komornik może zatem zająć nieruchomość, wynagrodzenie za pracę, rachunek bankowy czy samochód dłużnika. Istnieją jednak pewne ograniczenia. Komornik nie może zająć np.: pościeli, bielizny i ubrań codziennych, niezbędnych dla dłużnika i członków jego rodziny,zapasów żywności i opału niezbędnych dla dłużnika i jego rodziny przez miesiąc,narzędzi i innych przedmiotów niezbędnych do pracy dłużnika przez jeden tydzień, z wyłączeniem jednak pojazdów mechanicznych,świadczenia z pomocy społecznej.

Dłużnikiem alimentacyjnym jest osoba wobec której zostało wydane orzeczenie sądowe, na mocy którego zobowiązana jest płacić alimenty, np.: na rzecz swojego dziecka. Czasami jednak zdarza się tak, że orzeczenie sądu nie jest traktowane poważnie i alimenty nie są płacone. Osoba, która ich nie płaci to dłużnik alimentacyjny. Konieczne staje się wówczas wszczęcie egzekucji komorniczej. Jeżeli i ona okaże się bezskuteczna, osoba uprawniona do świadczenia alimentacyjnego od rodzica lub jej przedstawiciel ustawowy może złożyć do organu właściwego wierzyciela wniosek o podjęcie działań wobec dłużnika alimentacyjnego. Jakie działania są wtedy podejmowane? O tym poniżej. Dłużnik alimentacyjny a bezskuteczność egzekucji Egzekucja bezskuteczna to taka, w wyniku której: w okresie ostatnich dwóch miesięcy nie wyegzekwowano pełnej należności z tytułu zaległych i bieżących zobowiązań alimentacyjnych, albopostępowanie upadłościowe, w toku którego w okresie ostatnich dwóch miesięcy nie otrzymano pełnej należności z tytułu zaległych i bieżących zobowiązań alimentacyjnych. Za bezskuteczną egzekucję uważa się również niemożność wszczęcia lub prowadzenia egzekucji alimentów przeciwko dłużnikowi alimentacyjnemu przebywającemu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności z powodu: braku podstawy prawnej do podjęcia czynności zmierzających do wykonania tytułu wykonawczego w miejscu zamieszkania dłużnika,braku możliwości wskazania przez osobę uprawnioną miejsca zamieszkania dłużnika alimentacyjnego za granicą. Kiedy podejmowane są działania wobec dłużnika alimentacyjnego? Działania wobec dłużników alimentacyjnych podejmowane są jeżeli osoba uprawniona: do świadczenia alimentacyjnego od rodzica lub jej przedstawiciel ustawowy złoży do organu właściwego wierzyciela wniosek o podjęcie działań wobec dłużnika alimentacyjnego,została umieszczona w pieczy zastępczej lub gdyosobie uprawnionej zostało przyznane prawo do świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Działania podejmowane wobec dłużników alimentacyjnych Kiedy przez właściwy organ zostanie wszczęte postępowanie wobec dłużnika alimentacyjnego, przeprowadza się wywiad alimentacyjny. Celem przeprowadzenia takiego wywiadu jest uzyskanie informacji o sytuacji rodzinnej, dochodowej i zawodowej dłużnika alimentacyjnego, a także jego stanu zdrowia oraz przyczyn niełożenia na utrzymanie osoby uprawnionej oraz odbiera od niego oświadczenie majątkowe. Kolejnym krokiem jest wszczęcie postępowania dotyczącego uznania dłużnika za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych. Jeśli właściwy organ uzna dłużnika za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, wyda w tym przedmiocie stosowną decyzję. Gdy decyzja o uznaniu dłużnika za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych stanie się ostateczna, organ właściwy dłużnika: składa wniosek o ściganie dłużnika za przestępstwo określone w art. 209 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077) orazpo uzyskaniu z centralnej ewidencji kierowców informacji, że dłużnik alimentacyjny posiada uprawnienie do kierowania pojazdami, kieruje wniosek do starosty o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego wraz z odpisem tej decyzji.

Osoby, które zdecydowały się na zakup nieruchomości i wzięcie kredytu hipotecznego, prędzej czy później spotkają się ze słowem “hipoteka”. Warto wówczas wiedzieć o niej trochę więcej, aniżeli znać ją jedynie z nazwy. W dzisiejszym wpisie chcielibyśmy przybliżyć czym owa hipoteka jest oraz co warto o niej wiedzieć. Czym jest hipoteka? Hipoteka to ograniczone prawo rzeczowe. Ustanowiona na nieruchomości daje wierzycielowi swego rodzaju zabezpieczenie przed niespłacającym zobowiązania pieniężnego kredytobiorcą. Jak powstaje hipoteka? W ustawie na próżno szukać konkretnych przepisów regulujących zagadnienia związane z powstaniem hipoteki. Z poszczególnych przepisów wynika jednak, że hipoteka może powstać w drodze: umowy, orzeczenia (hipoteka przymusowa), jednostronnej czynności prawnej, lubna mocy ustawy (hipoteka ustawowa). Do powstania hipoteki umownej, przymusowej czy tej ustanowionej w drodze jednostronnej czynności prawnej wymagany jest wpis do księgi wieczystej o charakterze konstytutywnym. W przypadku hipoteki ustawowej wpis ma jedynie charakter deklaratoryjny. Pozwala on uprawnionemu korzystać z wszelkich następstw prawa ujawnionego w księdze wieczystej, w szczególności z wiążących się z tym domniemań. Wygaśnięcie hipoteki Przyczyny wygaśnięcia hipoteki mogą być różne. Jednak najczęściej spotykaną przyczyną jest wygaśnięcie zabezpieczonej wierzytelności Może ono wynikać z: działania samego dłużnika (np.: zapłata, potrącenie, skuteczne złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego),zaspokojenia wierzyciela w drodze czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z wierzycielem, mającej na celu zwolnienie tego pierwszego z zobowiązania (np. odnowienie, rozwiązanie umowy, spełnienie za zgodą wierzyciela innego świadczenia),działania samego wierzyciela (np. zwolnienie dłużnika z długu),zaspokojenia wierzyciela w drodze postępowania egzekucyjnego.

Rosnące stopy procentowe to zmora chyba wszystkich osób, które mają zobowiązania wobec banków. Początkowo korzystne warunki kredytu, dla wielu z nich, okazały się znacząco przerastające ich budżet. Korzystna w tej sytuacji może się okazać restrukturyzacja kredytu. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy na czym ona polega i w jaki sposób jej dokonać. Restrukturyzacja kredytu – czym jest? Restrukturyzacja kredytu gotówkowego polega na zmianie warunków umowy kredytu gotówkowego na wniosek kredytobiorcy. Głównym jej celem jest dostosowanie warunków spłaty zobowiązania do nowych okoliczności, które zwykle są związane z kłopotami finansowymi kredytobiorcy. Restrukturyzacja kredytu – rodzaje pomocy W ramach restrukturyzacji kredytu, bank może zaproponować różnego rodzaju działania. Mogą to być rozwiązania stałe, lub mające na celu jedynie czasowe odciążenie finansowe kredytobiorcy. Wobec tego bank może zaproponować działania: stałe, np.: wydłużenie spłaty kredytu i jednoczesne zmniejszenie raty, lubokresowe np. zawieszenie płatności raty kapitałowo-odsetkowej na okres 3 miesięcy. Kiedy złożyć wniosek o restrukturyzację kredytu? Odpowiedź jest prosta – jak najszybciej. W momencie kiedy pojawiają się problemy finansowe, warto podjąć działania, które nas z nich wyciągną. Szybkie działanie będzie oznaką dla banku, że kredytobiorca chce spłacić swoje zobowiązanie i go nie unika. Dokonana w odpowiednim momencie zmiana warunków spłaty zobowiązania pozwoli uniknąć nawarstwiania się długów.

Najwięcej sporów pomiędzy kontrahentami powstaje na tle finansowym. Niesłowni kontrahenci, kolejne niezapłacone faktury, aż w końcu komornik. Niestety nie zawsze uda się przecież dojść z kontrahentem do porozumienia. Jeżeli prowadzisz własną firmę, warto wiedzieć w jaki sposób uzyskać tytuł wykonawczy. Wyjaśniamy to w dzisiejszym wpisie. Czym jest tytuł wykonawczy? Tytuł wykonawczy to nic innego jak tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności. To dokument stanowiący podstawę do wszczęcia egzekucji komorniczej w celu odzyskania swoich pieniędzy od dłużnika. Jak uzyskać tytuł wykonawczy? Samo uzyskanie tytuły wykonawczego nie jest niczym skomplikowanym. W gruncie rzeczy wystarczy po prostu złożyć odpowiedni wniosek? Kiedy można to zrobić? Dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia. Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia. Na przykład gdy upłynął termin do ich wniesienia. Jaki sąd nadaje klauzulę wykonalności? Jeśli tytuł egzekucyjny został wydany przez sąd to klauzulę wykonalności nadaje sąd pierwszej instancji, w którym sprawa się toczyła lub toczy. Sąd drugiej instancji nadaje klauzulę wykonalności, dopóki akta sprawy znajdują się w tym sądzie. Od tej ostatniej zasady jest kilka wyjątków np. nie dotyczy to Sądu Najwyższego. Jakie dokumenty dołączyć do wniosku? Jeżeli wniosek sporządzasz we własnym imieniu – jedynie co musisz do niego dołączyć to: tytuł egzekucyjny (np. orzeczenie sądu) oraz potwierdzenie uiszczenia opłaty (jeśli nie jest to pierwszy wniosek). Jeżeli wniosek składa w Twoim imieniu pełnomocnik – konieczne będzie dołączenie pełnomocnictwa (o ile już wcześniej nie znalazło się w aktach sprawy), a także potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pamiętaj! Tytuł wykonawczy wydany na podstawie pierwszego wniosku otrzymasz bez opłaty kancelaryjnej. Kiedy będziesz składać kolejne wnioski o wydanie odpisu orzeczenia ze stwierdzeniem wykonalności, zapłacisz 20 zł za każde rozpoczęte 10 stron wydanego dokumentu. Tytuł wykonawczy i co dalej? Z uzyskanym tytułem wykonawczym możesz śmiało udać się do komornika. A w zasadzie – przygotować wniosek o wszczęcie egzekucji komorniczej przeciwko swojemu dłużnikowi. Niezbędne jest wówczas dołączenie do wniosku tytułu wykonawczego, który potwierdza uprawnie wierzyciela do prowadzenie egzekucji przciwko dłużnikowi.

Przedsiębiorca, który np.: stara się o kredyt, może potrzebować różnego rodzaju zaświadczeń. Konieczne może stać się uzyskanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach dochodowych (PIT, CIT), podatku od towarów i usług (VAT) lub w akcyzie albo zaświadczenie stwierdzające stan zaległości. Zaświadczenie – jakich podatków może dotyczyć? Urzędy skarbowe wydają zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach lub stwierdzające zaległość podatkową w: podatkach dochodowych: PIT lub CIT,podatku od towarów i usług: VAT,akcyzie. Wniosek o wydanie zaświadczenia Aby uzyskać zaświadczenie z Urzędu Skarbowego, należy złożyć kompletny wniosek. Należy w nim wskazać, jakie informacje urząd ma potwierdzić w zaświadczeniu. W szczególności chodzi o to, czy urząd ma potwierdzić brak zaległości w podatkach, czy ma podać informację o stanie zaległości. Gdzie można złożyć wniosek o wydanie zaświadczenia podatkowego? Wniosek o wydanie zaświadczenia podatkowego można uzyskać pojawiając się w Urzędzie Skarbowym osobiście lub załatwiając sprawę online. Wniosek należy złożyć: do urzędu skarbowego, właściwego dla swojego miejsca zamieszkania lub siedziby firmy, w jednym z wyspecjalizowanych urzędów skarbowych o zasięgu wojewódzkim. Dotyczy to przedsiębiorców, który mają w Polsce oddział, firmę z kapitałem zagranicznym lub osiągają wielomilionowe przychody ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług (co najmniej 5 mln euro netto rocznie w przeliczeniu na złotówki),w I Mazowieckim Urzędzie Skarbowym w Warszawie – dotyczy przedsiębiorców osiągających przychód netto powyżej 50 mln euro,w dowolnym centrum obsługi podatnika, czyli w jednym z 51 wybranych Urzędów Skarbowych,elektronicznie, poprzez stronę e-Urzędu Skarbowego.

Prowadzenie działalności gospodarczej w miejscu swojego zamieszkania jest jak najbardziej możliwe. Wiele osób, zwłaszcza “świeżych” przedsiębiorców, nie decyduje się od razu na wynajem biura. Nie uśmiecha im się także korzystanie z biura wirtualnego. Decydują zatem o zarejestrowaniu i prowadzeniu działalności gospodarczej w miejscu swojego zamieszkania. Istotne są jednak skutki podatkowe takiej decyzji. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy jak w tej sytuacji kształtują się poszczególne podatki. Podatek od nieruchomości Decydując się na prowadzenie działalności gospodarczej w swoim mieszkaniu, możesz wykorzystać je całe lub tylko jego część, np.: jeden pokój. Wysokość stawek podatku od nieruchomości określa w drodze uchwały Rada Gminy. Stawki nie mogą przekroczyć rocznie : 0,89 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej, w przypadku budynków mieszkalnych lub ich części25,74 zł od 1 m 2 powierzchni użytkowej, w przypadku budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Jeżeli fakt prowadzenia działalności gospodarczej nie wpłynie w znaczący sposób na warunki korzystania z lokalu mieszkalnego, to możesz zacząć prowadzić w nim firmę bez dodatkowych formalności. Jeśli jednak specyfika prowadzonej działalności gospodarczej wymaga zmiany warunków korzystania z części lokalu mieszkalnego, np. przystosowania jednego pokoju do prowadzenia gabinetu kosmetycznego, wówczas konieczne może się okazać zgłoszenie zmiany sposobu użytkowania do właściwego organu administracji publicznej. Należy pamiętać, że kwota podatku od nieruchomości wzrośnie, jeżeli jakąś część mieszkania przeznaczymy wyłączenie na cele firmowe, nawet bez remontu czy przebudowy budynku. Podatek VAT Tutaj sytuacja kształtuje się dosyć korzystnie dla przedsiębiorcy, który zdecydował się prowadzić działalność gospodarczą w miejscu swojego zamieszkania. Ma on prawo obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Pozwala to obniżyć podatki. Co to oznacza? Jeżeli przedsiębiorca wykorzystuje mieszkanie zarówno w celach prywatnych, jak i firmowych, to musi on określić udział procentowy, w jakim nieruchomość jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z wyliczonym procentem przysługuje mu prawo do odliczenia: podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących tej nieruchomości,czynszu,mediów wykorzystywanych w tym lokalu (woda, energia elektryczna). Podatek dochodowy od osób fizycznych Przedsiębiorca, który prowadzi firmę w mieszkaniu, może do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej może zaliczyć wydatki na czynsz, media, czy część odsetkową raty kredytu. A co z Internetem czy energią elektryczną? Nie stanowi to większego problemu. Wystarczy u operatorów wydzielić rachunki dla prowadzonej działalności gospodarczej. W takim wypadku całość tych rachunków będzie mógł zaliczyć do kosztów podatkowych.

Prowadząc własną firmę, należy brak pod uwagę okoliczność, że możemy trafić na nieuczicwego kontrahenta. Takiego, który w nieskończoność będzie odwlekać termin zapłaty faktury, aż w końcu w ogóle jej nie zapłaci. Sposobem na takich niesłownych kontrahentów może okazać się skierowanie przedsądowego wezwania do zapłaty. W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy czym jest owe wezwanie, kiedy należy je wysłać oraz co powinno zawierać. Czym jest wezwanie do zapłaty? Jest to dokument, który wierzyciel może skierować do dłużnika w celu odzyskania swoich należności. Samo pismo nie jest skomplikowane, ale aby mogło stać się skuteczne, musi zawierać kilka niezbędnych informacji. Pismo to, jest ostatnim krokiem windykacji polubownej, w której wierzyciel może domagać się zapłaty. Po wyznaczeniu odpowiedniego terminu do zapłaty i bezskutecznym jego upłynięciu, wierzyciel najczęściej kieruje sprawe do sądu. Jak napisać wezwanie do zapłaty? Przepisy nie nie określają żadnego wzorca, w jaki sposób powinno być ono skonstruowane. Choć jego elementy nie są jasno określone, to jednak istnieją pewne standardy i ramy, w ramach których pismo powinno się mieścić. Wezwanie do zapłaty powinno zatem zawierać: datę i miejsce sporządzenia,dane wierzyciela, dane dłużnika,oznaczenie pisma – czyli zatytułowanie go jako: wezwanie do zapłaty lub przedsądowe wezwanie do zapłaty,szczegółowe określenie wierzytelności – z numerem faktury oraz datą do kiedy miała być opłacona. Do tego kwota ewentualnych odsetek i wskazanie od kiedy i w jaki sposób zostały naliczone,termin i sposób zapłaty,numer konta, na jaki ma zostać dokonana zapłata. Oprócz powyższych elementów warto również określić, jakie konsekwencje przyniesie nieuregulowanie należności w określonym terminie. Warto tu zamieścić formułkę o skierowaniu sprawy na drogę postępowania sądowego i wówczas konieczności poniesienia dodatkowych kosztów przez dłużnika. Jak wysłać wezwanie do zapłaty? W tej kwestii należy zadbać o potwierdzenie odbioru, które wraz z samym pismem będzie stanowić dowód w sądzie (o ile do wytoczenia powództwa dojdzie. W tym celu, w pierwszej kolejności należy postawić na skierowanie pisma pocztą tradycyjną, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Wezwanie do zapłaty można oczywiście wysłać także drogą elektroniczną – mailowo lub za pomocą wiadomości sms. W każdym przypadku należy jednak pamiętać o uzyskaniu potwierdzenia, że dłużnik wezwanie odebrał. Kiedy dokument będzie nieważny? Kodeks cywilny określa terminy przedawnienia poszczególnych roszczeń. Należy zatem pamiętać, że pismo wzywające do zapłaty roszczenia, które uległo przedawnieniu będzie nieważne.

Choć o firmach windykacyjnych słyszał chyba każdy z nas, w chwili obecnej windykacja, a zwłaszcza ta pozasądowa, nie jest uregulowana prawnie. Brak jest regulacji dotyczących zarówno osoby windykatora, formy prowadzenia działalności, jak i zasad przeprowadzania windykacji pozasądowej. Rodzaje windykacji W prawie polskim wyróżniamy windykację sądową i pozasądową. Windykacja sądowa stanowi próbę odzyskania należności w toku procesu sądowego. Jej procedura jest szczegółowo uregulowana, a w toku postępowania chodzi o uzyskanie korzystnego orzeczenia zasądzające na rzecz powoda, czyli wierzyciela. Po uzyskaniu tytułu egzkucyjnego, wierzyciel ma prawo udać się z nim do komornika w celu wyegzekwowania swoich należności. Windykacja pozasądowa natomiast dotychczas nie doczekała się żadnej regulacji. Brak szczegółowych regulacji w kwestii trybu przeprowadzania procesu windykacyjnego, daje firmom windykacyjnym sporą dowolność działania. Firmy windykacyjne – cel wprowadzenia regulacji Wielu z nas na pewno słyszało o natrętnych windykatorach, którzy dzwonią do dłużników próbując wyegzekwować należności. Według projektodawców nowe regulacje są uzasadnione wieloma naruszeniami ze strony firm windykacyjnych. Obecnie wiele fimr windykacyjnych dopuszcza się m.in. nękania dłużników w związku z długiem przedawnionym, czy też innym spornym zobowiązaniem. Firmy windykacyjne – proponowane zmiany W związku z wieloma naruszeniami firm winydykacyjnych, ich działalność doczekała się regulacji. Oto jakie zmiany są planowane: działalność firm windykacyjnych ma być działalnością regulowaną. Aby prowadzić działalność w tym zakresie, trzeba będzie uzyskać licencję windykatora oraz wpis do Centralnego Rejestru Firm Windykacyjnych i Windykatorów,windykator będzie mógł kontaktować się z dłużnikiem tylko w dni robocze w godzinach 9-17,windykator nie będzie mógł wykonać tygodniowo więcej niż 3 połączeń telefonicznych albo przesłać więcej niż 3 wiadomości tekstowych SMS lub e-mail do dłużnika,windykator będzie mógł odwiedzić dłużnika w jego domu wyłącznie po wcześniejszym umówieniu i wyrażeniu zgody przed dłużnika,dłużnik będzie miał prawo złożenia na urzędowym formularzu sprzeciwu co do dalszego kontaktu z nim, w tym w szczególności do kontaktu osobistego przez windykatorów. Będą oni wówczas zmuszeni do przerwania swoich działań. To tylko niektóre z wielu prozponowanych zmian w zakresie uregulowania działalności firm windykacyjnych i windykacji pozasądowej. Kiedy proponowane zmiany wejdą w życie? Według najnowszych informacji, proponowane zmiany w zakresie uregulowania działalności firm windykacyjnych, mają wejść w życie w dniu 1 stycznia 2023 r.

Otworzenie swojej działalności gospodarczej wiąże się z wieloma wydatkami. Ilość i rodzaj wydatków zależy oczywiście od tego jakie usługi będziemy świadczyć. Nie mniej jednak, zawsze są to niemałe koszta. Można jednak nieco odciążyć swój budżet, poprzez złożenie wniosku o dofinansowanie na otwarcie działalności gospodarczej. Dofinansowanie, może okazać się sporym odciążeniem finansowym dla przyszłego przedsiębiorcy. W dzisiejszym wpisie wyjaśnimy o jakiej kwocie mowa, na co można przeznaczyć otrzymane pieniądze oraz w jaki sposób przygotować wniosek. Czym jest dofinasowanie z Urzędu Pracy? Dofinansowanie z urzędu pracy to forma wsparcia dla przyszłych przedsiębiorców. W rzeczywistości są to bezzwrotne jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej. Udzielane są w całości jednym przelewem i nie trzeba ich zwracać, o ile nie złamie się warunków umowy z urzędem. Co więcej, pieniądze z PUP wpływają na konto przyszłego przedsiębiorcy stosunkowo szybko i „z góry”, czyli zanim rozpocznie on zakupowe szaleństwo. Kto może ubiegać się o dofinansowanie? Nie jest ono dla każdego. Aby uzyskać dofinansowanie trzeba spełanić kilka warunów. Szczegółowa lista zależy od konkretnego urzędu pracy, jednak aby uzyskać dofinansowanie najczęściej należy spełniać poniższe warunki: posiadać status osoby bezrobotnej (zwykle można się zarejestrować jako bezrobotny i jeszcze tego samego dnia złożyć wniosek o dofinansowanie),w ciągu ostatnich 12 miesięcy nie prowadzić działalności gospodarczej ani nie mieć jej aktualnie zawieszonej,nie składać w innym PUP wniosku o dotację na założenie firmy,posiadać uregulowane zobowiązania wobec funduszy celowych i nie jesteś objęty zajęciami komorniczymi,w okresie 2 lat przed złożeniem wniosku o dofinansowanie z urzędu pracy nie można być karany za przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu,w określonym czasie np. ostatnim roku nie można było odrzucić oferty stażu lub pracy przedstawionej przez PUP. Ile dofinansowania można otrzymać? Maksymalna kwota dotacji na podjęcie działalności gospodarczej odpowiada 6-krotności średniego wynagrodzenia. Oznacza to, że w 2022 roku wynosi aż ok. 36 tys. złotych. W niektórych urzędach może być ona nieco niższa, niemniej nadal są to sumy, o które zdecydowanie warto się ubiegać. Dodajmy przy tym, że z ich pomocą można sfinansować różne rzeczy i usługi związane z uruchomieniem lub późniejszym prowadzeniem biznesem.

Jeżeli masz spółkę zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym (dalej także: KRS), może zdarzyć się jakaś zmiana danych. Konieczne będzie wówczas zgłoszenie informacji o zmianie do Rejestru. Domniemanie prawdziwości danych w KRS Krajowy Rejestr Karny to Rejestr, w którym obowiązuje domniemanie prawdziwości danych. Domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe. Mówi o tym art. 17 Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Co więcej, zgodnie z ust. 2 ww. przepisu mówi o tym, że Jeżeli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu. O jakich zmianach mowa? Zmiany danych w KRS mogą dotyczyć, np.: siedziby,składu osobowego zarządu,danych wspólnika,przedmiotu działalności (kodów PKD),umowy spółki. Zmiana danych w KRS – gdzie i jak złożyć wniosek? Od 1 lipca 2021 roku wnioski o wpis do KRS można składać wyłącznie w formie elektronicznej. Wnioski złożone w formie papierowej nie będą w ogóle przez sąd rejestrowy rozpatrywane. Zmiany danych w KRS można dokonać na dwa sposoby: za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych (tylko jeżeli umowę spółki lub akt założycielski zawarto u notariusza)w systemie teleinformatycznym S24 (tylko, jeżeli umowę spółki zawarto na wzorcu umowy udostępnionym w S24). System S24 jest jednak właściwym wyborem da spółek zarejestrowanych w sposób tradycyjny (papierowy) lub w systemie PRS. Zmiana danych w KRS – kto może złożyć wniosek? Samo przygotowanie wniosku nie jest niczym co wymagałoby specjalnych uprawnień. Może zatem zrobić to każda osoba posiadająca konto na ww. portalach. Inaczej wygląda sytuacja z podpisaniem wniosku. Tego mogą dokonać już tylko osoby, które: są uprawnione do reprezentacji spółki, lubpełnomocnik procesowy (adwokat lub radca prawny), powołany przez osoby uprawnione do reprezentacji spółki. Ile trwa wprowadzenie zmiany do Rejestru? Czas rozpatrywania wniosku o zmianę danych w KRS różni się w zależności od tego, który sposób złożenia wybierzemy. Wniosek za pośrednictwem portalu PRS Sąd rozpatrzy w ciągu 7 dni. Zaś ten złożony przez S24 – w ciągu 1 dnia.

Prowadzisz jednoosobową działalność gospodarczą ale chciałbyś ją zamknąć? A może zdecydowałeś się prowadzić działalność w formie spółki? Bez względu na to jaki jest cel i powód Twojej decyzji, powinieneś wiedzieć jak złożyć wniosek o wykreślenie z CEIDG. Wyjaśniamy to w dzisiejszym wpisie. Wykreślenie z CEIDG – dla kogo? Przedsiębiorca ma obowiązek złożyć wniosek o wykreślenie z CEIDG w dwóch przypadkach, tj.: w przypadku zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej lubprzekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą w jednoosobową spółkę kapitałową. Gdzie złożyć wniosek? Obecnie, złożenie wniosku o wykreślenie z CEIDG jest bardzo proste i szybkie. Można to zrobić online, bez wychodzenia z domu. Jeżeli jednak ktoś chciałby zrobić to osobiście – nie ma problemu. Wniosek należy wówczas złożyć w dowolnym urzędzie miasta lub gminy. Samo złożenie wniosku o wykreślenie z CEIDG jest usługą w pełni bezpłatną.             Wniosek można także złożyć w dowolnym momencie. Jedyny warunek jest taki, aby składany wniosek odpowiadał stanowi faktycznemu. Wniosek o wykreślenie z CEIDG  – 3 sposoby na jego złożenie ONLINE – przez biznes.gov.pl – jest to bardzo szybka i wygodna opcja. Aby z niej skorzystać, wystarczy wejść na stronę biznes.gov.pl i wybrać usługę “Zmień dane w CEIDG”. Następnie, wystarczy zalogować się przez Login.gov.pl, wykorzystując profil zaufany lub e-dowód. W URZĘDZIE – osobiste złożenie wniosku w urzędzie miasta lub gminy wymaga więcej zachodu. Jednak dla tradycjonalistów – ta opcja na pewno sprawdzi się bardziej. Składając wniosek w urzędzie, mamy do wyboru dwa sposoby przygotowania wniosku: możemy wypełnić gotowy formularz na miejscu w urzędzie i podpisać go własnoręcznie, albopobrać wniosek ze strony biznes.gov.pl/ceidg i wypełnić go w domu, a dopiero później zanieść do urzędu. Ta opcja z pewnością zapewni skróci naszą wizytę w urzędzie. POCZTĄ – wniosek można także wysłać listem poleconym do właściwego urzędu miasta lub gminy pocztą. Wniosek powinien być wówczas opatrzony własnoręcznym podpisem wnioskodawcypotwierdzonym przez notariusza. Przywrócenie działalności Wniosek o wykreślenie z CEIDG złożony, a my zmieniliśmy zdanie. Co teraz? Spokojnie, jest na to sposób. Nawet jeżeli wniosek został już złożony, można tę decyzję cofnąć. Wystarczy złożyć kolejny wniosek, tym razem o zmianę wpisu i zaznaczyć odpowiednie pola. Należy jednak pamiętać, aby decyzję o zamknięciu działalności gospodarczej dobrze przemyśleć, z bardzo prostego powodu. Otóż, złożenie wniosku o wykreślenie z CEIDG i zaprzestanie świadczenia swoich usług to nie wszystko. Należy także pamiętać o wyrejestrowaniu firmy z ZUS-u, zamknięciu księgowości czy rozliczeniach z urzędem skarbowym. Kiedy już tego dokonamy, wówczas przywrócenie działalności będzie się wiązać z kolejnymi formalnościami. Dlatego, jeżeli nie jesteśmy pewni swojej decyzji, warto przemyśleć jedynie czasowe zawiedzenie prowadzenia działalności gospodarczej.

Obecnie sytuacja gospodarcza w naszym kraju nie sprzyja wielu osobom. Do grupy tych osób należą m.in. przedsiębiorcy. Okres pandemii sprawił, że wielu z nich wpadło w poważne problemy finansowe i niestety musiało zamknąć prowadzone przez siebie biznesy. Wielu przedsiębiorców poszukuje jednak rozwiązań, które wesprą prowadzoną przez nich firmę. Jednym z takich rozwiązań jest pomoc de minimis. W dzisiejszym wpisie opisujemy kto może z niej skorzystać oraz co można otrzymać. Czym jest pomoc de minimis? Jest to jedna z form wsparcia przedsiębiorców. Koncepcja pomocy de minimis wywodzi się z zasady, iż pomoc o stosunkowo niskiej wartości nie jest w stanie naruszyć konkurencji lub wywierać wpływ na handel między Państwami Członkowskimi. W związku z tym to Państwo Członkowskie UE decyduje o formie i wysokości przyznawanej pomocy. Pomoc de minimis to różnego rodzaju formy wsparcia. Może być ono udzielone w formie: szkolenia,inwestycji,zwolnienia podatkowego,jednorazowej amortyzacji,pożyczki i kredytu preferencyjnego,umorzenia odsetek ZUS i innych. Ile można otrzymać? Pomoc de minimis reguluje Rozporządzenie Komisji Europejskiej 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. To w nim znajdują się także informacja o maksymalnej kwocie wsparcia. Maksymalna kwota pomocy, jaką Państwo może udzielić jednemu podmiotowi gospodarczemu na przestrzeni 3 lat wynosi: 200 tys. EUR brutto – dla firm pozostałych. Takich, które nie są wyłączone z uzyskania pomocy de minimis i nie obejmuje ich limit opisany poniżej;100 tys. EUR brutto – dla firm z sektora drogowego transportu towarów. W sytuacji gdy podmiot świadczy usługi zintegrowane, tj. w których drogowy transport towarów jest tylko jednym z elementów usługi, np. usługi przeprowadzkowej, nie należy uznawać tego za usługi transportowe i wówczas limit dopuszczalnej pomocy wynosi 200 000 EUR. Co ważne, w przypadku podmiotów zajmujących się transportem drogowym, państwo nie może udzielić pomocy de minimis przy zakupie pojazdów do transportu drogowego. Kto nie skorzysta z pomocy de minimis? Pomoc de minimis nie przysługuje: przedsiębiorcom działającym w sektorze rybołówstwa i akwakultury, objętym rozporządzeniem Rady nr 104/2000/WE;przedsiębiorstwom zajmującym się produkcją podstawową produktów rolnych wymienionych w Załączniku I do Traktatu Wspólnoty Europejskiej;przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze przetwarzania i wprowadzenia do obrotu produktów rolnych wymienionych w Załączniku I do Traktatu Wspólnoty Europejskiej, jeżeli wielkość pomocy jest uzależniona od oceny lub ilości produktów zakupionych od pierwotnych producentów produktów rolnych lub wprowadzonych na rynek, bądź jej udzielenie jest uzależnione od przekazania jej producentom tych produktów;na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich. Należy przez to rozumieć pomoc związaną bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z taką działalnością;na działalność uwarunkowaną pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzonych z zagranicy.

Wraz z postępującym procesem cyfryzacji, polscy obywatele już od dłuższego czasu mogą korzystać w profilu zaufanego. Jest to niewątpliwie innowacyjne i bardzo atrakcyjne rozwiązanie, które umożliwia załatwienie wielu urzędowych spraw online. Czym jest, co umożliwia i jakie ma zalety profil zaufany? O tym w dzisiejszym wpisie. Profil zaufany – czym jest? W dużym uproszczeniu jest on podpisem elektronicznym. Opisując go dokładniej, wskazać należy, że jest to metoda, która umożliwia potwierdzenie tożsamości w systemach elektronicznej administracji. Złożony podpis, potwierdzony profilem zaufanym może zastapić podpis własnoręcznych w wielu urzędowych wnioskach. Jak założyć profil zaufany? Nic prostszego. Wybór dostępnych opcji uzależniony jest jednak w dużej mierze od tego, czy posiadasz narzędzia umożliwiające Ci zrobienie tego szybko i całkowicie online. Jeżeli ich nie posiadasz, konieczna będzie wizyta w urzędzie lub rozmowa online z urzędnikiem. Profil zaufany, całkowicie online, można założyć poprzez: konto w systemie banku lub innego przedsiębiorcy, który ma zgodę na potwierdzanie profilu zaufanego,kwalifikowany podpis elektroniczny. Dla kogo? Dla każdej osoby, która ma numer PESEL. Co więcej, usługa jest całkowicie bezpłatna, a profil zaufany uzyskujemy niemal od razu po złożeniu wniosku. Korzyści posiadania profilu zaufanego Daje on możliwość załatwienia szeregu spraw urzędowych bez wychodzenia z domu. Jest to bardzo atrakcyjna opcja, w końcu – kto lubi stać w urzędach? Portalami, które umożliwiają załatwienie spraw z użyciem opisywanej metody potwierdzania tożsamości są m.in.: Elektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej (ePUAP) — gdy np. chcesz złożyć wniosek o dowód osobisty lub złożyć odwołanie od decyzji administracyjnej,Platforma Usług Elektronicznych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (PUE ZUS) — za jej pośrednictwem pożesz m.in. umówić się na wizytę w placówce ZUS czy wysłać różnego rodzaju wnioski,Centralna Ewidencja Działalności Gospodarczej (CEIDG) — pozwala m.in. na założenie działalności gospodarczej. Termin ważności Profil zaufany jest ważny przez 3 lata. Oczywiście jego okres ważności można wydłużyć i to bez wychodzenia z domu. Jak to zrobić? KROK 1 Zaloguj się na swoje konto i z rozwijanej listy wybierz “profil zaufany”. KROK 2 Kliknij w “mój profil zaufany” i wybierz “szczegóły profilu”. KROK 3 Naciśnij na “przedłuż ważność”. KROK 4 Jeżeli Twój adres e-mail i numer telefonu są aktualne, wybierz “potwierdź dane”. KROK 5 To czas na wpisanie kodów autoryzacyjnych. Pierwszy zostanie Ci wysłany na potwierdzony w kroku nr 4 adres e-mail. Drugi otrzymasz w wiadomości SMS na podany wcześniej numer telefonu. UWAGA! Jeżeli do profilu zaufanego logujesz się za pośrednictwem banku, autoryzacji wówczas dokonasz za pomocą logowania do banku. To tyle. Po dokonaniu wszystkich wyżej wskzanych kroków, ważność profilu zaufanego powinna zostać z powodzenie przedłużona o kolejne 3 lata.

Nie oszukujmy się, sytuacja, w której ktoś ma wystarczające środki finansowe na kupno własnej nieruchomości bez kredytu, raczej nie zdarza się często. Wiele młodych osób, które decydują się na kupno własnej nieruchomości, po prostu idzie do banku, żeby uzyskać kredyt hipoteczny. Proces jego uzyskiwania jest dosyć żmudny i dosyć skomplikowany, dlatego warto za wczasu wiedzieć na co mniej więcej powinniśmy się nastawić, chcąc ubiegać się o kredyt hipoteczny. Kredyt hipoteczny a zdolność kredytowa Wiele osób, zanim sprawdzi swoją zdolność kredytową, najpierw szuka wymarzonej nieruchomości. Nie warto robić tego w tej kolejności, z bardzo prostego powodu. Nie wiedząc na co dokładnie nas stać, kiedy dojdzie do obliczania zdolności kredytowej przez bank, możemy się zawieść. Może okazać się tak, że nieruchomość, którą znaleźliśmy, znacznie przekracza naszą zdolność kredytową, a wtedy kredyt hipoteczny trzeba będzie odsunąć na bok i poczekać, aż nasz sytuacja finansowa ulegnie poprawie. Warto także pamiętać, że obecnie, przy braniu kredytu hipotecznego, konieczne jest uiszczenie wkładu własnego dla banku. Obecnie banki wymagają zazwyczaj 10-20%. Wybór nieruchomości i przygotowanie ofert kredytu Wybór nieruchomości niekiedy bywa sporym wyzwaniem. Musimy zdecydować na co chcemy przeznaczyć, niemałe przecież, pieniądze. Mieszkanie, dom, działka, rynek pierwotny, a może wtórny? Wybór jest ogromny. Należy także pamiętać o uwzględneniu kosztów ewentualnego remontu, którego to koszty, kredyt hipoteczny także może objąć. Kiedy wymarzona nieruchomość tylko czeka na jej zakup, powinniśmy zrobić rozeznanie i wybrać odpowiednią, dopasowaną do nas ofertę kredytu hipotecznego. Podczas jej wyboru, warto patrzyć długoterminowo. Oferta powinna być dla nas korzystna nie tylko w momencie brania kredytu, ale także w przyszłości. Umowa przedwstępna Tutaj w zasadzie zaczyna się cała transakcja. Celem podpisania umowy przedwstępnej jest zabezpieczenie obu stron umowy. Wiąże się to także z zapłatą zadatku lub zaliczki. W umowie przedwstępnej zawarte powinny być informacje o przedmiocie umowy, docelowej dacie sprzedaży, cenie, wysokości zadatku lub zaliczki oraz innych kwestiach ustalonych indywidualnie między stronami. Forma aktu notarialnego nie jest tu wymagana. Kredyt hipoteczny – dokumenty do wniosku kredytowego i złożenie ich do banku Ten krok wymaga dużej skrupulatności. Dokumentów jest dużo i łatwo któryś z nich pominąć. Oprócz samego wniosku kredytowego należy przygotować mnóstwo dokumentów potwierdzających rodzaj i wysokość zarobków oraz dokumenty dotyczące kupowanej nieruchomości. Kiedy wniosek jest gotowy, a dokumenty skompletowane, należy złożyć je w wybranych bankach. Trafią one do analityka, który podejmie decyzję dotyczącą udzielenie kredytu hipotecznego. Czas oczekiwania na wydanie decyzji kredytowej wynosi około 21 dni. Przeniesienie własności nieruchomości Po otrzymaniu z banku pozytywnej decyzji o możliwości udzielenia kredytu hipotecznego i podpisaniu umowy kredytowej, to właściwy czas na podpisanie ostatecznej umowy sprzedaży nieruchomości. Wypłata kredytu hipotecznego Po sfinalizowaniu transakcji zakupu nieruchomości, dokumenty to potwierdzające należy dostarczyć do banku. Chodzi więc o wszelkie dokumenty wymienione w umowie kredytu. Jednym z nich jest potwierdzenie ubezpieczenia nieruchomości. Wymaga tego każdy bank. Na wypłatę kredytu hipotecznego czeka się zazwyczaj kilka dni. Księgi wieczyste i hipoteka Nie można zapomnieć o dokonaniu do księgi wieczystej wpisu o nowym właścicielu i ustanowionej na rzecz banku hipotece. Odbywa się to po zawarciu umowy kredytowej. Najczęściej jednak, robi to za nas notariusz, podczas podpisywania aktu notarlanego w przedmiocie przeniesienia własności nieruchomości. Notariusz zajmuje się wówczas zarówno wpisaniem do księgi wieczystej nieruchomości nowego właściciela, jak i też wpisem hipoteki na rzecz banku.

W dzisiejszych czasach wiele osób decyduje się na prowadzenie własnej działalności gospodarczej. Zarejestrowanie swojej firmy wiąże się m.in. z koniecznością wskazania adresu siedziby w rejestrze CEIDG, który, jak wiadomo, jest jawny, czyli dostępny dla każdego. Osoby, które dopiero stawiają pierwsze kroki w prowadzeniu własnej firmy, nie decydują sie od razu na wynajem biura. Pomocne wówczas może się okazać skorzystanie z możliwości jakie daje biuro wirtualne. Czym jest wirtualne biuro? Wirtualne biura to, można powiedzieć, rewolucyjny pomysł biznesowy, który został zapoczątkowany po spostrzeżeniu, że wiele osób prowadzących swoją firmę nie potrzebuje własnego biura, aby dobrze wykonywać swoją pracę. Rozwiązanie to pozwala wówczas nowym przedsiębiorcom zaoszczędzić sporo pieniędzy. Oferowane przez wirtualne biura usługi są stosunkowo niewielkim kosztem w porównaniu do konieczności wynajęcia całego biura, zwłaszcza w prestiżowej lokalizacji. Co oferuje wirtualne biuro? Podstawowym ich celem było początkowo udostępnienie adresu siedziby. Przedsiębiorca mógł wówczas, oczywiście za opłatą, wskazać adres wirtualnego biura podczas rejestracji swojej działalności we właściwym rejestrze. Z czasem jednak, działalność wirtualnych biur naprawdę mocno się rozrosła i dziś oferują one już nie tylko udostępnienie adresu, ale także: obsługę korespondencji przychodzącej,wysyłanie informacji mailowych o nadejściu korespondencji,skanowanie korespondencji,indywidualny numer telefonu stacjonarnego,udostępnianie sal konferencyjnych i/lub biur. Dla kogo to dobre rozwiązanie? Wirtualne biuro to dobre rozwiązanie dla: przedsiębiorców,wszelkiego rodzaju freelancerów,headhunterów,start-upów,osób wykonujących pracę zdalną,osób, które mieszkają za granicą, ale chcą mieć polski adres przedsiębiorstwa.

Przy szalejącej w dzisiejszych czasach inflacji zdolność kredytowa wielu osób drastycznie zmalała. Poprzez odczuwalny wzrost cen towarów i usług, wiele osób zmuszona jest zrezygnować z wzięcia kredytu. Aby jednak nie musieć tego robić, można skorzystać z instytucji poręczenia kredytu. Czym jest poręczenie kredytu, jak znaleźć poręczyciela i jakie z poręczeniem kredytu wiążą się konsekwencje prawne? O tym poniżej. Poręczenie kredytu – czym jest? Poręczenie kredytu polega na zawarciu umowy pomiędzy wierzycielem a poręczycielem. Poprzez zawarcie takiej umowy, poręczyciel zobowiązuje się spłacić zaciągnięty przez dłużnika dług, w sytuacji gdyby dłużnik nie mógł zrobić tego osobiście. W jakim zakresie odpowiada poręczyciel? Poręczyciel w zasadzie wchodzi w miejsce dłużnika. Oznacza to, że również za zaciągnięte zobowiązanie odpowiada on w takim samym zakresie jak dłużnik. Poręczyciel zobowiązany jest zatem do ewentualnego spłacenia: należności głównej,odsetek,innych kosztów dodatkowych. Poręczenie kredytu – w jaki sposób poręczyciel może się zabezpieczyć? Bardzo często z instytucji poręczenia kredytu korzystają pomiędzy sobą członkowie rodziny. Teoretycznie – rodzinie powinno się ufać. W praktyce jednak, kiedy chodzi o tak duże kwoty, przypominamy o odpowiednim zabezpieczeniu interesów obu stron. Poręczyciel powinien zatem zadbać o to, aby nie był on jedynym poręczycielem w umowie. Kiedy zajdzie potrzeba spłaty zobowiązania za dłużnika, wówczas możliwe stanie się rozłożenie długu na mniejsze części. Kolejno, poręczyciel powienien zabezpieczyć się poprzez ustalenie w umowie maksymalnej kwoty poręczenia, a także zawarcie zapisu o braku konieczności spłaty odsetek lub poręczeniu czasowym, np. na 2 lata. Jakie wymagania musi spełniać poręczyciel? Osoba, która miałaby zostać poręczycielem kredytu musi spełniać następujące wymogi: mieć minimum 18 lat,mieć zdolność do czynności prawnych,mieć zdolność kredytową,nie mieć zaległości w spłacie swoich zobowiązań (banki sprawdzają żyranta w BIK i BIG). Czy poręczyciel może odzyskać swoje pieniądze? W teorii – jak najbardziej. Mowa tutaj o roszczeniu regresowym w stosunku do dłużnika. W praktyce jednak, proces odzyskiwania wpłaconych za dłużnika należności może być długi i skomplikowany.

Być może nie jest to częste, ale bez wątpienia zdarzają się sytuacje, w których klient odmawia przyjęcia faktury VAT. Oczywiście nie jest to równoznaczne z wydaniem towaru lub wykonaniem danej usługi bezpłatnie. Najważniejsze to zachować spokój, ponieważ jest wyjście z tej, z pewnością nieprzyjemnej, sytuacji. Klient odmawia przyjęcia faktury VAT – a czym jest faktura? Sama faktura nie jest dowodem na istnienie roszczenia o zapłatę. Jest ona dokumentem, który służy przede wszystkim do celów podatkowych. Warto zatem podkreślić, że najważniejszą kwestią w drodze do wyegzekwowania należnego nam roszczenia jest zawarcie umowy z kontrahentem. Każdorazowo zatem, przed rozpoczęciem współpracy z kontrahentem, należy zadbać o odpowiednie udokumentowanie zleconych czynności. Klient odmawia przyjęcia faktury VAT – możliwe rozwiązania W sytuacji gdy Klient odmawia przyjęcia faktury VAT istnieje kilka rozwiązań. Jedne są mniej, inne bardziej dotkliwe dla naszego kontrahenta. Jedno jest pewne – mimo, że bywa to trudne, nie warto podchodzić od razu do sprawy bojowo. Warto więc zacząć od szczerej rozmowy. Szczera rozmowa Być może działania kontrahenta wcale nie są celowe jak mogłoby nam się wydawać. Może po prostu faktura zwyczajnie mu umknęła. Warto zatem zadzwonić i o tym porozmawiać. Istnieje duża szansa, że już zwykła rozmowa naprowadzi sprawę na właściwe tory. Wezwanie do zapłaty Kiedy rozmowa nic nie da, kolejnym krokiem powinno być skierowanie do Klienta wezwania do zapłaty. Sam fakt wysłania do Klienta oficjalnego pisma może okazać się skutecznym “straszakiem”, który zdyscyplinuje nierzetelnego kontrahenta i otrzymamy zaległą zapłatę. Pozew do sądu Absolutną ostatecznością, ale niekiedy krokiem niezbędnym, powinno być skierowanie do sądu pozwu o zapłatę. Niestety jest to rozwiązanie, które wymaga od przedsiębiorcy największych nakładów pracy i pieniędzy. Mimo to – czasem jest niezbędne.

Jeżeli ktoś z nas wpada w długi, zazwyczaj ma tego świadomość. Zdarzają się jednak sytuacje, w których o zaciągnięciu drobnych zobowiązań zwyczajnie zapominamy, albo nie wiemy. Na szczęście istnieją możliwości zweryfikowania wysokości naszych ewentualnych zobowiązań. W jaki sposób je sprawdzić oraz jakie sytuacje mogą wpłynąć na naszą niewiedzę o długach? Wyjaśniamy w dzisiejszym wpisie. Skąd mogą się brać długi, o których nie wiemy? O tym, że posiadamy jakieś zadłużenie zazwyczaj wiemy. Istnieją jednak sytuacje, kiedy jakieś stosunkowo niewielkie zadłużenie może nam po prostu umknąć. Sytuacje takie zdarzają się np. gdy: dłużnik zapomniał, że zaciągnął dług, bo np. miało to miejsce wiele lat temu, a wierzyciel nie upominał się o płatność,dłużnik zapomniał o zapłacie jakiegoś rachunku lub uregulowaniu mandatu,osoba padła ofiarą oszustów finansowych i tzw. kradzieży tożsamości, na którą zaciągnięto zobowiązanie. Jak sprawdzić czy mam długi? Biuro Informacji Kredytowej (BIK) Pierwszym ze sposobów na upewnienie się czy nie mamy żadnych długów jest sprawdzenie tego w Biurze Informacji Kredytowej (BIK). BIK zawiera informacje na temat wszystkich istniejących kredytów danej osoby. Znajdziemy w nim nie tylko informacje o długach wobec banków, ale także firm pożyczkowych. Do tego pobranie zwykłego raportu jest darmowe. Biuro Informacji Gospodarczej To kolejne miejsce, w którym możliwe jest sprawdzenie czy mamy długi. Podobnie jak BIK, jest to rejestr, w którym gromadzone są informacje o nierzetelnych dłużnikach. Krajowy Rejestr Zadłużonych To ostatnia możliwość zweryfikowania swoich długów, która istnieje stosunkowo od niedawna. KRZ działa od 1 grudnia 2021 r. Znajdziemy w nim zarówno informacje dotyczące konsumentów, jak i firm. Rejestr jest jawny, a skorzystanie z niego – bezpłatne. Dostęp do zawartych w nim danych ma każdy. Żeby z niego skorzystać wystarczy zatem mieć dostęp do Internetu. Aby jednak sprawdzić dane o dłużniku, trzeba znać i podać jego PESEL lub NIP. Podsumowanie Jeżeli masz wątpliwości co do swojej przeszłości kredytowej, warto je jak najszybciej rozwiać, korzystając z któregoś z podanych wyżej sposobów. Warto pamiętać, że pomimo tego, że Ty o długu nie wiesz – odsetki, dodatkowe opłaty i inne koszty są przez cały czas Twojej niewiedzy czy nieświadomości o długu, doliczane do należności głównej. Ciągłe zwlekanie ze zweryfikowaniem stanu swojego zadłużenia spowoduje tylko, że jego suma może wzrosnąć do naprawdę sporych rozmiarów.

Ogromna ilość osób zmaga się z różnego rodzaju zadłużeniami. Głównym celem wszczynanych egzekucji komorniczych jest zaspokojenie wierzyciela, który dochodzi zapłaty od dłużnika. Sposobów na prowadzenie egekucji komorniczej komornik ma wiele. Każdorazowo ważnym krokiem jest jednak poszukiwanie majątku dłużnika, aby móc wyegzekwować zaległe należności. Czy zastnawiałeś się kiedyś w jaki sposób komornik poszukuje majątku dłużnika? Wyjaśniamy poniżej. Formy egzekucji komorniczej To, w jaki sposób komornik będzie poszukiwał majątku dłużnika, w dużej mierzej zależy od tego jaka forma egzekucji została zastosowana oraz czy dłużnik współpracuje z komornikiem. Najczęściej spotykanymi rodzajami postępowania egzekucyjnego są: egzekucja z konta bankowego,egzekucja z umowy o pracę,egzekucja z umowy zlecenia,egzekucja z emerytury albo renty,egzekucja z ruchomości (np. samochodu),egzekucja z nieruchomości (np.: egzekucja domu, mieszkania, czy działki). Poszukiwanie przez komornika konta bankowego dłużnika Egzekucja z rachunku bankowego dłużnika to chyba jedna z najpopularniejszych form prowadzenia egzekucji komorniczej. Zanim komornik dokona zajęcia rachunku bankowegi dłużnika – musi je odnaleźć. Służy do tego scentralizowany i dostępny dla komorników system OGNIVO. Jest to system, za pomocą którego komornik może wystąpić z zapytaniem do wszystkich banków w Polsce (także spółdzielczych) czy dana osoba, o wskazanym numerze PESEL, posiada konto bankowe w danym banku. Odpowiedzi z banków, do których komornik wysłał zapytania przychodzą bardzo szybko. W ten sposób komornik sprawnie namierza konto/konta dłużnika i dokonuje ich zajęcia. Poszukiwanie majątku dłużnika – ustalenie pracodawcy Równie częstym sposobem komorników na wyegzekwowanie od dłużników należnych wierzycielom zaległości jest zajęcie wynagrodzenia za pracę. W przypadku gdy dłużnik zatrudniony jest w oparciu o umowę o pracę, namierzenie jego pracodawcy nie jest niczym trudnym, ponieważ każda osoba pracująca w oparciu o umowę o prace jest ubezpieczona w ZUS-ie. Komornik w celu ustalenia czy dany dłużnik zarabia, musi wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) z wnioskiem o udostepnienie informacji. Sytuacja komplikuje się jedynie wtedy, gdy dłużnik jest zatrudniony np. w oparciu o umowę zlecenie. Zajęcie przez komornika emerytury lub renty – jak się o niej dowiaduje? Tutaj sytuacja wygląda bardzo podobnie jak w przypadku poszukiwania miejsca zatrudnienia dłużnika. Komornik zwraca się wówczas z wnioskiem do ZUS-u/KRUS-u o udzielenie informacji czy dana osoba pobiera świadczenia emerytalne lub rentowe. Poszukiwanie majątku dłużnika – jak komornik szuka ruchomości? Wszystko zależy od rodzaju zajmowanej ruchomości. Jeżeli zajęcie komornicze miałoby dotyczyć samochodu lub jakiegokolwiek innego pojazdu podlegającego rejestracji, wówczas komornik zwraca się z zapytaniem do bazy CEPIK (Centrakna Ewidencja Pojazdów i Kierowców). Zajęcie innych ruchomości, jak np. telewizora następuje poprzez wizytę komornika w domu dłużnika. Poszukiwanie majątku dłużnika, który odmawia współpracy z komornikiem Ustawodawca przewidział kilka rozwiązań, które mogą wykorzystać komornicy sądowi w poszukiwaniu majątku dłużnika, który nie chce spłacić wierzycielowi swojego zadłużenia, a także odmawia współpracy z komornikiem. Są nimi: obowiązek składania wyjaśnień i podawania informacji komornikowi na jego żądanie, któremu podlegają osoby fizyczne i instytucje, w tym sam dłużnik osobiście,poszukiwanie majątku dłużnika przez komornika na zlecenie wierzyciela,wyjawienie majątku dłużnika,możliwość dokonywania ustaleń przez komornika w trakcie czynności egzekucyjnych.

Wspólne prowadzenie biznesu przez kilka osób to nie lada wyzwanie. Nierzadko, pomiędzy wspólnikami spółki z o.o. dochodzi do różnego rodzaju sporów. Ciężko przecież wymagać, aby wszyscy członkowie mieli takie same pomysły, takie same strategie czy spostrzeżenia. Kiedy wspólnicy mimo to umieją dojść do porozumienia – nie ma problemu. Zdarza się jednak, że narastające pomiędzy nimi konflikty skutecznie zaprzepaszczają wizję właściwego i zgodne z pierwotnym założeniem, prowadzenia działalności gospodarczej. Prawo daje rozwiązanie, które może położyć kres konfliktom w spółce. Rozwiązaniem tym jest – sądowe wyłączenie wspólnika ze spółki z o.o. Wyłączenie wspólnika ze spółki z o.o. – ale tylko z ważnych powodów Kodeks spółek handlowy umożliwia wyłączenie wspólnika spółki z o.o. z ważnych powodów. Te ważne powody każdy może interepretować inaczej. Jednak wypracowane w tym temacie poglądy doktryny, a także orzecznictwo wskazują, że ważnymi powodami przemawiającymi za wyłączeniem wspólnika ze sp. z o.o. mogą być w szczególności: działanie przez wspólnika na szkodę spółki,niewykonywanie przez niego uchwał zgromadzenia wspólników,nadużywanie prawa indywidualnej kontroli,naruszenie zasad lojalności wobec spółki,prowadzenie działalności konkurencyjnej wobec spółki,szkodliwe dla spółki powstrzymywanie się od wykonywania praw udziałowych,długotrwały konflikt pomiędzy wspólnikiem mniejszościowym a pozostałymi wspólnikami, którego skutki są szkodliwe dla spółki. Jedno jest pewne – powody wyłączenia współnika ze spółki z o.o. nie mogą być błahe i chwilowe. Warto również zaznaczyć, że przymusowe wyłączenie wspólnika mniejszościowego ze sp. z o.o. przez sąd, to jedyny sposób usunięcia go z takich powodów jak np.: konflikt między wspólnikami. A to dlatego, że powód ten jest mocno subiektywny. Należy też podkrelić, że aby możliwe było wyłączenia wspólnika konieczne jest przejęcie jego udziałów. Udziały wyłączanego wspólnika mogą przejąć zarówno pozostali wspólnicy, jak i osoby trzecie. Cena przejęcia udziałów ustalana jest przez sąd na podstawie rzeczywistej wartości udziałów wspólnika wyłączonego według stanu z dnia doręczenia pozwu. Kto może wystąpić z wnioskiem do sądu? Z wnioskiem o wyłączenie wspólnika spółki z o.o. mogą wystąpić wszyscy pozostali wspólnicy. Wszyscy pozostali, czyli poza tym, do którego żądanie jest skierowane.             Obowiązuje jednak zasada, że z żądaniem muszą wystąpić wszyscy pozostali wspólnicy, ale muszą oni reprezentować kapitał w wysokości ponad połowy kapitału zakładowego. Umowa spółki oczywiście może uprawniać mniejszą liczbę wspólników do wystąpienia z takim wnioskiem do sądu, jednak ich udziały musiałyby wówczas wynosić, tak samo, ponad połowę kapitału zakładowego. Wsteczny skutek wyłączenia wspólnika sp. z o.o. Choć jak wiadomo – “prawo nie działa wstecz”, to tutaj mamy do czynienia z pewnym wyjątkiem. Kiedy wyłączenia wspólnika ze spółki z o.o. dokonano skutecznie, skutek tej decyzji działa wstecz od chwili doręczenia mu pozwu. Oznacza to, że po uprawomocnieniu się wydanego przez sądu wyroku w przedmiocie wyłączenia wspólnika spółki z o. o. oraz po terminowym (w określonym przez sąd terminie w wyroku) zapłacie ceny za jego udziały, wyłączenie działa wstecz. A co to oznacza w praktyce? Wszelkie czynności, w których “wyłączony” wspólnik spółki z o.o. brał udział po otrzymaniu pozwu, nie mogą zostać uznane za ważne.

Jednym z podstawowych kroków, jakie podejmuje komornik w celu wyegzekwowania od dłużnika należnego wierzycielowi świadczenia jest zajęcie wynagrodzenia za pracę. Sytuacja taka rodzi jednak po stronie pracodawcy szereg obowiązków. Ich niedopełnienie może wiązać się z koniecznością pociągnięcia pracodawcy do odpowiedzialności karnej oraz odszkodowawczej. Zajęcie wynagrodzenia za pracę – na czym polega? Zajęcie wynagrodzenia za pracę to nic innego jak jedna z czynności komornika, której celem jest wyegzekwowanie od dłużnika pieniędzy należnych wierzycielowi. Komornik dokonuje zajęcia komorniczego na wniosek wieczyciela. W praktyce oznacza to, że dłużnik otrzymuje pomniejszone wynagrodzenie. O zajęciu wynagrodzenia za pracę komornik zawiadamia pisemnie zarówno dłużnika jak i jego pracodawcę. Od tej chwili pracodawca nie może wypłacić pracownikowi żadnego wynagrodzenia poza kwotą wolną od zajęcia. Zajęcie wynagrodzenia za pracę – obowiązki pracodawcy Od momentu, w którym pracodawca dowie się, że przeciwko jego pracownikowi wszczęto egzekucję z wynagrodzenia za pracę, ma on obowiązek: przekazywania zajętej części wynagrodzenia bezpośrednio wierzycielowi pracownika, lubprzekazywania zajętego wynagrodzenia komornikowi. Tę opcję musi wybrać w przypadku gdy do wynagrodzenia jest lub zostanie w dalszym toku postępowania egzekucyjnego skierowana jeszcze inna egzekucja, a wynagrodzenie w części wymagalnej nie wystarcza na pokrycie wszystkich egzekwowanych świadczeń. To jednak nie koniec obowiązków po stronie pracodawcy. Zgodnie z art.  882 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, dokonując zajęcia wynagrodzenia za pracę, komornik wzywa ponadto pracodawcę, aby w ciągu tygodnia: przedstawił za okres trzech miesięcy poprzedzających zajęcie, zestawienie periodycznego wynagrodzenia dłużnika za pracę. Musi to być wynagrodzenie za każdy miesiąc oddzielnie. Oprócz ma obowiązek przedstawić oddzielną informację o dochodach zadłużonego pracownika z wszelkich innych tytułów,podał, w jakiej kwocie i w jakich terminach zajęte wynagrodzenie będzie przekazywane wierzycielowi,w razie istnienia przeszkód do wypłacenia wynagrodzenia za pracę złożył oświadczenie o rodzaju tych przeszkód. Chodzi tu przede wszystkim o wskazanie, czy przeciwko temu pracownikowi jakiś komornik prowadzi inne egzekucje z wynagrodzenia za pracę. Skutki niedopełnienia obowiązków przez pracodawcę Jeśli wobec pracownika dokonano zajęcia wynagrodzenia za pracę, pracodawca powinien podejść do tego poważnie i z należytą rozwagą. Choć sytuacja ta dla obu stron z pewnością nie jest komfortowa, to pracodawca powinien należycie wypełniać swoje obowiązki. W przeciwnym razie, musi się liczy z negatywnymi konsekwencjami prawnymi takiego zachowania. Za naruszenie ww. obowiązków, na pracodawcę może zostać nałożona kara grzywny w wysokości do 5000 zł. Oprócz tego, Jeśli w wyniku naruszenia przez pracodawcę obowiązków wynikających z zajęcia wynagrodzenia za pracę wierzyciel poniesie szkodę, to pracodawca może zostać zmuszony do zapłacenia wierzycielowi odszkodowania.

Coraz więcej osób marzy o niezależności i własnym biznesie. Bardzo dużo młodych ludzi jest bardzo przedsiębiorczych. Należy jednak pamiętać, że prowadzenie własnej firmy wiąże się z wieloma obowiązkami, o których trzeba pamiętać. Wybór formy opodatkowania Istotnym krokiem jest wybór formy opodatkowania. Wyboru tego dokonuje się w zasadzie już na samym początku, bo podczas wypełniania wniosku CEIDG-1. Osoba fizyczna, która zdecyduje się na prowadzenie własnej firmy, może wybrać jedną spośród trzech dostępnych form opodatkowania: opodatkowanie na zasadach ogólnych (według skali podatkowej),podatek liniowy,ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Prowadzenie własnej firmy a składki ZUS Opłacanie składek ZUS to kolejny obowiązek przedsiębiorcy. Kiedy otwieramy działalność gospodarczą, podczas wypełniania druku CEIDG-1 wnioskujemy jednocześnie o rejestrację przedsiębiorcy jako płatnika składek do ZUS. Przedsiębiorca ma 7 dni od daty rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej zgłosić siebie do ubezpieczeń. Aby to zrobić, musi wypełnić druk ZUS ZUA (ubezpieczenie społeczne i zdrowotne) lub ZUS ZZA (tylko składka zdrowotna). Składki ZUS opłaca się do 20 dnia każdego miesiąca. Konto firmowe Prowadzenie własnej firmy w formie jednoosobowej działalności gospodarczej nie wymaga od przedsiębiorcy zakładania własnego konta. Warto jednak założyć osobne konto, przeznaczone wyłącznie do prowadzenia firmy, ze względów formalnych i logistycznych. Pieczątka firmowa Choć jak w przypadku konta firmowego, obecnie obowiązuje przepisy prawa nie nakładają na przedsiębiorcę obowiązku wyrobienia firmowej pieczątki, to znów – z logistycznego punktu widzenia warto takową zrobić. Koszt wyrobienia pieczęci firmowej jest niewielki, natomiast wygodna przy późniejszym wypełnianiu różnego rodzaju dokumentów, podpisywaniu wniosków, umów jak i deklaracji i zeznań podatkowych – ogromna. Sam wygląd pieczątki również nie został przez ustawodawcę sprecyzowany. Przyjmuje się jednak, że podstawowa jej wersja powinna zawierać: pełną nazwę firmy,adres siedziby,numer NIP,telefon kontaktowy / adres e-mail. Niektórzy umieszczają na swojej pieczątce firmowej także logo firmy. Prowadzenie własnej firmy – nazwa i logo Zdaje się, że to najprzyjemniejszy element otwierania własnej firmy. Choć wymyślenie nazwy, która będzie ładna, spójna z przedmiotem działalności i jeszcze „chwytliwa”, często jest niełatwym zadaniem, to późniejsza satysfakcja z efektu – ogromna. Jeśli zaś chodzi o logo, należy pamiętać, aby było ono czytelne dla odbiorcy, spójne z tym w jakiej branży działa przedsiębiorca i łatwe do zapamiętania przez odbiorcę. Warto zadbać także o jego dopasowanie i użyteczność. Wizytówki To już oczywiście szczegół i kwestia wyboru, ale jak to mówią – diabeł tkwi w szczegółach. Dobrze wykonana, estetyczna wizytówka składa się na całokształt wizerunku naszej firmy. Wyrobienie wizytówek to stosunkowo niewielki koszt, a może przynieść wspaniałe efekty i zmienić postrzeganie naszej firmy przez innych.

Czy zdarzyło Ci się kiedykolwiek wystawić fakturę za usługę, której nie wykonałeś? A może to Ty prosiłeś kogoś o wystawienie faktury, np.: ze względów podatkowych? Jeśli na któreś z tych pytań odpowiedziałeś twierdząco, to radzimy zaprzestać tego typu działań. Posługiwanie się w tym kontekście cudzym nazwiskiem bądź nazwą, może mieć poważne konsekwencje prawne, ponieważ jest to przestępstwo skarbowe. Kim jest firmant i firmujący? Firmant to podmiot, który posługuje się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą innego podmiotu w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub jej rzeczywistych rozmiarów. Natomiast firmujący to podmiot, który użycza, swojego imienia i nazwiska, nazwy lub firmy firmantowi, w celu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Firmanctwo – wykroczenie czy przestępstwo? Za popełnienie przestępstwa firmanctwa sprawca może zostać ukarany karą: grzywny do 720 stawek dziennych;karą pozbawienia wolności do 3 lat;albo obiema karami łącznie. W jakim celu? Może niektórzy zastanawiają się – po co? W jakim właściwie celu kto miałby za nas wystawiać faktury? Powodów takiego zachowania może być wiele, natomiast najczęściej podatnicy popełniają przestępstwo firmanctwa celem: uniknięcia utraty prawda do uproszczonych form opodatkowania,ukrycia dochodów,wykorzystania ulg lub zwolnień podatkowych,ominięcia sądowych zakazów prowadzenia działalności,zatajenia dochodu. Firmanctwo według Ordynacji podatkowej Zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej, o firmanctwie możemy mówić: „Jeżeli podatnik, za zgodą innej osoby, w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej lub rzeczywistych rozmiarów tej działalności, posługuje się lub posługiwał się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą tej osoby, osoba ta ponosi solidarną odpowiedzialność z podatnikiem całym swoim majątkiem za zaległości podatkowe powstałe podczas prowadzenia tej działalności.” Aby jednak można było mówić o firmanctwie, koniecznie jest spełnienie następujących przesłanek: świadoma zgoda osoby użyczającej swojego imienia i nazwiska lub firmy,działanie w celu zatajenia przez podatnika prowadzenia działalności, albo jej rozmiarów, a w konsekwencji uchylanie się od opodatkowania,powstanie zaległości podatkowej w okresie, w którym firmujący użyczał swego imienia lub nazwiska albo firmy. Kto odpowiada za firmanctwo? Warto pamiętać, że za firmanctwo odpowiada nie tylko firmant, ale także firmujący jako podmiot, który użycza swojego imienia i nazwiska, nazwy lub firmy do prowadzenia działalności gospodarczej na rachunek firmanta. Może on odpowiadać za pomocnictwo do firmanctwa. W każdym razie, zanim wystawimy dla kogoś fakturę, albo o jej wystawienie poprosimy, warto przemyśleć tę decyzję dwa razy. Z pozoru niewinna przysługa może okazać się przestępstwem skarbowym.

Umowa deweloperska to bardzo skomplikowany, wielostronicowy dokument. Jego treść jest narzucana przez dewelopera i kupujący ma bardzo ograniczone możliwości, jeśli chodzi o negocjacje treści umowy. Warto jednak wiedzieć, co powinna zawierać i na co powinno się zwrócić uwagę. Umowa deweloperska to zobowiązanie zawierane między deweloperem a potencjalnym nabywcą zainteresowanym kupnem mieszkania w trakcie inwestycji. Przepisy ustawy kładą duży nacisk na ochronę interesów klienta, gdyż jest on niewątpliwie tutaj słabszą stroną i łatwo będzie o narzucenie mu warunków przez dewelopera i ukrycie pewnych informacji. Aby umowa była ważna, musi zostać zawarta w formie aktu notarialnego. Jakie są najważniejsze punkty, które muszą zostać zawarte w umowie deweloperskiej? Umowa taka powinna przede wszystkim zawierać: dane stron umowy, a także datę i miejsce jej zawarcia,cenę nieruchomości,termin przeniesienia prawa własności,harmonogram i wysokość wpłat na rzecz dewelopera,parametry techniczne oraz standard prac wykończeniowych mieszkania,informacje o działce budowlanej, a także usytuowaniu nieruchomości w obrębie działki,powierzchnię i układ pomieszczeń,numer pozwolenia na budowę wraz z terminem rozpoczęcia i zakończenia prac budowlanych,zasady odstąpienia od umowy i zwrotu wpłaconych środków,wysokość kar umownych i odsetek,informację o mieszkaniowym rachunku powierniczym,oświadczenie nabywcy o odbiorze prospektu informacyjnego,informację o zgodzie banku na bezobciążeniowe wyodrębnienie lokalu mieszkalnego i przeniesienie jego własności po wpłacie pełnej ceny przez kupującego,zobowiązanie dewelopera do wybudowania budynku, wyodrębnienia lokalu mieszkalnego oraz przeniesienia prawa własności na nabywcę. Cena nieruchomości Z umowy powinno wynikać, czy w cenę mieszkania wliczona jest należność za inne części składowe lokalu np.: balkon, drogi dojazdowe, chodniki, oświetlenie itp. W chwili podpisywania umowy nabywca powinien wiedzieć jakie są dokładnie koszty związane z utrzymaniem budynku i lokalu i w jakiej wysokości będzie je ponosić po przeniesieniu na niego prawa własności nieruchomości. Do chwili przeniesienia prawa własności na nabywcę, nie ma on obowiązku ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości. Cena zastrzeżona w umowie nie może ulec zmianie bez zgody stron. W umowę można wpisać tzw. klauzulę waloryzacyjną bądź postanowienie, że deweloper może cenę podnieść. W takiej jednak sytuacji konsument musi mieć zagwarantowane prawo do odstąpienia od umowy bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów. Każdy potencjalny nabywca powinien zwrócić uwagę nie tylko na cenę, ale również dokładnie zapoznać się z opisem mieszkania, co dokładnie wchodzi w jego skład, jak wyglądają zapisy dotyczące np.: możliwości zmiany powierzchni mieszkania, jaka jest dopuszczalna wielkość, która może zostać zmieniona i jak w związku z tym kształtować się będzie cena. Możliwość odstąpienia od umowy deweloperskiej Nabywca zgodnie z zapisami ustawy ma prawo do odstąpienia od umowy w następujących przypadkach: umowa deweloperska nie określa wszystkich parametrów transakcji zawartych w art. 22, czyli np.: brak jest podanej ceny mieszkania, powierzchni i układu pomieszczeń, czy położenia lokalu,deweloper nie dostarczył prospektu informacyjnego z załącznikami,jest niezgodność pomiędzy informacjami zawartymi w umowie deweloperskiej a prospekcie informacyjnym,prospekt informacyjny nie zawiera informacji podanych w jego wzorze stanowiącym załącznik do ustawy,brak jest przeniesienia prawa na nabywcę w określonym terminie,deweloper nie zawrze umowy mieszkaniowego rachunku powierniczego z innym bankiem,w przypadku nieusunięcia przez dewelopera wady istotnej lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego,w przypadku stwierdzenia przez rzeczoznawcę istnienia wady istotnej. Nie ma jednakże przeszkód, aby w umowie przyznać prawo odstąpienia od umowy również w innych przypadkach zastrzec takie uprawnienie, ale jest to już dobra wola dewelopera. Kary umowne W wielu wypadkach w umowach deweloperskich zastrzega się kary umowne w sytuacji, gdy deweloper spóźnia się z wydaniem nabywcy lokalu. W ustawie określono to dość ogólnie, jednak wyraźnie zastrzeżono, że  jeśli deweloper w umowie nie przewiduje kary umownej ani odsetek, deweloper jest obowiązany wypłacić nabywcy rekompensatę z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy w wysokości odpowiadającej wysokości odsetek ustawowych przysługujących deweloperowi z tytułu opóźnienia nabywcy w spełnieniu świadczenia pieniężnego wynikającego z umowy deweloperskiej. Prospekt informacyjny Sprzedający ma obowiązek sporządzić prospekt oraz udostępnić go, każdej zainteresowanej osobie. Jest to forma zabezpieczenia osoby kupującej, która obliguje dewelopera do wykonania wszystkich czynności w niej zawartych. Prospekt zawiera najważniejsze informacje o deweloperze, przede wszystkim na temat jego doświadczenia (np.: wymienienie ostatnio zrealizowanych inwestycji, jeżeli deweloper je posiada) i swojej sytuacji prawno-finansowej, a także samej nieruchomości (obciążenia hipoteczne, plan zagospodarowania dla sąsiednich działek, inwestycje przewidziane w obszarze 1 km od inwestycji) i konkretnym lokalu, którego nabyciem zainteresowany jest klient (opis lokalu i jego cena za metr kwadratowy). Deweloper jest zobowiązany dostarczyć prospekt nabywcy przed podpisaniem umowy. Dla zwiększenia ochrony nabywców na dewelopera zostanie nałożony obowiązek przedstawienia również informacji poniekąd negatywnych, związanych z uciążliwościami i problematycznymi kwestiami dotyczącymi danej nieruchomości oraz jej otoczenia. Przed zawarciem umowy deweloperskiej powinno się dokładnie sprawdzić zarówno jej zapisy, jak i prospekt informacyjny. Warto szczególnie dokładnie przyjrzeć się zapisom związanym z karami umownymi, możliwością odstąpienia od umowy, danymi technicznymi nieruchomości oraz z prospektem informacyjnym, by nie popełnić błędu przy wyborze nieruchomości, co może wywrzeć skutki na wiele lat.

Umowę o roboty budowlane zawierają nie tylko deweloperzy czy duże firmy, ale również i nieraz osoby prywatne, które decydują się na wybudowanie swojego pierwszego domu. Proces budowlany zazwyczaj jest dość skomplikowany i długotrwały, dlatego odpowiednie skonstruowanie umowy i zabezpieczenie interesów zarówno inwestora, jak i wykonawcy. Na czym polegają roboty budowlane? Przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Do niedawna umowa o roboty budowlane traktowana była jako jeden z rodzajów umowy o dzieło. Pod wieloma względami te umowy są zbliżone i mają wiele punktów wspólnych, dlatego również i przy umowach o roboty budowlane stosuje się przepisy dotyczące umów o dzieło. Podstawowe podobieństwo polega na tym, że obie są umowami rezultatu. Definicja robót budowlanych z kodeksu cywilnego jest bardzo ogólna, dlatego jeśli są jakieś wątpliwości, warto sięgnąć na przykład po ustawę prawo budowlane. Roboty budowlane to według Prawa budowlanego – budowa, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.  Jaka powinna być forma umowy o roboty budowlane? Przepisy kodeksu cywilnego określają, że umowa o roboty budowlane powinna być stwierdzona pismem. Nie oznacza to, że niezachowanie formy pisemnej spowoduje nieważność umowy, ale wywołuje to inne skutki. Forma pisemna umowy o roboty budowlane zastrzeżona jest jedynie dla celów dowodowych. Zastrzeżenie formy dla celów dowodowych oznacza, że zastrzeżenie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej. Dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą dokumentu. Co powinna zawierać umowa o roboty budowlane? Podstawowe, niezbędne zapisy to: – określenie stron umowy, – miejsce i datę zawarcia umowy, – określenie obowiązków stron, czyli w przypadku inwestora chodzi o zobowiązanie do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Wykonawca z kolei zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, – dokładne i precyzyjne określenie zakresu robót budowlanych, – postanowienia dotyczące terminu przekazania dokumentacji, sposobu i terminu wykonania prac, wynagrodzenia, a także sposobu zapłaty wynagrodzenia, – powinno się również w sposób odpowiedni wskazać  procedurę odbioru robót, sposób zgłaszania gotowości budowli do odbioru, termin przystąpienia do czynności odbioru oraz termin ich zakończenia. Jeśli zaś umowa nie przewiduje odrębnych postanowień w tym względzie, należy sięgnąć do przepisów kodeksu cywilnego, na mocy których inwestor obowiązany jest na żądanie wykonawcy przyjmować wykonane roboty częściowo, w miarę ich ukończenia, za zapłatą odpowiedniej części wynagrodzenia, – nie jest to co prawda niezbędne, ale warto również zawrzeć tam postanowienia dotyczące gwarancji oraz trybu postępowania w przypadku zaistnienia wad. Czy trzeba zawrzeć zapisy dotyczące podwykonawców? W ostatnich latach kwestia podwykonawców stała się dość paląca i przez to dokonano tutaj pewnych zmian. W przypadku, gdy wykonawca ma zamiar skorzystać z podwykonawców, potrzebuje zgody inwestora. Jeżeli inwestor w terminie 14 dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowy z podwykonawcą lub jej projektu wraz z częścią dokumentacji dotyczącą wykonania robót określonych w umowie lub projekcie nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy. Inwestor zaś ponosi odpowiedzialność solidarną za obowiązek zapłaty wynagrodzenia podwykonawcy w przypadku, gdy wykonawca główny tego nie uczyni wobec podwykonawców zgłoszonych przy podpisaniu umowy. Jak wygląda odpowiedzialność wykonawcy za wykonane prace? Odpowiedzialność wykonawcy za wady wykonanego obiektu oparta jest na zasadzie rękojmi jak przy umowie sprzedaży. Główną i najważniejszą przesłanką odpowiedzialności z tego tytułu jest powstanie wady fizycznej w oddanym obiekcie. Pojęcie wady fizycznej zostało z kolei opisane w art. 5561 kodeksu cywilnego. Tak więc rzecz ma wadę fizyczną, gdy jest niezgodna z zawartą umową, co może się np.: przejawiać w tym, że rzecz nie ma właściwości, jakie powinna mieć ze względu na cel oznaczony w umowie, gdy nie ma właściwości, o jakich sprzedawca zapewnił kupującego, lub też nie nadaje się do celu, o jakim kupujący poinformował sprzedawcę, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia. Jest to odpowiedzialność z mocy prawa i nie jest niezbędne wpisywanie jej do umowy, choć warto tam zawrzeć informacje dotyczące np. procedury zgłaszania wad i innych kwestii z tym związanych. Umowa o roboty budowlane często należy do tych bardziej skomplikowanych, choć jeśli ktoś napisze ją w sposób ogólnikowy, można po prostu skorzystać z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa cywilnego. Warto jednak pochylić się nad dokładnym określeniem przedmiotu umowy oraz praw i obowiązków stron.

Jedna z naczelnych zasad w kodeksie cywilnym to zasada swobody umów. Strony mają wiele możliwości, aby ułożyć umowę według swojej woli. Z drugiej jednak strony w kodeksie cywilnym przewidziano wiele możliwości i instytucji, z których można skorzystać, albo też są one obowiązkowymi elementami umowy. Elementem dodatkowym, z którego można, ale nie trzeba skorzystać, jest kara umowna. W jakim celu stosuje się karę umowną? Kara umowna to dodatkowe zabezpieczenie dla jednej lub obu stron umowy na wypadek, gdyby jedna z nich nie wykonała swojego zobowiązania. Jeśli któraś ze stron umowy jej nie wykona lub wykona w sposób nieodpowiedni, jest zobowiązana do zapłacenia kwoty, która została ustalona w umowie. Strony muszą zastrzec, że naprawa szkody będzie miała miejsce w postaci zapłaty ustalonej kwoty. Głównym celem kary umownej jest motywowanie do spełnienia danego świadczenia. Nie jest jednak możliwe ani zgodne z prawem zaniechanie przez jedną ze stron wykonania umowy i zamiennie uiszczenia sumy wskazanej w kontrakcie jako karę umowną. Kolidowałoby to z jej prewencyjno-represyjnym charakterem. Wtedy nie miałoby to sensu, gdyż można sobie wyobrazić sytuację, w której jedna strona pobiera całą lub część kwoty za wykonanie umowy, nie wykonuje jej, a potem zwraca część kwoty jako karę umowną. Nie ulega wątpliwości, że byłoby to bardzo niesprawiedliwe i wtedy instytucja kary umownej nie miałaby sensu. W jakich umowach można stosować karę umowną? Nie ma określonego katalogu umów, do jakich można wprowadzić taką klauzulę. Teoretycznie do każdej, ale w niektórych rodzajach umów nie ma to sensu, na przykład jeśli chodzi o sprzedaż rzeczy. Jednakże jeśli chodzi o sprzedaż partiami, albo o częściowe dostawy, dokonywane w dłuższych odstępach czasowych, może to być racjonalne rozwiązanie, gdyż wówczas jeśli sprzedający opóźni się z dostawą, opóźnienie w dostawie może wywołać szkodę u kontrahenta, dlatego też wprowadzenie takiego zastrzeżenia do umowy może okazać się konieczne. Kara umowna może więc zostać zapisana w umowie o dzieło, zlecenia, współpracy, umowie o świadczenie usług, dostawy, o roboty budowlane – wszędzie, gdzie jest to uzasadnione koniecznością ochrony interesów stron. Przy jakich świadczeniach można stosować karę umowną? Pewnym ograniczeniem dotyczącym kar umownych jest brak możliwość jej zastrzeżenia w przypadku zobowiązań pieniężnych. Choć w doktrynie coraz częściej podnosi się zasadność takiego rozwiązania, to art. 484 § 1 k.c. wprost stanowi, że karę umowną można zastrzec jedynie za zobowiązania niepieniężne. Tym samym kara umowna zastrzeżona za zwłokę w zapłacie wynagrodzenia jest niedopuszczalna. Jeśli chodzi o świadczenia pieniężne, to w tym wypadku formą odszkodowania są odsetki za opóźnienie. Zastrzeżenie kary umownej przy zobowiązaniu pieniężnym skutkować będzie zatem nieważnością postanowienia lub interpretowaniem go jako klauzuli dotyczącej odsetek za opóźnienie. Jakie są rodzaje kar umownych? kara umowna wyłączna –  w przypadku, gdy umowa pozostaje niewykonana lub wykonana w nienależyty sposób, wierzyciel nie może domagać się od dłużnika zapłaty sumy wyższej, niż wynosi przewidziana w umowie wysokość kary umownej,kara umowna alternatywna – wierzyciel może domagać się zapłaty albo z tytułu kary umownej, albo z tytułu odszkodowania. Wierzyciel nie może domagać się zapłaty najpierw kary umownej, a potem odszkodowania uzupełniającego, musi dokonać wyboru.  Wybór, którego raz dokona, jest wyborem wiążącym i ostatecznym. Gdy powództwo w toku postępowania odszkodowawczego zostanie już raz wszczęte, nie można go cofnąć, by dochodzić swoich praw na nowo na podstawie kary umownej. Co więcej, jeśli wysokość uzyskanego odszkodowania okaże się niższa od kary, którą zastrzeżono w porozumieniu, wierzyciel nie może domagać się dodatkowej kwoty,kara umowna zaliczana – wierzyciel może żądać zapłaty kary umownej i odszkodowania uzupełniającego do wysokości szkody poniesionej w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania,kara umowna kumulatywna – wierzyciel może ubiegać się jednocześnie o zapłatę z tytułu kary umownej oraz z tytułu odszkodowania. W przypadku kary umownej zaliczanej Wierzyciel może dochodzić swoich praw na podstawie odpowiedzialności odszkodowawczej, którą określono w art. 471 k.c. Aby uzyskać odszkodowanie, osoba, która ucierpiała w wyniku nienależytego wykonania umowy lub jej niewykonania, za każdym razem powinna udowodnić wysokość doznanej szkody. Jeśli w umowie zabraknie zapisu dotyczącego możliwości ubiegania się o odszkodowanie uzupełniające, jest to niemożliwe, nawet w przypadku gdy wartość szkody jest dużo wyższa niż przewidziana kara. Jest to bardzo ważne zastrzeżenie, dlatego też trzeba o tym pamiętać. Brak tego jednego zdania sprawia, że wierzyciel nie może domagać się wyższej kwoty. Jaka jest maksymalna wysokość kary umownej? Strony mogą ustalić dowolną kwotę bez żadnych ograniczeń, biorąc pod uwagę różne kryteria. Istnieją jednak pewne wyjątki zawarte w art. 484 § 2, z których można skorzystać w razie postępowania sądowego. Jest to możliwe w przypadku spełnienia dwóch warunków. Pierwszy z nich to wykonanie zobowiązania w znacznej części, np.: 80 czy 90 %. Wtedy można domagać się obniżenia kary umownej. Drugi warunek to rażąco wygórowana kara umowna. Kara rażąco wygórowana wchodzi w grę wówczas, gdy jest ona nieadekwatna w stosunku do szkody, wielkości samego zobowiązania itp. Trzeba to zawsze oceniać indywidualnie. Umiejętnie skonstruowana kara umowna jest bardzo cennym narzędziem dyscyplinującym stronę umowy do terminowego i należytego wykonania zobowiązania. Często jednak strony mają tendencję do nadmiernego korzystania z nich i zastrzegania ich w rażąco wygórowanej wysokości.

Praktycznie każdy z nas chce zabezpieczyć swoje interesy przed ewentualnym szkodliwym, niewłaściwym zachowaniem kontrahentów, współpracowników, pracowników, zleceniobiorców. Służą temu m.in. umiejętnie sformułowane umowy. Jednym z elementów służących takiemu zabezpieczeniu interesów są umowy o zakazie konkurencji. Trzeba nadmienić, że mogą one dotyczyć zarówno umów cywilnoprawnych, jak i tych związanych ze stosunkiem pracy. Mogą one stanowić oddzielne dokumenty, ale równie dobrze może to być po prostu klauzula lub kilka zapisów w innej umowie głównej (przynajmniej jeśli chodzi o umowy cywilnoprawne). Decydującym elementem jest bowiem oczywiście treść. Kiedy można zawrzeć umowę o zakazie konkurencji? Praktycznie nie ma tu ograniczeń w tym względzie, bo nie ma  żadnego zastrzeżenia, ani ograniczenia zezwalającego lub zabraniającego zawarcia takiej umowy, jednakże w wielu branżach czy zawodach wydaje się to być niecelowe. Czy sensownym wydaje się zawieranie umowy o zakazie konkurencji ze sprzedawcą w sklepie spożywczym? Zwykle tak się dzieje w branżach, w który pracownik/współpracownik dysponuje wiedzą i doświadczeniem, które mógłby wykorzystać na rzecz konkurencji, bądź też gdy pracodawca/zleceniobiorca przekazuje mu różne informacje, dzieli się z nim wiedzą, szkoli go. Wówczas zasadna się wydaje ochrona swoich interesów i takie umowy po prostu mają sens. Na czym polega zakaz konkurencji? Jak ująć go w umowie? Liczne spory z zakresu zakazu konkurencji, z którymi miałem do czynienia, rozbiły się właśnie o tę pozornie banalną kwestię. A zatem – warto przede wszystkim wymienić, na czym konkurencyjna i źle przez nas widziana działalność polega. Z jednej strony powinno to być ujęte dość szeroko, aby nie pozostawiać furtek, ale z drugiej strony nie można poprzestać na ogólnym sformułowaniu „zabrania się wszelkiej działalności konkurencyjnej wobec zleceniodawcy”. Nie będzie to wówczas dobrze sformułowana umowa i można by wnosić o jej unieważnienie. Dobrym pomysłem jest wskazanie zakazu pracy na rzecz klientów zamawiającego/pracodawcy, świadczenia na ich rzecz usług. Powinno się określić branżę, jakiej zakaz dotyczy, a nie zostawiać to dorozumiane, wskazać na to, że chodzi o branżę, w jakiej działa pracodawca/zleceniodawca, określić ją, można również podać PKD jako jeden z czynników wskazujących na to, że chodzi o działalność konkurencyjną. Dobrym elementem jest wskazanie funkcji, jakich pełnienia umowa zakazuje, a więc na przykład – pracownik, zleceniobiorca, powiernik czy pełnomocnik, albo wskazanie, że zabronione jest wykonywanie jakichkolwiek czynności odpłatnych lub nieodpłatnych na rzecz podmiotów konkurencyjnych, świadczenie usług, doradztwa, pomocy itp. Z drugiej strony czasem koncentrowanie się na zbyt szczegółowych wyliczankach sprawia, że łatwo jest coś pominąć. Jakie są granice zakazu konkurencji? Zasadniczo nie ma ściśle określonych granic, zgodnie z zasadą swobody umów. Zasada ta mówi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Widać więc, że są tu dwie klauzule, dwa bezpieczniki, z których można skorzystać, gdyby jednak ten zakaz został określony w niewłaściwy sposób – właściwość stosunku umownego oraz zasady współżycia społecznego. Naruszenie chociaż jednego z nich powoduje, że umowa o zakazie konkurencji jest nieważna (art. 58 k.c.). Nie są to oczywiście konkretne i precyzyjne granice. Trzeba pamiętać, że  zasada swobody umów pozwala na wiele, a z drugiej strony trzeba uważać, by nie przekroczyć tych dosyć płynnych granic. Najlepiej trzymać się jednej podstawowej zasady – zachować umiar i nie przesadzać. Czy umowa o zakazie konkurencji może obowiązywać po rozwiązaniu umowy? Tak, jest to możliwe i dopuszczalne, zarówno jeśli chodzi o umowy związane ze stosunkiem cywilnoprawnym, jak i te dotyczące umów o pracę. Trzeba jednak znów pamiętać, że nie można przesadzać i zakaz trwający kilka lat mógłby zostać uznany za nieważny. Szczególne zasady dotyczące umów o zakazie konkurencji z pracownikami O ile umowa o zakazie konkurencji między przedsiębiorcami nie jest wprost uregulowana przepisami, to inaczej przedstawia się sprawa z takimi umowami dotyczącymi pracowników.  zakaz wykonywania działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy jest jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych wskazanych w art. 100 § 2 pkt. 4 kodeksu pracy. Umowa o zakazie konkurencji musi zostać zawarta w formie pisemnej i tutaj nie może być ona częścią umowy o pracę, ale powinien to być osoby dokument. Umowa o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy może zostać zawarta z każdym pracownikiem. Po ustaniu stosunku pracy pracodawca może zawrzeć z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji tylko w sytuacji gdy pracownik mógł mieć dostęp doszczególnie ważnych informacji, którychujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę lub na przykład posiadał dostęp do dokumentów zawierających tajemnice przedsiębiorstwa. W umowie o zakazie konkurencji należy wskazać działalność, od której wykonywania pracownik powinien się powstrzymać. W przypadku zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy należy także określić czas trwania zakazu prowadzenia działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności byłego pracodawcy. Przy braku takiego określenia, umowa jest nieważna. W umowie należy wskazać także wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy. Pracownik bowiem zgadza się na ograniczenie swoich możliwości zawodowych w zamian za odpowiednią rekompensatę. Jeśli umowa nie zawiera takiego zapisu, pracownikowi i tak przysługuje odszkodowanie w wysokości 25 % ostatniego wynagrodzenia. Pracodawca będzie zobowiązany do wypłaty odszkodowania przez cały czas obowiązywania umowy, chyba że pracownik podejmie zatrudnienie wbrew zapisom umownym. Kara umowna Kara umowna to bardzo istotny element, mający na celu zdyscyplinowanie drugiej strony, ale tutaj też trzeba zachować umiar stosowny do okoliczności, gdyż przesadnie wysoka może zostać uznana za rażąco wygórowaną i wówczas sąd ją obniży. Umowy o zakazie konkurencji są potrzebne, stanowią istotną gwarancję dla jednej ze stron, ale powinno się pamiętać o zachowaniu umiaru w sformułowaniach, aby nie narazić się na unieważnienie umowy w całości lub części.

Niekiedy dochodzi do sytuacji, że pracodawca decyduje się na rozwiązanie umowy o pracę. Czasem jest ona rozwiązywana w standardowym trybie, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, bądź też czasem bez wypowiedzenia. Może to nastąpić zarówno z winy pracownika, jak i bez jego winy, ale muszą zajść ściśle określone okoliczności. Jak rozwiązać umowę z pracownikiem z jego winy? Nie ulega wątpliwości, że takie rozwiązanie umowy z pracownikiem, zwane potocznie zwolnieniem dyscyplinarnym, musi nastąpić na piśmie. Powinno ono zawierać dane pracownika, pracodawcy, kiedy została zawarta umowa o pracę i jakiego rodzaju (na czas określony, na czas nieokreślony, próbny), datę, stwierdzenie, że została ona rozwiązana ze skutkiem natychmiastowym z winy pracownika. Niezbędne jest podanie przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy z winy pracownika, co stanowi tak naprawdę główny element tego typu rozwiązania umowy. Należy też pamiętać, iż aby takie pismo było ważne z prawnego punktu widzenia, powinno zawierać pouczenie o możliwości odwołania się do sądu pracy. Jaka może być przyczyna rozwiązania umowy z winy pracownika? Na tym polega największy szkopuł i problem, jeśli pracodawca decyduje się na rozwiązanie umowy z winy pracownika. Musi ku temu istnieć poważna i uzasadnioną przyczyna, albowiem jest to możliwe jedynie w określonych sytuacjach, a więc gdy pracownik dopuści się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, dopuści się takiego przestępstwa, które uniemożliwi zatrudnianie go na danym stanowisku, albo też dojdzie do zawinionej utraty uprawnień niezbędnych do wykonywania danej pracy. Jeśli chodzi o przestępstwo, to powinno ono zostać stwierdzone prawomocnym wyrokiem lub też fakt popełnienia przestępstwa jest oczywisty. Utrata uprawnień wydaje się być stosunkowo łatwym przypadkiem do interpretacji, a klasyczny przypadek to utrata przez kierowcę prawa jazdy z powodu prowadzenia pod wpływem alkoholu czy też przekroczenia maksymalnej dopuszczalnej liczby punktów karnych. Czym jest ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych? Nie ma jednego określonego katalogu przypadków umożliwiających zgodne z prawem zwolnienie bez zachowania okresu wypowiedzenia, bo charakter pracy u każdego jest inny i takie naruszenie może za każdym razem wyciągać inaczej. Do takich przypadków ewidentnych należą: – kradzież przez pracownika na szkodę pracodawcy, – wykonywanie obowiązków służbowych pod wpływem alkoholu lub też spożywanie alkoholu w trakcie pracy, – łamanie przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, – podanie nieprawdziwych informacji lub sfałszowanych dokumentów w momencie przyjmowania do pracy, – celowe niszczenie mienia pracodawcy, – złamanie zasad poufności lub tajemnicy służbowej, – porzucenie pracy. Podkreśla się, że przyczyna powinna być konkretna, precyzyjna,  a naruszenie obowiązków poważne i niewątpliwe. Nie można tu uznać za wystarczające podanie ogólnikowego stwierdzenia typu „utrata zaufania do pracownika”, albo właśnie formułki „ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych”. Jaki jest termin na zwolnienie dyscyplinarne? Rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika może nastąpić w ciągu miesiąca od momentu, gdy pracodawca dowiedział się o owym naruszeniu obowiązków przez pracownika. Czy pracownik może odwołać się od zwolnienia dyscyplinarnego przez pracodawcę? Pracownik, który został zwolniony dyscyplinarnie i nie zgadza się z tym, może odwołać się do sądu pracy. Odwołanie takie pracownik powinien złożyć do sądu pracy w terminie 21 dni od otrzymania rozwiązania umowy o pracę od pracodawcy. Może tam powołać się na względy formalne, np. że nie zostało ono sporządzone w prawidłowy sposób, nie ma wszystkich wymaganych elementów, ale najczęstszy sposób obrony to wykazanie, że pracownik nie dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, a zatem wypowiedzenie było bezzasadne. Kwestia, czy doszło do ciężkiego naruszenia pracowniczych obowiązków jest sprawą ocenną i jedna osoba może uznać, że naruszenie obowiązków było ciężkie, a inna, że było ono lekkie. Jeśli więc nie zachodzi jakiś ewidentny przypadek, przy którym pracodawca dodatkowo dysponuje solidnymi dowodami (np.: zeznania świadków czy monitoring obrazujący, jak pracownik okrada pracodawcę lub niszczy jego mienie), warto jest spróbować, gdyż to, co dla pracodawcy było ciężkim naruszeniem, przez sąd może zostać uznane za niewystarczające do zwolnienia w trybie dyscyplinarnym. Jakie są uprawnienia pracownika w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia? Pracownik, który odwołuje  się do sądu pracy od niezgodnego z prawem wypowiedzenia może domagać się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach lub też odszkodowania. Prawo do przywrócenia do pracy jest  jednak ograniczone, gdyż w niektórych wypadkach pracownik ma prawo tylko do odszkodowania, a mianowicie, przy umowie zawartej na czas określony, gdy: – upłynął termin, do którego umowa miała trwać, – przywrócenie do pracy byłoby niecelowe, gdyż do końca umowy zostało już niewiele czasu. Odszkodowanie za niezasadne rozwiązanie umowy o pracę odpowiada wielkości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeśli pracodawca niezasadnie rozwiązał umowę o pracę terminową, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, ale nie dłużej, niż czas wypowiedzenia. Wyjątkiem są kobiety w ciąży oraz osoby z ochroną przedemerytalną, którym przysługuje odszkodowanie za cały czas pozostawania bez pracy. Zwolnienie pracownika jest często trudną decyzją, zwłaszcza gdy w grę wchodzi tak zwane zwolnienie dyscyplinarne. Jeśli pracodawca chce w ten sposób zwolnić pracownika, powinien dobrze sprawę przemyśleć i zachować wszelkie wymogi formalne oraz odpowiednio ująć przyczynę, aby była ona jasna, precyzyjna oaz trudna do podważenia.

Pracownicy za wykonywaną przez siebie pracę otrzymują wynagrodzenie, w ramach którego można wyróżnić stałe składniki wynagrodzenia oraz elementy zmienne. Składnikiem podstawowym jest tak zwane wynagrodzenie zasadnicze i w niektórych przypadkach jest to jedyny składnik wynagrodzenia. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego pracownik może otrzymywać dodatki, wynagrodzenie zmienne, które jest zależne od wyników pracy, pracy w szczególnych warunkach. Niekiedy mają one na celu zrekompensowanie dodatkowego wysiłku pracownika lub też są nagrodą za dobre wyniki pracy. Do takich elementów dodatkowych wynagrodzenia podstawowego mogą należeć: – wynagrodzenie za pracę w porze nocnej, – wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, – dodatek za staż pracy, – dodatek za pracę w szczególnych warunkach, – dodatek funkcyjny. Pracodawcy nieraz decydują się na przyznawanie premii np. za osiągnięcie określonych rezultatów swojej pracy, np.: w regulaminie wynagradzania, ale pracodawca powinien konkretnie oraz precyzyjnie określić warunki, w jakich ona przysługuje, Często odzwierciedla ona efekty jakościowe, bądź tez ilościowe wykonywanej pracy. Pracodawca nie ma jednakże obowiązku do wypłacania premii, gdyż jest ona składnikiem zupełnie dobrowolnym. Jeśli jednak w regulaminie wynagradzania zostaną określone warunki i pracownik je spełni, a pracodawca nie wypłaci premii, pracownikowi przysługuje wówczas roszczenie o jej zapłatę. Nagroda jubileuszowa jest przyznawana w związku z przepracowaniem odpowiedniego okresu czasu. W kodeksie pracy nie ma pojęcia nagrody jubileuszowej, bo nie przysługuje ona wszystkim pracownikom. Można ją znaleźć w ustawach szczególnych regulujących status prawny określonych grup pracowników, takich jak: – pracownicy samorządowi, – nauczyciele, – górnicy, – pracownicy bibliotek, – pracownicy instytucji kultury, – pracownicy samorządowi, – pracownicy służby cywilnej, – pracownicy służby zdrowia, – pracownicy urzędów skarbowych. Co do zasady nagroda jubileuszowa nie przysługuje pracownikom zatrudnionym w przedsiębiorstwach prywatnych i pracownicy takich firm nie mają możliwości prawnego dochodzenia roszczenia o nagrodę jubileuszową, bo nie przysługuje ona z mocy prawa. Pracodawca może jednak przyznać taką nagrodę i nie ma ku temu żadnych przeszkód natury prawnej. Najlepiej, gdyby taka informacja została wyraźnie zapisana w umowie lub regulaminie wynagradzania, aby sytuacja pracownika była jasna i klarowna. Z drugiej jednak strony nie ma również przeszkód, aby pracodawca tak po prostu, bez zamieszczania odpowiedniego zapisu w umowie, wypłacił pracownikowi nagrodę jubileuszową. Jednakże tutaj nalży pamiętać o pewnej kwestii, a mianowicie iż taka wypłata nagrody jubileuszowej nie może przybrać dyskryminacyjnego charakteru. Innymi słowy, jeśli pracodawca decyduje się na taki krok, powinien wypłacać nagrodę jubileuszową każdemu pracownikowi, który osiągnął określony staż pracy. Pracodawca powinien również zaznaczyć, że jest to nagroda jubileuszowa, z jakiego powodu pracownik ją otrzymuje. W jakiej wysokości przysługuje nagroda jubileuszowa? Nie ma stałej jednej wysokości nagrody jubileuszowej, jako że nie wprowadzono jej w jednej ustawie, ale właśnie opisano ją w różnych ustawach i rozporządzeniach regulujących pragmatyki służbowe dla różnych grup pracowniczych. Dla każdej grupy może mieć ona inną wysokość. Na przykład dla pracowników samorządowych wartości te przedstawiają się następująco: po 25 latach – 100 %, po 30 – 100 %, 35- 200 %, po 40 – 300 %, po 45 – 400 %. Nie oznacza to jednak, że każda grupa zawodowa otrzymuje nagrodę jubileuszową w takiej samej wysokości i przy takim samym stażu pracy. Na przykład, jeśli chodzi o nauczycieli, to stawki tutaj są już inne. Co zrobić, jeśli pracodawca nie zapłaci pracownikowi nagrody jubileuszowej? Co do zasady pracodawca sam dokonuje wypłaty nagrody jubileuszowej, jako że jest to jego obowiązek zapisany wprost w ustawie. Aby otrzymać nagrodę jubileuszową, pracownik nie musi wykazywać żadnej aktywności ani składać też wniosków. Czasem jednak dochodzi do sytuacji, że pracodawca nie wypłaca należnej nagrody z różnych powodów – czy to przeoczenia  (każdemu może zdarzyć się błąd), świadomej odmowy lub braku wiedzy czy pewności co do tego, że upłynął już odpowiedni okres czasu i nagroda jubileuszowa przysługuje. Pracownik ma wówczas prawo podjąć kroki prawne, ale zanim to zrobi, warto najpierw spróbować dojść do porozumienia z pracodawcą, aby nie stawiać od razu sprawy na ostrzu noża. Nagroda jubileuszowa powinna zostać wypłacona w dniu, gdy upłynął już odpowiedni staż pracy. W praktyce jednak często zajmuje to kilka dni, a najczęściej jest ona płacona razem z wypłatą. Dla pewności pracownik powinien poczekać do dnia wypłaty, aby mieć pewność, czy ową nagrodę otrzymał, czy też nie. Jeśli pracodawca celowo nie wypłacił pracownikowi należnej nagrody jubileuszowej, pracownik może najpierw wystosować wezwanie do zapłaty, choć nie jest to niezbędne. Pracownik powinien skierować pozew do sądu pracy, przy czym może to uczynić do sądu właściwego ze względu na miejsce, w którym wykonuje pracę. Do pozwu konieczne jest załączenie dokumentów, dzięki którym pracownik wykaże, z czego wynika jego roszczenie oraz jego wysokość. Może to być umowa o pracę, zaświadczenie o wynagrodzeniu, dokumenty potwierdzające staż pracy uprawniający do nagrody – jest to bardzo ważne. Wysokość nagrody zależy od stażu pracy, dlatego koniecznie trzeba wykazać staż pracy. Nagroda jubileuszowa to dodatkowy składnik wynagrodzenia, który przysługuje określonym grupom zawodowym po osiągnięciu określonego przepisami prawa stażu pracy. Co do zasady nie należy się ona pracownikom u prywatnych pracodawców, chyba że pracodawca postanowi inaczej, gdyż może ją wypłacać, jeśli ma takie życzenie, ale nie jest to jego obowiązkiem.

Od wielu już lat w polskim postępowaniu cywilnym istnieje procedura polegająca na tym, ze sąd może wydać nakaz zapłaty bez przeprowadzania postępowania rozpoznawczego i wyznaczania rozprawy. Jest to niewątpliwie duże ułatwienie dla wierzycieli, jeśli dysponują oni dostatecznymi dowodami, a nieraz utrapienie dla dłużnikow. W jakich sytuacjach można wydać nakaz zapłaty? Istnieje możliwość uzyskania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym oraz upominawczym. Sąd rozpozna sprawę w postępowaniu nakazowym, jeżeli wierzyciel będący powodem dołączy do pozwu ściśle określone dokumenty, które udowodnią istnienie i wysokość jego roszczenia. Tymi dokumentami są: 1. dokument urzędowy,2. zaakceptowany przez dłużnika rachunek – np. podpisana przez dłużnika faktura VAT,3. wezwanie dłużnika do zapłaty i pisemne oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu,4. zaakceptowane przez dłużnika żądanie zapłaty, zwrócone przez bank i niezapłacone z powodu braku środków na rachunku bankowym. Można wydać również nakaz zapłaty z weksla, czeku, warrantu lub rewersu, ale powinny one spełniać określone prawem wymogi oraz ich prawdziwość nie może budzić wątpliwości. Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym nie można wydać, jeśli brak jest stosownego wniosku o jego wydanie, powód domaga się roszczenia, które nie nadaje się do trybu postępowania nakazowego oraz, gdy dołączone do pozwu dokumenty nie spełniają wymogów dokumentów, które uzasadniają wydanie nakazu zapłaty lub nie dołączona do niego wszystkich wymaganych dokumentów. Zdecydowanie łatwiej jest uzyskać nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, gdyż nie ma tak ściśle określonego katalogu dokumentów, które mogą stanowić podstawę do wydania nakazu zapłaty. Zdecydowanie łatwiej jest udowodnić swoje roszczenie w postępowaniu upominawczym. Wniesienie pozwu i w konsekwencji wydanie nakazu zapłaty jest bowiem możliwe w sytuacji, gdy: 1. roszczenie jest oczywiście zasadne,2. przytoczone w pozwie okoliczności nie budzą wątpliwości,3. zaspokojenie roszczenia nie zależy od świadczenia wzajemnego,4. miejsce pobytu pozwanego jest znane albo jeśli doręczenie mu nakazu może nastąpić w kraju. Najczęściej nakazy zapłaty w postepowaniu upominawczym są wydawane, gdy powód przedstawi np. fakturę lub rachunek za dostarczone towary lub wykonane usługi. Nie muszą być one podpisane czy uznane przez dłużnika, w odróżnieniu od tych w postępowaniu nakazowym. Jakie sa podobieństwa między tymi dwoma trybami? W obu sąd wydaje (lub może wydać) nakaz zapłaty bez przeprowadzania rozprawy. Jaka jest główna różnica między nimi? Najważniejsza różnica polega na tym, iż w postępowaniu nakazowym trzeba załączyć określone dowody, a przy postępowaniu upominawczym nie, dlatego też łatwiej jest uzyskać nakaz zapłaty w tym trybie. Co, jeśli sąd odmówi wydania nakazu zapłaty? Nie trzeba się wówczas martwić, gdyż nie oznacza to, że sprawa jest przegrana, że sąd uznaje, że roszczenie jest bezzasadne. Po prostu sąd może mieć wówczas wątpliwości na podstawie samych dokumentów, może uznać, ze postępowanie rozpoznawcze jest konieczne dla uzyskania całego obrazu sprawy. Jeśli sąd nie wydaje nakazu zapłaty, wówczas sprawa jest kierowana na rozprawę. Wtedy postępowanie toczy się w trybie zwykłego postępowania cywilnego, strony są wysłuchiwane, można przedstawić również i inne dowody, np.: z przesłuchania świadków czy opinii biegłego (co jest niedopuszczalne w postępowaniu o wydanie nakazu zapłaty). Sąd wydał nakaz zapłaty. I co dalej? Jeśli sąd uzna, że są spełnione warunki do wydania nakazu zapłaty, wówczas po jego wydaniu, doręcza go wraz z pozwem pozwanemu. Pozwany ma wówczas 14 dni, aby dokonać zapłaty lub też wnieść sprzeciw. Jak wygląda procedura wniesienia sprzeciwu? Pozwany, przeciwko któremu wydano nakaz zapłaty i który się z nim nie zgadza, ma prawo do ochrony swoich praw i interesów za pomocą sprzeciwu. Jest to procedura odwoławcza stosowana właśnie wówczas, gdy sąd wyda nakaz zapłaty. Najważniejsze jest zachowanie terminu 2 tygodni. Wniesienie sprzeciwu może nastąpić poprzez dostarczenie go do sądu lub też poprzez wysłanie listem poleconym i wtedy liczy się data stempla pocztowego. Poza tym wniesienie sprzeciwu nie jest obciążone zbyt wieloma rygorami formalnymi. Należy wskazać sygnaturę sprawy, oznaczyć strony i zaznaczyć, że wnosi się sprzeciw od nakazu zapłaty oraz czy dotyczy on całości nakazu czy części. Nie ma potrzeby uzasadniania, dlaczego wnosi się sprzeciw. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś kwestionuje roszczenie, jego wysokość, okoliczności, które mają wpływ na istnienie roszczenia lub ma zastrzeżenia co do przedstawionego stanu faktycznego, powinien to wszystko wskazać. Tak będzie niewątpliwie najlepiej dla pozwanego. Powinno się również przedstawić dowody podważające istnienie lub wysokość roszczenia, aby nie narazić się później na zarzut spóźnionego przedstawienia dowodów. Kiedy nakaz zapłaty staje się prawomocny? Nakaz zapłaty staje się prawomocny, jeśli w ciągu 14 dni od jego otrzymania pozwany nie złoży sprzeciwu. Zanim się jednak złoży wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, warto w sądzie dowiedzieć się, czy pozwany odebrał nakaz, a jeżeli tak, to kiedy go odebrał. Trzeba też odczekać trochę dłużej niż te 2 tygodnie, aby mieć pewność, czy pozwany nie wysłał nakazu zapłaty pocztą. Często w sądach czekają około tygodnia od upływu tych 14 dni od nakazu zapłaty, a dopiero później sąd dokonuje stwierdzenia prawomocności. Nakazy zapłaty to kolejna instytucja, która ma na celu przyspieszenie postępowań sądowych i rzeczywiście bywa przydatna, ale w tym wszystkim trzeba też pamiętać o zabezpieczeniu praw dłużników.

Od wielu lat w kodeksie spółek handlowych figurują spółki osobowe oraz kapitałowe. Do spółek osobowych należą: spółka jawna, partnerska, komandytowa, komandytowo- akcyjna, a do kapitałowych – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjna, oraz od niedawna prosta spółka akcyjna. Na marginesie należy dodać, że spółka cywilna jest stosunkiem umownym, zobowiązaniowym, a nie odrębnym podmiotem prawnym, spółką taką jak te opisane w kodeksie spółek handlowych. Od jakiegoś czasu do kodeksu wprowadzono nowy podmiot – prostą spółkę akcyjną, która według niektórych ma być odpowiedzią na Polski Ład. Założenie niektórych spółek jest stosunkowo proste i nie wymaga zbyt wielu formalności, ale z kolei przy innych trzeba już się sporo napracować. Do najbardziej skomplikowanych można zaliczyć właśnie spółkę akcyjną. Prosta spółka akcyjna została wprowadzona do systemu prawnego dnia 1 lipca 2021 roku. jest nowym, niepublicznym typem spółki handlowej, która łączy ograniczoną odpowiedzialność wspólników  za zobowiązania spółki z dużą dozą elastyczności, zarówno jeśli chodzi o kształtowanie wzajemnych relacji pomiędzy wspólnikami, jak i systemu zarządzania taką spółką. Charakteryzuje się ona tym, że wymogi związane z jej utworzeniem i prowadzeniem zostały ograniczone do minimum. Udziałowcy mogą otrzymać akcje w zamian za pomysł albo świadczenie usług. Akcjonariusze mogą dowolnie kształtować podział akcji i wkłady wnoszone na ich pokrycie, a akcje nie posiadają wartości nominalnej. Spółka taka może mieć jednoosobowy zarząd i nie ma obowiązku tworzenia rady nadzorczej. Przy tworzeniu przepisów wprowadzających tę formę spółki podkreślano, że jest to dobra forma dla startupów, firm innowacyjnych oraz z branży technologicznej. Wydaje się, że w dużym stopniu jest to prawda, gdyż zarówno utworzenie, jak i zarzadzanie prostą spółką akcyjną jest dużo bardziej uproszczone i w teorii można taką spółkę założyć w ciągu jednego dnia w systemie S24. Jakie są najważniejsze cechy prostej spółki akcyjnej? – prostsze procedury i większa swoboda w podejmowaniu uchwał zdalnie, przy pomocy poczty elektronicznej czy komunikatorów internetowych, – bardzo niski kapitał akcyjny wymagany przy zakładaniu spółki – 1 zł, – bardziej elastyczne podejście do organów spółki, w tym możliwość powołania rady dyrektorów, która łączy cechy zarządu i rady nadzorczej, – możliwość założenia jej drogą elektroniczną przez system S24, – większa elastyczność, jeśli chodzi o rodzaje akcji i zasady działania spółki, w tym akcje za pracę lub usługi, – rejestr akcjonariuszy w formie cyfrowej, prowadzony przez notariusza lub biuro maklerskie, – łatwiejsze dysponowanie środkami spółki – brak „zamrożonego” kapitału zakładowego, – proste zasady dotyczące likwidacji spółki i krótszy czas potrzebny na likwidację. Jak wygląda procedura zakładania prostej spółki akcyjnej? Procedura ta jest zdecydowanie prostsza i szybsza niż zakładanie tradycyjnej spółki akcyjnej. Trzeba wykonać następujące czynności: zawarcie umowy spółki,ustanowienie organów spółki wymaganych przez ustawę lub umowę spółki,wniesienie przez akcjonariuszy wkładów na pokrycie kapitału akcyjnego,dokonanie wpisu w KRS. Umowa prostej spółki akcyjnej może zostać zawarta w formie aktu notarialnego lub przy pomocy wzorca umowy udostępnionego w systemie teleinformatycznym S24. Jeśli nie ma się zamiaru wprowadzać jakichś niestandardowych zapisów, wystarczające będzie skorzystanie z udostępnionego wzorca. Trzeba jednak pamiętać, że przy zakładaniu spółki przez internet, można korzystać tylko z wkładów pieniężnych, a w przypadku prostej spółki akcyjnej możliwe jest również wniesienie nakładu w postaci pracy na pokrycie kapitału zakładowego. Jeśli więc założyciel lub założyciele nie chcą skorzystać z tego standardowego wzorca, muszą udać się do notariusza, który sporządzi zindywidualizowaną treść umowy. Następny krok to ustanowienie organów spółki. Organami prostej spółki akcyjnej może być zarząd albo rada dyrektorów. W przypadku wyboru zarządu, obok niego możliwe jest też ustanowienie klasycznej, standardowej rady nadzorczej. To akcjonariusze dokonują wyboru i powinien on zostać określony już w umowie spółki. Nowym rozwiązaniem jest Rada Dyrektorów. Stanowi ona połączenie zarządu i rady nadzorczej. W jednym organie mogą więc zasiadać dyrektorzy wykonawczy (którzy zarządzają spółką), jak i niewykonawczy – którzy nadzorują spółkę. Następnie powinno nastąpić pokrycie kapitału akcyjnego. Kapitał ten powinien wynosić przynajmniej jeden złoty. Interesujące jest, iż w umowie spółki nie trzeba określać wysokości kapitału zakładowego, czyli jeśli dokonuje się zmiany wysokości kapitału zakładowego, to nie trzeba jednocześnie zmieniać umowy spółki, co również jest dużym ułatwieniem. Powinno się jednak określić termin wniesienia tego kapitału, ale wyjątkiem jest ta złotówka, która powinna być uiszczona od razu. Następnie należy dokonać rejestracji spółki. Jeśli skorzystało się z gotowego wzorca dostępnego online, można dokonać rejestracji spółki w formie elektronicznej w systemie S24. Jeśli zaś umowa została zawarta w formie aktu notarialnego, wówczas formularz wniosku wraz załącznikami należy dostarczyć do właściwego miejscowo sądu gospodarczego. Czy prosta spółka akcyjna jest odpowiedzią na obecną trudną sytuację gospodarczą? Według niektórych jest to możliwe, gdyż prosta spółka akcyjna  pozwala uniknąć negatywnych skutków w zakresie podatku dochodowego, wprowadzając stałe opodatkowanie na poziomie 19% lub 9%, bez konieczności spełniania dodatkowych wymogów. Niewątpliwie atrakcyjne są elastyczne zasady i dużo mniej formalności niż w przypadku tradycyjnej spółki akcyjnej.

Umowa najmu należy do jednych z najczęściej zawieranych w Polsce. Dotyczy to zarówno najmu lokali mieszkalnych, jak i użytkowych, przeznaczonych na inne cele niż mieszkaniowe. W takich sytuacjach warto wiedzieć, jakie prawa i obowiązki kryje najem lokalu usługowego dla najemcy oraz wynajmującego. Istota najmu polega na tym, że jedna osoba oddaje drugiej do używania, użytkowania jakąś rzecz lub lokal czy dom. Teoretycznie nie ma przeszkód, aby wynajmującym była osoba, która nie jest właścicielem nieruchomości, gdyż przepisy prawa nie wymagają, aby wynajmujący był właścicielem, a jedynie, by udostępnił je najemcy. Warto jednak oczywiście upewnić się i w miarę możliwości sprawdzić, czy wynajmujący dysponuje tytułem prawnym do lokalu, aby uniknąć kłopotów i komplikacji, jakie mogłyby się pojawić. Co powinna zawierać umowa najmu lokalu użytkowego? Przede wszystkim powinny się tam znaleźć: data i miejsce zawarcie umowy,dane zawierających umowę,precyzyjne określenie przedmiotu najmu (opis lokalu, jego lokalizacja, stan prawny itd.),czas trwania umowy,opis praw i obowiązków stron,wyszczególnienie czynszu i innych opłat wraz z terminami i sposobami ich regulowania,szczegóły związane z ewentualnym rozwiązaniem umowy (okres i warunki wypowiedzenia, sytuacje, kiedy umowa może zostać wypowiedziana),podpisy stron. Jest to oczywiście pewne minimum i nie ma przeszkód, żeby umowa była bardziej szczegółowa. Tak naprawdę im bardziej precyzyjna, tym mniej później wątpliwości czy sytuacji spornych. Warto również do umowy załączyć protokół zdawczo – odbiorczy lokalu z opisem jego stanu, znajdującego się w nim sprzętu. Dobrym pomysłem jest również dołączenie dokumentacji fotograficznej, gdyż to również rozwieje wiele wątpliwości dotyczących opisu lokalu. Jakie przepisy stosuje się do umowy najmu lokalu użytkowego? Przede wszystkim zapisy kodeksu cywilnego, w szczególności art. 659 i następne kodeksu cywilnego. Nie stosuje się wówczas ustawy o ochronie praw lokatorów, gdyż ona dotyczy jedynie wynajmu lokali przeznaczonych na cele mieszkaniowe. Jest to znacznie prostsza sytuacja, gdyż nie ma wówczas kolizji przepisów i nie trzeba sprawdzać, które należy stosować w danej sytuacji. Strony mają jednocześnie znacznie więcej swobody przy ustalaniu treści umowy, gdyż nie ma wielu obostrzeń i reguł dotyczących umów wynajmu lokali mieszkalnych. Jakie są obowiązki stron? Podstawowym obowiązkiem najemcy jest uiszczanie czynszu. Najczęściej odbywa się to z góry, na początku miesiąca. Strony w umowie powinny określić, w jakim terminie i w jaki sposób nastąpi uiszczenie czynszu, a także który moment uznaje się za moment zapłaty czynszu. Zazwyczaj najemcę lokalu obciążają również koszty związane z eksploatacją lokalu (np. rachunki za energię elektryczną, zużycie wody, wywóz nieczystości, utrzymanie systemu alarmowego, itd.) i najczęściej te opłaty, dokonywane są w terminie innym niż czynsz najmu. Najemca prowadzący działalność gospodarczą często chce lub też musi dokonać remontu, aby przystosować lokal do swoich potrzeb.  Strony umowy mogą we własnym zakresie określić, kto i za jakie remonty jest odpowiedzialny, czy najemca ma prawo do przeprowadzania remontów i w jakim zakresie. Jeśli strony umowy nie postanowią inaczej, zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi najemcę obciążają drobne nakłady wywołane zwyczajowym używaniem lokalu.  Właściciel lokalu z kolei ma obowiązek utrzymywania lokalu w stanie przydatnym dla umówionego przez strony użytku przez czas trwania umowy. Jeśli nie jest to możliwe, a przedsiębiorca – z przyczyn leżących po stronie właściciela lokalu – nie może prowadzić swojego przedsiębiorstwa, przysługują mu różne uprawniania wobec wynajmującego zależnych od rozmiaru problemu (należą do nich np.: dokonanie naprawy na koszt właściciela lokalu, obniżenie czynszu, rozwiązanie umowy, a nawet roszczenie o odszkodowanie za poniesione przez przedsiębiorcę straty).  Na jaki okres czasu można zawrzeć umowę? Istnieją tu dwie możliwości – na czas oznaczony i czas nieoznaczony. Umowa najmu lokalu użytkowego zawarta na czas nieoznaczony obowiązuje tak długo, jak nie zostanie wypowiedziana przez jedną ze stron umowy. Terminy wypowiedzenia określa art. 688 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, umowa może być wypowiedziana najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego (jeżeli czynsz najmu płatny jest miesięcznie). Umowę można zawrzeć na czas oznaczony, a wtedy jeśli się nie zawrze odpowiedniego zapisu zastrzegającego możliwość wypowiedzenia lub określenie warunków wypowiedzenia, to nie można jej wypowiedzieć co do zasady (poza określonymi wypadkami określonymi w ustawie). Jeżeli umowa najmu lokalu użytkowego  jest zawierana pomiędzy przedsiębiorcami, to czas obowiązywania umowy można określić maksymalnie na okres 30 lat. Jeżeli umowa została zawarta na okres dłuższy, to po upływie okresu 30 lat będzie traktowana tak, jak umowa zawarta na czas nieoznaczony. Na co więc zwrócić szczególną uwagę? Powinniśmy przyjrzeć się kwestii określenia przedmiotu najmu, a więc zwrócić uwagę, czy opis w umowie i protokole zdawczo – odbiorczym odpowiada stanowi faktycznemu. Niezwykle ważna jest kwestia płatności. Najemca powinien mieć pewność nie tylko, ile wynosi czynsz i jaki jest termin płatności, ale również, jakie dodatkowe koszty będzie ponosić. Ostatnia bardzo ważna kwestia, która w niektórych sytuacjach może budzić problemy, to rozwiązania dotyczące wypowiedzenia. Powinno się wiedzieć, kiedy można wypowiedzieć umowę i jaki jest termin wypowiedzenia. Przy zawieraniu każdej umowy trzeba być ostrożnym. Nie jest tajemnica, że wynajmujący starają się zabezpieczyć swoje interesy, dlatego najemcy muszą być czujni, by unikać wielu pułapek. Trzeba więc przeczytać dokładnie umowę, gdyż najemcy lokali użytkowych nie podlegają takiej ochronie, jak najemcy lokali mieszkalnych.

Jednym z głównych i najważniejszych obowiązków pracodawcy jest terminowe wypłacanie pracownikowi wynagrodzenia za pracę. Wynagrodzenie to powinno być płatne raz w miesiącu, z dołu, najpóźniej do 10. dnia każdego miesiąca. Zasada ta doznaje jednak wyjątków, do których należy między innymi dokonywanie potrącenia z wynagrodzenia za pracę. Potrącenia dobrowolne i przymusowe Potrącenia dobrowolne zdarzają się stosunkowo rzadko i mogą one być dokonywane zarówno na rzecz pracodawcy, jak i podmiotu trzeciego. Potrącenia przymusowe również mogą być dokonywane na rzecz obu tych podmiotów. Potrącenia przymusowe dotyczą najczęściej egzekucji na mocy wyroków sądowych świadczeń alimentacyjnych oraz świadczeń innych niż alimentacyjne oraz kar pieniężnych nakładanych przez pracodawcę. Istnieje wiele cech wspólnych i podobieństw między potrąceniami dobrowolnymi i przymusowymi w zakresie procedury. Z dokonywaniem potrąceń dobrowolnych są związane trzy przesłanki, które muszą zaistnieć jednocześnie: zachowanie pracownika (wyrażenie zgody) jest dobrowolne,pracownik ma świadomość zobowiązania orazzgoda na potrącenie została wyrażona w formie pisemnej. Pracodawca musi najpierw dokonywać potrąceń przymusowych, a dopiero potem dobrowolnych. Pracownik może w każdej chwili wycofać swoją zgodę na dokonywanie potrąceń dobrowolnych. Zgoda musi być wyrażona w sposób pisemny. Wyrażenie zgody w inny sposób, np. ustnie lub w sposób dorozumiany, jest uznawane za nieważne (art. 91 § 1 Kodeksu pracy). W przypadku, gdyby pracownik zakwestionował potrącenie dokonane bez takiej zgody, może żądać od pracodawcy odsetek od nieterminowo wypłaconej części wynagrodzenia, a nawet odszkodowania z tego tytułu. Należy uznać, iż skoro zgoda na potrącenie powinna mieć formę pisemną, to oświadczenie pracownika o jej wycofaniu również powinno zostać złożone w formie pisemnej. Dalsze dokonywanie potrącenia, mimo cofnięcia na nie zgody, jest nieważne. Podpisanie przez pracownika zgody na potrącenie w przyszłości bliżej nieokreślonych kwot należności, np. z tytułu spowodowania możliwej szkody w mieniu pracodawcy powierzonym pracownikowi czy z innego powodu, jest nieważne. Nie jest też ważne wyrażenie przez pracownika zgody na potrącenie świadczeń, które powinien zapewnić pracodawca (np. kosztów szkolenia bhp, badań profilaktycznych, przydzielonej odzieży roboczej czy obuwia ochronnego). Jakie są obowiązki pracodawcy w przypadku potrąceń przymusowych? Jeśli dochodzi do potrącenia przymusowego z wynagrodzenia za pracę, pracodawca powinien ustalić: – jaka jest podstawa do dokonywania obowiązkowych potrąceń, – sprawdzić i określić, jaka jest maksymalna dopuszczalna kwota potrącenia, – sprawdzić, ile w danym wypadku wynosi kwota wolna od potrącenia, – ustalić, jaka jest w danym przypadku maksymalna możliwa kwota potrącenia. Powinien on oczywiście również poinformować pracownika o tym, że dokonuje potrącenia z wynagrodzenia oraz powiedzieć, z jakiego tytułu oraz w jakiej kwocie i wysokości będzie ono dokonywane. W przypadku zajęcia wynagrodzenia za pracę, komornik wzywa pracodawcę, aby w ciągu tygodnia: – przedstawił on za okres trzech miesięcy poprzedzających zajęcie, za każdy miesiąc oddzielnie, zestawienie  wynagrodzenia dłużnika za pracę oraz oddzielnie jego dochodu z wszelkich innych tytułów, – podał, w jakiej kwocie i w jakich terminach zajęte wynagrodzenie  przekazywane będzie  wierzycielowi, – w przypadku zajścia przeszkód do wypłacenia wynagrodzenia za pracę złożył oświadczenie o rodzaju tych przeszkód, a w szczególności podał, czy inne osoby roszczą sobie prawa, czy i w jakim sądzie toczy się sprawa o zajęte wynagrodzenie i czy oraz o jakie roszczenia została skierowana do zajętego wynagrodzenia egzekucja przez innych wierzycieli. Pracodawca ma też obowiązek  niezwłocznego zawiadomienia komornika oraz wierzyciela o każdej zmianie tych okoliczności.  Jaka jest dopuszczalna wysokość potrącenia z wynagrodzenia pracownika? Ani pracodawca, ani pracownik nie mają możliwości decydowania o tym, w jakiej kolejności, bądź też wysokości decydować o tym, ile potrącić. Kwestia ta jest ściśle uregulowana przepisami prawa. W przypadku egzekucji świadczeń alimentacyjnych wolna od zajęcia jest kwota nie mniejsza niż 3/5 wynagrodzenia wraz ze wszystkimi dodatkami po potrąceniu podatków i innych obciążeń ustawowych. Z kolei  nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowe wynagrodzenie roczne oraz należności przysługujące pracownikom z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej podlegają egzekucji na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych do pełnej wysokości. Jeśli chodzi zaś o świadczenia inne niż alimentacyjne, możliwe jest dokonywanie potrąceń maksymalnie do polowy wynagrodzenia. Oprócz tego istnieje kwota wolna od zajęcia komorniczego. Wolna od potrąceń jest kwota wynagrodzenia za pracę w wysokości: – minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, przysługującego pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłat dokonywanych do pracowniczego planu kapitałowego, jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania – przy potrącaniu sum egzekwowanych na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne, – 75% wynagrodzenia określonego w pkt 1 – przy potrącaniu zaliczek pieniężnych udzielonych pracownikowi, – 90% wynagrodzenia określonego w pkt 1 – przy potrącaniu kar pieniężnych przewidzianych w art. 108 kodeksu pracy. Widać więc z powyższego opisu, że dokonywanie potrącenia jest czasem sprawą skomplikowaną, gdyż istnieje wiele zasad i przepisów, które to regulują. Pracodawca musi jednak bezwzględnie współpracować z komornikiem w tym zakresie. Ustawodawca wprowadził jednak pewne ograniczenia mające na celu ochronę praw pracownika przed pozbawieniem go środków do życia.

Bycie wierzycielem to sytuacja z reguły korzystna, gdyż wiąże się z uzyskaniem w bliższej lub dalszej perspektywie świadczenia od drugiej strony – często o charakterze finansowym. Niestety nie każdy dłużnik jest osobą rzetelną, która sumiennie spłaca swoje długi. Często uzyskanie korzystnego wyroku sądowego jest wystarczające, a jeśli nie, to wierzyciel musi udać się do komornika. Co zrobić w sytuacji, gdy dłużnik przewidując egzekucję świadomie i celowo wyzbywa się lub ukrywa majątek? Ustawodawca na szczęście przewidział również i taką sytuację, umożliwiając wierzycielowi podjęcie odpowiednich kroków prawnych.   Czym jest skarga pauliańska i jaki jest jej mechanizm? Wierzyciel, który chce skorzystać ze skargi pauliańskiej wobec swojego dłużnika, musi wytoczyć powództwo przeciwko osobie trzeciej, która uzyskała korzyść prawną od dłużnika. Trzeba pamiętać o tym, że nie jest to pozew przeciwko dłużnikowi, który pozbył się majątku, ale przeciwko osobie, która go otrzymała. Jakie są warunki, przesłanki do skorzystania ze skargi pauliańskiej? Można wyróżnić następujące przesłanki skorzystania z tej instytucji: – wierzycielowi przysługuje wierzytelność wobec dłużnika, – dłużnik dokonał czynności prawnej, – wskutek czynności prawnej dłużnika doszło do pokrzywdzenia wierzyciela, – dłużnik miał świadomość pokrzywdzenia wierzyciela, – wskutek czynności między dłużnikiem a osobą trzecią, ta osoba tzrecia zyskała korzyść majątkową, – osoba trzecia wiedziała lub z zachowaniem należytej staranności mogła wiedzieć, iż jest to działanie z pokrzywdzeniem wierzyciela (od tej zasady są jednak pewne wyjątki). Jaki jest skutek w przypadku wygrania sprawy przed sądem? Jeśli wierzyciel wytoczy sprawę w oparciu o skargę pauliańska i ją wygra, wówczas będzie mógł prowadzić egzekucję zadłużenia tak, jakby nigdy do tej czynności prawnej nie doszło  i majątek był nadal własnością jego dłużnika. Oczywiście jest to niedogodność i problem dla osoby trzeciej, ale też dlatego wymaga się złej wiary u osoby trzeciej. Co oznacza pokrzywdzenie wierzyciela? Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Wskutek tej czynności wierzyciel nie może dochodzić swojej wierzytelności, nie może jej wyegzekwować, gdyż dłużnik nie ma majątku lub jego znacznej części. Najprostszym i najbardziej oczywistym przykładem jest sytuacja, gdy dłużnik dokonuje darowizny nieruchomości, często na rzecz osoby bliskiej. Wykazanie złej wiary osoby trzeciej Jeśli osoba trzecia działa w dobrej wierze, nie można wobec niej wyciągać konsekwencji z dokonania czynności prawnej z dłużnikiem. Jeśli ktoś po prostu kupił składnik majątku od dłużnika. Wymaga się, aby albo wiedział o tym, że dłużnik w ten sposób wyzbywa się majątku, albo też przy dochowaniu należytej staranności, mógł się o tym dowiedzieć. Inaczej wygląda sytuacja przy darowiźnie. Jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Widać więc, że ochrona osób obdarowanych jest dużo słabsza. Podobnie wygląda sytuacja, jeśli czynność została dokonana na rzecz osoby bliskiej. Wówczas istnieje domniemanie, że ta osoba bliska wiedziała o tym, że działanie dłużnika stanowi pokrzywdzenie wierzyciela. Skutki uwzględnienia skargi pauliańskiej Jak wspomniano wyżej i co należy jeszcze raz podkreślić, wierzyciel uzyskuje prawo do prowadzenia egzekucji również wobec majątku przekazanego osobie trzeciej. Osoba trzecia nie staje się dłużnikiem, ale musi znosić egzekucję kierowaną do majątku, który stał się jej własnością. Owszem, w niektórych przypadkach może dojść do tego, że ten majątek straci. Nie oznacza to jednak, ze sama umowa staje się nieważna. Umowa między dłużnikiem a osobą trzecią nadal jest ważna i obowiązująca, choć w praktyce utrudnia to korzystanie z nabytego majątku. Czy osoba trzecia ma jakieś sposoby obrony? Sytuacja osoby trzeciej jest nie do pozazdroszczenia, ale to nie znaczy, że nie ma możliwości obrony swoich praw. Osoba trzecia może przede wszystkim wykazywać, iż nie działała z pokrzywdzeniem wierzyciela, czyli nie wiedziała, ale również przy dochowaniu należytej staranności nie mogła się o tym dowiedzieć. Ponadto osoba trzecia, która uzyskała korzyść majątkową wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, może zwolnić się od zadośćuczynienia roszczeniu wierzyciela żądającego uznania czynności za bezskuteczną, jeżeli zaspokoi tego wierzyciela albo wskaże mu wystarczające do jego zaspokojenia mienie dłużnika. Może czasem być tak, że korzystniej jest spłacić wierzyciela, w szczególności, gdy wartość majątku nabytego od dłużnika, jest znacznie wyższa od zadłużenia. Najprostszym rozwiązaniem wydaje się być wskazanie odpowiedniego majątku dłużnika, ale dłużnik musi ten majątek posiadać, a ponadto osoba trzecia musi mieć odpowiednią wiedzę na ten temat. W jakim terminie można wytoczyć skargę pauliańską? Powództwo ze skargi pauliańskiej ulega przedawnieniu po upływie 5 lat od dokonania czynności prawnej. Skarga pauliańska jest instytucją czasem skomplikowaną, ale bardzo przydatną dla wierzycieli. Dzięki niej można zapobiegać negatywnym konsekwencjom nieuczciwych działań dłużników. Trzeba jednak pamiętać również o zabezpieczeniu praw osób trzecich, czasem bez złej woli i dość przypadkowo zaangażowanych w sprawę ukrywania majątku przez dłużnika.  

Profesja komornika jest trudna i niewdzięczna, ale z drugiej strony również bardzo potrzebna. Bez nich te wszystkie wyroki byłyby jedynie pustymi kartkami papieru. Jednakże, jak każdy inny, komornik musi również działać na podstawie i w granicach obowiązującego prawa. Nie można jednak oczywiście wykluczyć, że czasem zdarzy się sytuacja, gdy działanie komornika w jakiś sposób będzie naruszało w sposób niezgodny z prawem interesy zarówno dłużnika, jak i osób trzecich. Dlatego też niezbędne było stworzenie narzędzi, które pomagałyby w takich sytuacjach i stanowiłyby kontrolę działań komornika. Wobec jakich czynności przysługuje skarga? Ustawodawca nie wskazał konkretnego katalogu czynności, na które można złożyć skargę. Określono jedynie, że możliwe jest złożenie skargi wobec wszystkich czynności, z wyjątkiem: wezwania do usunięcia braków pisma,zawiadomienia o terminie czynności,uiszczenia przez komornika podatku od towarów i usług,wyboru komornika, któremu przekazano sprawę,udzielenia przybicia ruchomości, które ulegają szybkiemu zepsuciu,sporządzenia przez komornika planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji (w takim przypadku wnosi się zarzuty przeciwko planowi podziału). Trzeba też pamiętać, ze przedmiotem skargi może być nie tylko działanie, ale również zaniechanie, czyli sytuacja, kiedy komornik nie dokonuje czynności, mimo że jest do tego zobowiązany. Jako przykładowe sytuacje uprawniające do wniesienia skargi należy wskazać: nieprawidłowe naliczenie odsetek, błędne naliczenie wierzytelności głównej czy też prowadzenie egzekucji wobec osoby, która nie jest w rzeczywistości dłużnikiem (co się czasem zdarza). Jakich formalności trzeba dopełnić przy składaniu takiej skargi? W obecnym stanie prawnym taką skargę można złożyć na urzędowym formularzu. Formularz skargi komornik powinien doręczyć dłużnikowi wraz z pierwszym pismem wszczynającym postępowanie. Jeśli ktoś jednak z różnych powodów nie dysponuje takim formularzem, nie ma jednakże problemu, żeby znaleźć go w internecie. Skarga ta jest rozpatrywana przez sąd rejonowy, w okręgu którego komornik prowadzi kancelarię. Skargę należy wnieść do komornika, który dokonał czynności lub też zaniechał jej dokonania. Wówczas komornik w terminie trzech dni od otrzymania skargi sporządza uzasadnienie zaskarżonej czynności, o ile nie zostało ono sporządzone wcześniej, albo przyczyn jej zaniechania. Komornik przekazuje to uzasadnienie  wraz ze skargą i aktami sprawy do właściwego sądu. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy komornik c skargę w całości uwzględnia. O uwzględnieniu skargi komornik zawiadamia skarżącego oraz zainteresowanych, których uwzględnienie skargi dotyczy. Do skargi należy dołączyć dowód wniesienia opłaty w wysokości 100 zł. Skargę należy wnieść w tylu egzemplarzach, ile jest stron plus dodatkowo jeden egzemplarz dla komornika. Co powinna zawierać skarga? Skarga jest pismem, które musi spełniać wszystkie formalne wymogi pisma procesowego, a więc dla swej ważności powinna zawierać takie elementy, jak: sąd, do którego składana jest skarga,strony postępowania i ich adresy,rodzaj pisma,sygnaturę akt komorniczych,zaskarżaną czynność lub zaniechanie czynności,podpis. Niezwykle istotną kwestią jest merytoryczne uzasadnienie, w którym trzeba wykazać, na czym polegało naruszenie interesu osoby skarżącej oraz sformułowanie zarzutów, czyli wskazanie, jakie przepisy postępowania naruszył komornik. Powinno się również zawrzeć informację, o co wnosimy, czy np. o uchylenie czynności komornika czy też o jakieś inne działanie. Pamiętajmy, iż samo prowadzenie egzekucji, nie stanowi naruszenia prawa. Komornik też nie jest osobą, która powinna badać zasadność wyroku. On dostaje wyrok z klauzulą wykonalności nie ma nawet prawa do badania, czy np.: roszczenie było przedawnione czy też nie. Komornikowi nie powinno się stawiać zarzutów, które nie są ściśle związane z procedurą egzekucyjnego. Nie powinno się więc tutaj mieć pretensji do komornika ani też w skardze podejmować tego typu kwestii. Zupełnie inną sytuacją jest natomiast, gdy przykładowo komornik zajmuje mienie lub środki, które na mocy ustawy zwolnione są od egzekucji. Niezwykle istotne jest również to, że wniesienie skargi nie uchyla automatycznie czynności ani  nie powoduje zawieszenia postępowania. Mimo toczącego się postępowania w sprawie skargi, komornik w dalszym ciągu prowadzi postępowanie. Istnieje jednak możliwość zawieszenia postępowania egzekucyjnego, dlatego nie zaszkodzi w skardze zawrzeć również odpowiedni wniosek. Powinno się jednak go również dobrze uzasadnić, aby przekonać sąd, że zasadne jest zawieszenie postępowania. Jaki jest termin na złożenie skargi? Skargę na czynności komornika wnosi się w terminie 7 dni od dnia: dokonania danej czynności przez komornika sądowego, jeżeli osoba chcąca złożyć skargę o danej czynności wiedziała,zawiadomienia danej osoby o dokonaniu danej czynności przez komornika sądowego,w którym dana czynność powinna być dokonana przez komornika sądowego,kiedy dana osoba dowiedziała się o danej czynności dokonanej przez komornika sądowego. Dotrzymanie tego terminu jest bardzo ważne. Dla jego zachowania wystarczy nadanie pisma na poczcie listem poleconym. Jeśli z jakichś powodów nie udało się dotrzymać terminu, można złożyć wniosek o przywrócenie terminu. Trzeba pamiętać o tym, że należy wykazać, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy skarżącego (do najczęstszych przyczyn należy choroba, ale potwierdzona zaświadczeniem lub zwolnieniem lekarskim, bądź inne nagłe, nieprzewidziane zdarzenie). Ponadto wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu należy złożyć skargę. Postępowanie egzekucyjne jest niewątpliwie trudne i kłopotliwe dla dłużnika, który jednak powinien je znosić, chyba że rzeczywiście komornik narusza przepisy dotyczące prowadzenia egzekucji. Nie jest to jednakże droga do tego, żeby podważać zasadność wyroku czy samą egzekucję.

Przedawnienie jest instytucją potrzebną i przydatną dla niektórych, a dla innych to wręcz utrapienie, gdyż utrudnia bądź uniemożliwia dochodzenie swoich roszczeń. Teoretycznie kwestia przedawnienia wydaje się być dość prosta, bo jej założenie jest faktycznie proste – po upływie określonego czasu dług ulega przedawnieniu. Nie oznacza to, że dług przestaje istnieć, że zobowiązanie znika, ale dłużnik ma wówczas prawo do uchylenia się od zaspokojenia roszczenia. Co do zasady, aby móc skorzystać z instytucji przedawnienia, należy w sądzie podnieść zarzut przedawnienia. Istnieją jednakże pewne wyjątki, o których za chwilę. Ile wynoszą terminy przedawnienia? Istnieje jeden ogólny termin przedawnienia, który wynosi sześć lat, jednakże tylko wówczas, gdy przepisy nie stanowią inaczej, a przy wielu rodzajach umów ten termin może się różnić, dlatego istnieje wiele wyjątków. Najważniejszy i najczęściej spotykany dotyczy umów zawartych z przedsiębiorcami oraz dotyczących świadczeń okresowych. Wówczas termin ten wynosi trzy lata. Jest to bardzo istotne, gdyż dotyczy to umów pożyczki oraz umów kredytowych spłacanych w ratach. Spłacanie kredytu czy pożyczki w ratach to świadczenia okresowe. Innym przykładem jest zapłata czynszu. Poza tym wyodrębniono również inne terminy przedawnienia, a najkrótszy to 6 miesięcy. Dotyczy on następujących przypadków: roszczenia pożyczkobiorcy o wydanie przedmiotu pożyczki – termin przedawnienia roszczeń biegnie od momentu, w którym przedmiot miał być wydany (art. 722 kc),roszczenia o naprawienie szkody wynikłej z utraty lub uszkodzenia rzeczy wniesionych do hotelu lub podobnego zakładu,roszczenia przysługującego przewoźnikowi względem innych przewoźników, którzy uczestniczyli w przewozie przesyłki (art. 793 kc). Roszczenie z umowy przewozu przedawnia się po roku a przy reklamacji z tytułu niezgodności towaru z umową przedawnia się po dwóch latach. Jak liczyć termin przedawnienia? Najpierw trzeba ustalić termin wymagalności roszczenia, co jest datą początkową terminu przedawnienia. Wymagalność oznacza, że wierzyciel może skutecznie domagać się spełnienia świadczenia, bo termin dobrowolnego wykonania już minął. Na przykład, jeśli termin zapłaty upłynął 31 maja, to termin wymagalności to 1 czerwca, gdyż do końca 31 maja dłużnik mógł dokonać zapłaty dobrowolnie. Dzień wymagalności roszczenia ulegał jednak często przesunięciom, jako że termin spełnienia świadczenia przypadający na sobotę lub niedzielę wydłuża się do najbliższego dnia roboczego, od którego liczy się początek biegu terminu przedawnienia. Jest to bardzo istotne, choć obecnie nieco mniej kluczowe niż kiedyś, ze względu na to, że obecnie nieco łatwiej jest ustalić datę końcową terminu przedawnienia. Po nowelizacji koniec upływu przedawnienia zawsze upływa 31 grudnia, a więc wystarczające jest ustalenie i wykazanie, w którym roku nastąpiła wymagalność roszczenia. Na przykład przy umowie kredytu dłużnik nie spłaca rat, których termin płatności wynosił 1 czerwca, 1 lipca, 1 sierpnia i 1 września 2022. Dług przedawnia się dnia 31.12.2024 r., a wcześniej dla każdej raty przedawniał się osobno. Jak się korzysta z przedawnienia? Jak wspomniano wcześniej, zobowiązanie nie wygasa, nie znika, wierzyciel może nadal domagać się spłaty, bo nie można też wykluczyć, że ktoś dobrowolnie będzie chciał zapłacić (co teoretycznie jest przecież możliwe). Może nawet sprzedać dług firmie windykacyjnej, która ma prawo do dochodzenia spłaty wierzytelności. Jeśli dojdzie do postępowania sądowego bardzo istotne, wręcz kluczowe jest podniesienie zarzutu przedawnienia. Wtedy, jeśli zarzut jest uzasadniony, to sędzia oddala powództwo. Wyjątkiem jest dochodzenie roszczenia przeciwko konsumentowi, gdyż tu wprost określono, ze nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przeciwko konsumentowi, ale tu znów jest wyjątek.  W wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności. Korzystając z tego uprawnienia, sąd powinien rozważyć w szczególności: 1) długość terminu przedawnienia, 2) długość okresu od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia, 3)charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym wpływ zachowania zobowiązanego na opóźnienie uprawnionego w dochodzeniu roszczenia. Wpływ nowelizacji na przedawnienie W 2018 roku zmieniono terminy przedawnienia roszczeń, skracając je z 10 do 6 lat. Pojawił się problem co do liczenia terminów roszczeń, które zaczęły się przedawniać za starych przepisów, a przedawnienie minie już po nowelizacji. Wówczas stosuje się przepisy przejściowe. W przypadku roszczeń, co do których termin przedawnienia w wyniku nowelizacji uległ skróceniu z 10-ciu do 6-ciu lat, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem 9 lipca 2018 r. (art. 5 ust. 2 zd. 1. ustawy nowelizującej). Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem 9 lipca 2018 r., nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, niż według nowych zasad, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (art. 5 ust. 2 zd. 2. ustawy nowelizującej). Tak więc nowelizacja kodeksu cywilnego prowadzi albo do zachowania dotychczasowego terminu przedawnienia albo do jego skrócenia w stosunku do roszczeń, które dotychczas przedawniały się z upływem 10-ciu lat. Przedawnią się one zatem najpóźniej w dniu 31 grudnia 2024 r. Jeśli jest się wierzycielem, warto być skrupulatnym co do pilnowania terminów przedawnienia. Instytucja ta ma zadanie dyscyplinować wierzycieli, aby pilnowali swoich interesów. Dłużnicy również powinni o tym pamiętać, gdyż jest to ważna i przydatna informacja.

Duże firmy, które masowo zawierają umowy z klientami, często posługują się przygotowanymi wcześniej wzorcami umów. Mniejsze firmy również przygotowują sobie pewne wzory, z których korzystają, nawet jeśli na mniejsza skalę. Warto mieć taką sprawę przemyślaną i opracowaną wcześniej, aby w miarę możliwości uniknąć problemów, niedopracowanych postanowień niekorzystnych dla siebie, bądź w inny sposób obciążających. Jest czymś całkowicie zrozumiałym i powszechnym, iż strona, która tworzy treść umowy chce to zrobić w ten sposób, żeby ta umowa była dla niej korzystna i zabezpieczała jej interesy. Nie można jednak zapominać o interesach drugiej strony i istnieje szereg przepisów mających na celu zabezpieczenie obu stron zawartej umowy. Na szczególnej pozycji są konsumenci. Ochrona konsumenta jest uzasadniona zwłaszcza jeśli przedmiotem umowy są skomplikowane usługi, o których konsument nie ma tak wielkiej wiedzy jak przedsiębiorca, który świadczy je profesjonalnie. Niedozwolone klauzule umowne to, zgodnie z art. 385(1) kodeksu cywilnego, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidualnie, kształtujące jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Bardzo ważne jest, iż co do zasady niedozwolone postanowienia umowne dotyczą jedynie tych postanowień, które nie są indywidualnie negocjowane z klientem. Jednakże trzeba też pamiętać, że w wielu przypadkach prawie cała umowa jest stworzona wcześniej przez przedsiębiorcę, a klient może podpisać ją w takim kształcie, jak jest lub też zrezygnować, a ewentualne negocjacje dotyczą np. ceny lub okresu jej trwania, lub też tylko pewnych określonych parametrów, które zwykle stanowią zdecydowaną mniejszość w treści umowy. Nie ma w kodeksie cywilnym, ani innej ustawie katalogu określonych klauzul niedozwolonych, gdyż on się ciągle zmienia. Określono jedynie przykładowe rodzaje postanowień, a więc m.in. takie, które: – wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za szkody na osobie, – wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, – uzależniają zawarcie umowy od przyrzeczenia przez konsumenta zawierania w przyszłości dalszych umów podobnego rodzaju, – uzależniają spełnienie świadczenia od okoliczności zależnych tylko od woli kontrahenta konsumenta, – przyznają tylko kontrahentowi konsumenta uprawnienie do stwierdzania zgodności świadczenia z umową, – pozbawiają wyłącznie konsumenta uprawnienia do rozwiązania umowy, odstąpienia od niej lub jej wypowiedzenia, – stanowią, że umowa zawarta na czas oznaczony ulega przedłużeniu, o ile konsument, dla którego zastrzeżono rażąco krótki termin, nie złoży przeciwnego oświadczenia. Jakie są przykłady takich klauzul? Często można spotkać się z tym, iż umowa zawarta na czas określony ulega automatycznemu przedłużeniu, jeśli się jej nie wypowie w odpowiednim czasie. Dotyczy to np. umów na abonament telefoniczny czy telekomunikacyjny. Obecnie jednak ustawodawca i Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stara się walczyć z tymi praktykami. Trzeba być również ostrożnym w formułowaniu klauzul dotyczących ograniczenia prawa do reklamacji czy też utrudniających dochodzenie swoich roszczeń z powodu nienależytego spełnienia świadczenia przez drugą stronę. Tak samo nie można ograniczać swojej odpowiedzialności związanej z transportem i przesyłką zakupionych towarów, np.: „sprzedający nie ponosi odpowiedzialności za uszkodzenia powstałe w czasie transportu. Podobnie nie można się odcinać od odpowiedzialności za opisy czy zdjęcia na swojej stronie, czego przykładem może być klauzula „sklep nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek błędy, nieścisłości oraz niezgodność towaru z jego opisem  powstałe w oparciu o powielenie z danych i opisów dostarczonych przez importera i producenta.” Sprzedający odpowiada za towar, który sprzedaje, w tym również za to, czy jest on zgodny z opisem i zdjęciami, niezależnie od tego, co na jego temat twierdzi producent czy importer. Od kilku już lat istnieje rejestr klauzul niedozwolonych. Wcześniej postępowanie do dokonanie wpisu do rejestru klauzul niedozwolonych toczyło się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, który wydawał stosowny wyrok. Obecnie zostało to uproszczone i wpisanie do takiego rejestru odbywa się na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jeśli dokonuje on kontroli abstrakcyjnej, czyli sprawdza wzorzec umowy pod kątem jego zgodności z prawem. W trakcie postępowania sądowego istnieje też możliwość kwestionowania legalności określonej klauzuli. Jest to określane kontrolą indywidualną i wywołuje skutki jedynie między stronami tej określonej umowy i tego postępowania sądowego. Sąd może zbadać, czy postanowienie w danych okolicznościach, w danej sytuacji i w kontekście również pozostałych postanowień. Co prawda szczególnie chronioną osobą jest konsument, jednakże również i w innych sytuacjach może dojść do uznania, że jakieś postanowienie jest nieważne, gdyż rażąco narusza interesy jednej ze stron, jednak jest to wyjątek, gdyż zasadniczo umów należy dotrzymywać i jedynie wyjątkowo można uwolnić się od zobowiązania. Obecnie kontrola legalności umów i zabezpieczania interesów obu stron jest dużo bardziej kontrolowana, niż kiedyś. Dlatego też warto dokładnie przemyśleć treść umowy, którą się zawiera i sprawdzić, czy podobne postanowienia są wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych.

Jedna z najważniejszych zasad prawa cywilnego jest taka, iż umów należy dotrzymywać. I od tej zasady jest jedynie kilka wyjątków. Co jednak, jeśli kontrahent nie wykonuje swojego zobowiązania, nie realizuje swojej części umowy? Czy można coś z tym zrobić? Oczywiście, że tak, gdyż niewykonanie umowy jest czymś nagannym, co powinno spotkać się z negatywnymi konsekwencjami. Najbardziej ogólnym przepisem dotyczącym odpowiedzialności odszkodowawczej jest art. 415 kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego treścią “kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.” Jest to przepis, który stosuje się wówczas, gdy nie ma innego przepisu, którego można użyć. Przepis szczególny wyłącza zastosowanie przepisu ogólniejszego, a więc jeśli jest przepis dotyczący danego stosunku prawnego, wtedy powinno się stosować ten przepis szczególny. Przykładem przepisu szczególnego wobec powyższego jest ten, który wprowadza odpowiedzialność za niewykonanie zobowiązania umownego. Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istnieją różne rodzaje odpowiedzialności i różne rodzaje szkód. Zasadniczo przyjmuje się, iż jest odpowiedzialność deliktowa za czyn niedozwolony oraz kontraktowa za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania umownego i tą właśnie zajmiemy się nieco dłużej. W lepszej sytuacji jest postawiona strona, która zgłasza niewykonanie zobowiązania, a to z jednego prostego powodu. Ustawodawca przyjął założenie, iż niewykonanie umowy przez drugą stronę oznacza, że doszło do tego z jego winy, dlatego też wprowadzono domniemanie, iż ponosi on odpowiedzialność za niewykonanie umowy. Wystarczy wykazać, że umowa nie została wykonana lub też wykonano ją w sposób nienależyty, a nie trzeba już udowadniać winy. Przy odpowiedzialności z art. 415 k.c. niezbędne jest również udowodnienie winy. Zawierając umowę jedna strona zobowiązuje się na rzecz drugiej strony spełnić określone świadczenie. Jeżeli dłużnik (wykonawca świadczenia) wywiąże się ze zobowiązania – umowa zwykle wygasa. Jednak zdarzają się sytuacje, gdy dłużnik w ogóle nie wykona świadczenia lub wykona je nieprawidłowo. Ważne jest, iż odpowiedzialność odszkodowawcza nie wchodzi w grę, jeśli kontrahent nie płaci w terminie. Wówczas formą odszkodowania są odsetki za opóźnienie. Odpowiedzialność odszkodowawcza dotyczy jedynie świadczeń niepieniężnych. Dłużnik odpowiada za każdą winę, nawet nieumyślną (np.: rażące niedbalstwo) i również za powierzone zadania osobom trzecim. W razie niemożliwości spełnienia świadczenia od początku (np.: działania niewykonalnego w świetle natury) lub gdy druga strona przyczyniła się do niewykonania lub nienależytego wykonania postanowień umowy dłużnik odpowiada na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Zobowiązanie w ogólne nie powstaje, wygasa lub przy zobowiązaniach wzajemnych można od umowy odstąpić. Niewykonanie umowy ma miejsce wówczas, gdy świadczenie określone w umowie nie zostało w ogóle spełnione (wykonane) przez stronę do tego zobowiązaną (dłużnika), innymi słowy umowa nie została w ogóle zrealizowana. Nienależyte wykonanie umowy zachodzi z kolei wówczas, gdy zobowiązanie określone w umowie zostało wprawdzie spełnione ale nie jest zgodne z tym co strony ustaliły w umowie np. co do jakości, ilości, terminu czy umówionego miejsca albo nie zostało spełnione w całości. Odpowiedzialność kontraktowa po stronie dłużnika powstaje, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania umownego,szkoda majątkowa wierzyciela, która obejmuje rzeczywiście poniesioną stratę (damnum emergens) oraz utracone korzyści (lucrum cessans),związek przyczynowy między niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania umownego a szkodą wierzyciela (rozumiany jako normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła). Jeśli nie da się dojść do porozumienia z drugą stroną, wówczas trzeba wystąpić do sądu. Powinno się wtedy wykazać wszystkie 3 elementy. Dużym problemem jest w niektórych wypadkach wyliczenie wysokości odszkodowania. Odszkodowanie powinno zrekompensować w całości stratę, jaką strona poniosła wskutek niewykonania zobowiązania. Czasem obejmuje to dodatkowe koszty, nie tylko wynagrodzenie zapłacone wcześniej wykonawcy, ale jeśli np.: podczas remontu zniszczył coś w biurze, mieszkaniu, wówczas do odszkodowania można doliczyć koszty przywrócenia stanu poprzedniego. Jeśli wykonawca nie wykonał umowy i konieczne było zwrócenie się do kogoś innego, a wynagrodzenie to było wyższe, albo materiały zdrożały (co obecnie często się zdarza), wówczas nierzetelna strona umowy powinna zrekompensować całość. W wielu wypadkach trudno jest wyliczyć utracony zysk. Jeśli np.: była zawarta umowa z innym podmiotem i choćby wykonawca remontu nie dotrzymał terminu i wskutek tego umowa przepadła, wtedy łatwiej jest mówić o jakimś konkretnym utraconym zysku i łatwo to wyliczyć. Częściej jednak chodzi o ogólny spadek zysków, a to już trudniejsza sprawa. Dużo zależy od okoliczności konkretnego przypadku, a najczęściej porównuje się obecne zyski z porównywalnymi okresami we wcześniejszych latach. Niewykonanie umowy często wywołuje negatywne skutki dla drugiej strony i powinno się ponieść konsekwencje tego, że druga strona poniosła stratę lub utraciła korzyści. Jest to jak najbardziej słuszne rozwiązanie, ale trzeba pamiętać, ze trzeba być rozważnym i skrupulatnym przy ustalaniu wielkości odszkodowania.

Wiele realizacji, wiele rzeczy wykonywanych przez przedsiębiorców, należy zaliczyć do umów o dzieło. Może to być naprawa samochodu przez mechanika, wykonanie paznokci przez kosmetyczkę, prace remontowe czy budowlane. Ich celem jest osiągnięcie określonego rezultatu. Dzieło to nie tylko obraz czy książka. W sensie prawnym dzieło należy rozumieć bardzo szeroko, choć sam przepis jest bardzo ogólnikowy. Zgodnie z art. 627 kodeksu cywilnego, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Jest to rzeczywiście ogólne, ale trzeba pamiętać, że każda umowa, której zamierzonym celem jest osiągnięcie rezultatu, to umowa o dzieło (w odróżnieniu od umowy zlecenia). Zarówno dla klientów, jak i przedsiębiorców, ważne jest, że na podstawie art. 638 kc do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Dlatego też teraz należy odwołać się do przepisów dotyczących sprzedaży, a konkretni odpowiedzialności za towar niezgodny z umową, które stosuje się odpowiednio. Zgodnie z art. 556 kodeksu cywilnego sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, gdy rzecz ma wady fizyczne lub prawne. Pojęcie wady fizycznej zostało z kolei opisane w art. 5561 kodeksu cywilnego. Tak więc rzecz ma wadę fizyczną, gdy jest niezgodna z zawartą umową, co może się np. przejawiać w tym, że rzecz nie ma właściwości, jakie powinna mieć ze względu na cel oznaczony w umowie, gdy nie ma właściwości, o jakich sprzedawca zapewnił kupującego, lub też nie nadaje się do celu, o jakim kupujący poinformował sprzedawcę, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia. Pojęcie wady również musiało siłą rzeczy zostać określone dość ogólnie, gdyż w każdym przypadku owa wada musi być oceniana indywidualnie, ale przy tym przy zachowaniu pewnej bezstronności, obiektywizmu. Dla skutecznego złożenia reklamacji nie wystarczy, iż przedmiot umowy, wykonane dzieło „nie podoba się” zamawiającemu, jeśli tylko ma określone wcześniej parametry. Trzeba na to właśnie patrzeć w sposób zobiektywizowany. Nieraz się jednak zdarza, ze na przykład, płytki są położone krzywo, samochód po naprawie nadal nie jest sprawny, albo w ogóle przy budowie wyjdą jeszcze inne, poważniejsze problemy. Wykonawca ponosi odpowiedzialność za wykonane przez siebie dzieło zupełnie tak, jak sprzedawca za sprzedany towar. Jeśli wykonawca, przyjmujący zamówienie, robi to w ramach prowadzonej przez siebie działalności, wówczas zgodnie z art. 5562, gdy wada fizyczna została stwierdzona przed upływem roku od wydania przedmiotu umowy, uważa się, że wada lub jej przyczyna tkwiła w rzeczy sprzedanej w chwili przejścia niebezpieczeństw i ciężarów na kupującego (zwykle jest to moment wydania rzeczy). To domniemanie niewątpliwie stanowi duże ułatwienie dla kupujących, którzy nie muszą wprost udowadniać, że wada tkwiła w rzeczy sprzedanej, ale wystarczy, że wykażą, iż została ona stwierdzona przed upływem roku, a na sprzedającego przerzucony zostaje obowiązek wykazania, że wcale tak nie było. Jeśli występuje się w roli przedsiębiorcy, trzeba o tym pamiętać i skrupulatnie przestrzegać terminów odpowiedzi na reklamację, gdyż jeżeli kupujący będący konsumentem zażądał wymiany rzeczy lub usunięcia wady albo złożył oświadczenie o obniżeniu ceny, określając kwotę, o którą cena ma być obniżona, a sprzedawca nie ustosunkował się do tego żądania w terminie czternastu dni, uważa się, że żądanie to uznał za uzasadnione. Odpowiedź na reklamację nie powinna się również ograniczać do zwykłego „odmawiam” lub „odrzucam reklamację”, ale przede wszystkim powinno się wskazać powód odmowy uznania reklamacji i to najlepiej, żeby był on konkretny i wyraźny, aby kupujący/zamawiający zrozumiał, dlaczego też jego reklamacja nie została uznana. Teraz co do uprawnień, jakie przysługują przy wadzie fizycznej rzeczy. Opisano je w art. 560 kodeksu cywilnego. Tak więc kupujący ma prawo do żądania obniżenia ceny lub odstąpić od umowy, chyba że sprzedawca wymieni rzecz na taką wolną od wad albo usunie wadę. Nie stosuje się jednak tego ograniczenia, gdy rzecz była już naprawiana lub wymieniana, albo też sprzedający nie dopełnił obowiązku wymiany lub usunięcia wady. Przy umowach o dzieło sprawa się nieco komplikuje, gdyż trudniej mówić o odstąpieniu od umowy przy czymś wykonanym na zamówienie. Powinno się przecież uwzględniać interesy obu stron, nawet jeśli staje się w obronie konsumenta stojącego na trochę słabszej pozycji. Trzeba pamiętać, ze można odstąpić od umowy jedynie wówczas, gdy wada jest naprawdę poważna, a więc na pewno nie powinna ona mieć charakteru estetycznego, a taki, który uniemożliwia prawidłowe, normalne korzystanie z przedmiotu umowy. Często najprostszym rozwiązaniem dla obu stron jest dokonanie naprawy przez wykonawcę. Owszem, nieraz jest to możliwe i zamawiający nie powinien odrzucać propozycji naprawy, chyba że w danych okolicznościach jest to niemożliwe lub naprawdę nieuzasadnione, jak chociażby wówczas gdy zamawiający ma uzasadnione i obiektywne podstawy do tego, by uważać, że wykonawca nie dokona prawidłowej naprawy. Nieraz rozsądnym rozwiązaniem jest obniżenie ceny, zwłaszcza gdy dzieło ma wadę, ale nie jest ona bardzo istotna. Problematyczne z kolei wówczas może być, o ile cenę należy obniżyć? Często zamawiający nie jest jakimś znawcą, specjalistą, dlatego też może nie być w stanie ocenić, o ile spadła wartość dzieła. Jeśli to możliwe, warto dojść do porozumienia. Strona zamawiająca dzieło ma prawo do złożenia reklamacji i przysługują analogiczne prawa, jak przy umowie sprzedaży, choć należy pamiętać o tym, że istnieją pewne odrębności i wszystko powinno być rozstrzygane indywidualnie oceniając okoliczności każdej pojedynczej sprawy.

Jak wspominaliśmy już wcześniej, jednoosobowa działalność gospodarcza nie stanowi odrębnego bytu prawnego, ale jest ona nierozerwalnie związana z osobą przedsiębiorcy. Z chwilą śmierci przedsiębiorcy przestaje zasadniczo istnieć przedsiębiorstwo „Jan Kowalski usługi budowlane”, przyjmuje za to ono status przedsiębiorstwa w spadku. Zarząd sukcesyjny, o którym pisaliśmy poprzednio, jest jedynie stanem tymczasowym, a zarządca sukcesyjnym może, ale nie musi stać się właścicielem przedsiębiorstwa. Instytucja zarządu sukcesyjnego ma na celu umożliwienie zachowania ciągłości prowadzonej działalności, prowadzenie go jedynie do czasu przeprowadzenia postępowania spadkowego oraz działu spadku. Przedsiębiorstwo w spadku, to  wszystkie składniki niematerialne i materialne służące do wykonywania działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, stanowiące mienie przedsiębiorcy w chwili jego śmierci oraz nabyte przez zarządcę sukcesyjnego – od dnia śmierci przedsiębiorcy do dnia wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego. Jeżeli w chwili śmierci przedsiębiorcy przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740) stanowiło w całości mienie przedsiębiorcy i jego małżonka, przedsiębiorstwo w spadku obejmuje całe to przedsiębiorstwo. Właścicielem przedsiębiorstwa w spadku jest: spadkobierca ustawowy, testamentowy lub windykacyjny,małżonek przedsiębiorcy, jeśli w chwili śmierci, firma stanowiła w całości mienie małżonków i gdy małżonek posiadał udział w przedsiębiorstwie w spadku,nabywca udziału w przedsiębiorstwie – osoba, która nabyła firmę, po śmierci przedsiębiorcy bezpośrednio od spadkobiercy lub małżonka. Wielkość udziałów w przedsiębiorstwie zależy od wysokości udziałów spadkobierców w masie spadkowej. Może to być 1/16 lub ½, to zależy od tego, ilu jest spadkobierców i jakiej wielkości są ich udziały. Czasem, jeśli np.: jest kilkoro dzieci (lub też odwrotnie – spadkodawca nie miał małżonka ani dzieci, ale za to kilkoro rodzeństwa, bądź też bratanków czy siostrzenic), może to doprowadzić do poważnego rozdrobnienia majątku firmowego. Jeśli przedsiębiorca chce uniknąć takiej sytuacji, powinien rozważyć zapisanie w testamencie przedsiębiorstwa określonemu spadkobiercy. To, którą drogę należy wybrać, zależy od wyznaczonego celu, ale również od sytuacji danego spadkodawcy. Jeśli przedsiębiorca/spadkodawca pragnie, aby jeden ze spadkobierców przejął całość majątku spadkowego, w tym przedsiębiorstwo. Pominiętym spadkobiercom przysługiwałoby prawo do zachowku, ale trzeba pamiętać, że zachowek to splata pieniężna, a nie podział majątku, a więc w takim wypadku ci, którzy nie otrzymali udziału w spadku, zostaliby spłaceni, ale przedsiębiorstwo nie zostałoby podzielone. W sytuacji, gdy przedsiębiorca posiada majątek, który obejmuje nie tylko przedsiębiorstwo, ale również na przykład nieruchomości lub majątek ruchomy (chociażby pojazdy) i chce go rozdzielić między spadkobierców, powinien skorzystać z zapisu windykacyjnego,. Powołanie spadkobiercy oznacza bowiem powołanie do całości spadku, a zapis windykacyjny daje możliwość zapisania określonego składnika majątkowego określonej osobie. Zamieszczenie go w testamencie sporządzonym w formie notarialnej sprawia, że jego przedmiot wyłączony jest ze spadkobrania (nie wchodzi w skład spadku), a w chwili śmierci spadkodawcy przechodzi ex lege na zapisobiercę. Przedmiotem zapisu może być całe przedsiębiorstwo, zatem nie można takiego zapisu traktować jako zbioru zapisów windykacyjnych poszczególnych elementów tworzących przedsiębiorstwo. Następuje to z jednego prostego powodu: przedsiębiorstwo jest zbywalne jako całość, czyli zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Co jeśli nie było żadnego testamentu i jest kilku spadkobierców? Wówczas najpierw konieczne jest stwierdzenie nabycia spadku przez sąd lub poświadczenie dziedziczenia przez notariusza. Później, gdy wiadomo, kto jest spadkobiercą i jaki jest jego udział, możliwe jest dokonanie podziału majątku spadkowego. Są tu dwie drogi – w sądzie lub u notariusza. Jeżeli w skład spadku wchodzi przedsiębiorstwo osoby fizycznej, dział spadku podlega regułom uwzględniającym jego funkcjonalną odrębność od pozostałych składników spadku. sądowy działu spadku może być ograniczony do samego przedsiębiorstwa. Jest to wyjątek od zasady, zgodnie z którą sądowy dział spadku powinien obejmować cały spadek. Sąd dokonując działu spadku obejmującego przedsiębiorstwo uwzględnia przede wszystkim potrzebę zapewnienia kontynuacji działalności gospodarczej prowadzonej przy wykorzystaniu przedsiębiorstwa, chyba że spadkobiercy oraz małżonek spadkodawcy, któremu przysługuje udział w przedsiębiorstwie, nie osiągnęli porozumienia co do kontynuacji tej działalności. Nie można wykluczyć, iż jeśli spadkobiercy nie będą mogli dojść do porozumienia i na przykład żaden nie będzie chciał przejąć działalności, bądź też  każdy będzie chciał to zrobić, ale nie będzie przesłanek ku temu, aby wybrać jednego z nich. Wówczas po prostu sąd musi dokonać działu spadku jak w innych przypadkach i dzielić składniki majątku spadkowego, w tym również te służące do prowadzenia działalności. Dziedziczenie jednoosobowego przedsiębiorstwa może być niestety skomplikowane, dlatego też dobrze byłoby ułatwić sprawę i pomyśleć o rozstrzygnięciu zawczasu. Zarząd sukcesyjny to przydatna instytucja, ale nie załatwia ona sprawy definitywnie.

Spółki prawa handlowego są odrębnym podmiotem, osobą prawną, która nie przestaje istnieć, jeśli umrze członek zarządu lub rady nadzorczej. Inaczej natomiast wygląda sytuacja, jeśli chodzi o jednoosobową działalność gospodarczą, gdyż jest ona nierozerwalnie związana z osobą założyciela/właściciela. Nie ma tu bowiem osobnego bytu prawnego, ale jest  po prostu osoba fizyczna, która prowadzi działalność gospodarczą pod jakąś nazwą, inaczej mówiąc – pod firmą. Konsekwencją tego jest fakt, iż jeśli umiera osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, oznacza to również koniec działalności. Firma przestaje istnieć. Powstaje wówczas problem – co z zatrudnionymi pracownikami, co z zawartymi umowami np. zlecenia, współpracy, najmu lokalu? Przedsiębiorca z JDG również może być pracodawcą i mimo że w nazwie istnieje słowo „jednoosobowa”, to może ono mieć w swoim składzie kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt osób. W wielu aspektach procedura i przepisy są takie same jak w przypadku śmierci osób fizycznych nie prowadzących działalności. Majątek służący do prowadzenia działalności był własnością spadkodawcy, jego wierzytelności, zadłużenia również wchodzą w skład majątku spadkowego.  Firma jednak nie może zakończyć swojego działania z dnia na dzień, mimo że jest nierozerwalnie związana z osobą przedsiębiorcy. Należy zapewnić jakąś ciągłość, co niewątpliwie pomaga zapewnić bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. W 2018 roku weszła w życie ustawa o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw, która wprowadziła rozwiązania dogodne dla przedsiębiorców i ich rodzin. Każdy przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, a także wspólnik spółki cywilnej ma prawo ustanowić za życia zarząd sukcesyjny nad swoim przedsiębiorstwem. W przypadku gdy przedsiębiorca tego nie zrobił, prawo powołania zarządcy sukcesyjnego przysługuje – w uproszczeniu – jego spadkobiercom lub zapisobiercom. Zarządcę sukcesyjnego może ustanowić każdy przedsiębiorca zarejestrowany w CEIDG. Należy złożyć odpowiednie oświadczenie, uzyskać pisemną zgodę przyszłego zarządcy i później dokonać wpisu do CEIDG. Jest to procedura bezpłatna i stosunkowo prosta, wystarczy wypełnienie odpowiednich formularzy i wysłanie wniosku do CEIDG. Ustanowienie zarządcy sukcesyjnego za życia niewątpliwie jest rozwiązaniem najlepszym  i najprostszym, gdyż pozwala to też na uniknięcie sporów czy kłótni. Można wyobrazić sobie sytuację, ze spadkodawca ma dwójkę czy trójkę dzieci i każde z nich chce zostać tym zarządcą sukcesyjnym, albo też nikt nie chce tych spraw załatwiać, bądź też nie wie, co powinien zrobić.   Zarząd sukcesyjny to forma tymczasowego kierowania przedsiębiorstwem, po śmierci przedsiębiorcy. Daje następcom prawnym czas na podjęcie decyzji, czy chcą kontynuować działalność na własny rachunek, sprzedać firmę, czy ją zamknąć. Zarząd wykonuje zarządca sukcesyjny, który jest odpowiedzialny za prowadzenie przedsiębiorstwa do czasu uregulowania formalności spadkowych, w szczególności za umowy z pracownikami, kontakty z kontrahentami, sprawy podatkowe czy ZUS. Zarząd wygasa w terminie 2 lat od dnia śmierci przedsiębiorcy. Z ważnych powodów sąd może przedłużyć ten okres, na czas nie dłuższy niż 5 lat. Istnieje możliwość wcześniejszego wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego, na przykład, gdy: w ciągu 2 miesięcy od śmierci przedsiębiorcy nikt nie przyjął spadku,stwierdzono nabycie przedsiębiorstwa w spadku przez jedynego spadkobiercę albo zapisobiorcę windykacyjnego,jedna osoba nabyła całe przedsiębiorstwo w spadku (np. wniesiono je w całości aportem do spółki),w ciągu miesiąca od wykreślenia zarządcy sukcesyjnego z CEIDG, jeśli nie powołano w tym okresie kolejnego zarządcy,ogłoszono upadłość przedsiębiorcy,wcześniej nastąpi dział spadku obejmujący przedsiębiorstwo w spadku. Nie ma zbyt wielu wymagań co do osoby zarządcy sukcesyjnego. Może nim zostać osoba fizyczna, która ma pełną zdolność do czynności prawnych. Istnieje tylko kilka wyjątków, a mianowicie nie może to być osoba, wobec której orzeczono prawomocnie zakaz prowadzenia działalności gospodarczej lub też środek karny albo środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wykonywanej przez przedsiębiorcę, lub działalności gospodarczej w zakresie zarządu majątkiem. Jeżeli zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony przed śmiercią przedsiębiorcy, zarządcę sukcesyjnego może powołać, w ciągu dwóch miesięcy od dnia śmierci przedsiębiorcy: małżonek przedsiębiorcy, któremu przysługuje udział w przedsiębiorstwie w spadku,spadkobierca ustawowy przedsiębiorcy, który przyjął spadek,spadkobierca testamentowy przedsiębiorcy, który przyjął spadek,zapisobierca windykacyjny, który przyjął zapis windykacyjny, jeżeli zgodnie z ogłoszonym testamentem przysługuje mu udział w przedsiębiorstwie w spadku. Do powołania zarządcy sukcesyjnego przez małżonka przedsiębiorcy lub przez spadkobiercę ustawowego przedsiębiorcy, wymagana jest zgoda osób, którym łącznie przysługuje udział w przedsiębiorstwie w spadku większy niż 85/100. Powołanie zarządcy sukcesyjnego po śmierci przedsiębiorcy musi nastąpić w formie aktu notarialnego, inaczej będzie nieważne. Dotyczy to również innych oświadczeń związanych z powołaniem zarządcy. Notariusz zaś dokona odpowiedniego zgłoszenia w CEIDG. Zarząd sukcesyjny to rozwiązanie tymczasowe, która pozwala na czasowy zarząd przedsiębiorstwem po śmierci przedsiębiorcy. Mimo że jest to rozwiązanie tymczasowe, jest ono instytucją przydatną i korzystną. Warto rozważyć powołanie spadkobiercy za życia przedsiębiorcy, jako że procedura jest prostsza, tańsza i szybsza, niż analogiczna po śmierci spadkodawcy.

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, jednym z głównych elementów prowadzenia działalności gospodarczej jest zawieranie różnego rodzaju transakcji, czy to o sprzedaż jakiegoś przedmiotu, rzeczy, wykonanie jakiegoś dzieła lub robót budowlanych, bądź też świadczenie usługi. Niektóre z nich mają charakter jednorazowy lub po prostu są szybko realizowane i ulegają zakończeniu. Niektóre z nich zaś mają trwają przez dłuższy czas. Jeśli ulegają automatycznemu rozwiązaniu, z reguły nie ma większych problemów i wątpliwości. Kłopoty pojawiają się wówczas, gdy np. jedna ze stron chce zakończyć wcześniej umowę, a nie jest pewna, kiedy dokładnie kończy się okres wypowiedzenia. Dużo tutaj zależy od umowy, od tego, jak została skonstruowana i jak szczegółowo opisano w niej sposób liczenia terminów na rozwiązanie umowy. To jest jedna z przyczyn, dla których warto mieć starannie przygotowane wzory umów. Wypowiedzenie to jednostronna czynność prawna i nie wymaga żadnego współdziałania z drugiej strony, na przykład nie musi wyrażać na nie zgody, podpisywać się pod nim, akceptować. Często jednak strona wypowiadająca umowę woli dysponować oświadczeniem o przyjęciu wypowiedzenia, aby mieć dowód, że druga strona je otrzymała. Jest to słuszna praktyka i dowód należytej staranności, ale co jeśli druga strona odmawia podpisania go? Oczywiście nie można nikogo zmusić do podpisania takiego oświadczenia, ale jego brak nie unieważnia złożonego wypowiedzenia. Może to jedynie spowodować pewne problemy dowodowe, gdyby powstały jakieś spory, mające swoje zakończenie w sądzie. Ustalenie terminu odbioru wypowiedzenia jest istotne dla wskazania terminu początkowego, kiedy zaczyna biec termin wypowiedzenia. Okres ten liczy się od momentu, gdy strona, która otrzymała oświadczenie woli mogła zapoznać się z jego treścią. Należy tu obalić kilka mitów: – nie ma znaczenia, czy dana osoba faktycznie przeczytała pismo. To już jest jej sprawa, czy chciała się z nim zapoznać, czy też nie, istotne jest, że miała taką możliwość, – przy wysyłce listem poleconym – nie liczy się data wysyłki, ale data otrzymania przez odbiorcę, gdyż jak wspomniano wyżej, chodzi o moment, kiedy strona mogła poznać treść oświadczenia woli. Przy listach sprawa się komplikuje. W grę wchodzą następujące sytuacje: – odbiór bezpośredni od listonosza -wówczas liczy się data odbioru, – odmowa odbioru  – wtedy liczy się dzień, kiedy osoba odmówiła odbioru pisma, gdyż mogła zapoznać się z treścią i sama z tego zrezygnowała, – awizowanie i odbiór na poczcie – liczymy od daty faktycznego odebrania na poczcie, – awizowanie i powrót przesyłki do odbiorcy – termin liczy się z chwilą upływu terminu do odbioru przesyłki na poczcie. Kiedy już wiadomo, jaki jest termin początkowy, można zająć się terminem końcowym. Najprostszą i najlepszą sytuacją jest, gdy strony rozwiązują umowę za porozumieniem stron. Wówczas mogą oni dobrowolnie ustalić termin zakończenia stosunku umownego, czy to następnego dnia, za tydzień lub pół roku. Jeśli natomiast jest to wypowiedzenie jednostronne, wówczas w grę wchodzą ustawowe lub umowne terminy wypowiedzenia. Oto podstawowe zasady liczenia terminów z kodeksu cywilnego: Termin oznaczony w dniach kończy się z upływem ostatniego dnia. Jeżeli początkiem terminu oznaczonego w dniach jest pewne zdarzenie, nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło. Oznacza to, iż jeśli wypowiedzenie otrzymano w poniedziałek, początkiem terminu jest wtorek, gdyż liczymy od następnego dnia. Termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Jednakże przy obliczaniu wieku osoby fizycznej termin upływa z początkiem ostatniego dnia. Posługując się powyższym przykładem – jeśli wypowiedzenie doręczono w poniedziałek, termin to tydzień, to termin początkowy to wtorek, a kończy się we wtorek tydzień później. Jeżeli termin jest oznaczony na początek, środek lub koniec miesiąca, rozumie się przez to pierwszy, piętnasty lub ostatni dzień miesiąca. Termin półmiesięczny jest równy piętnastu dniom. Jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za dni trzydzieści, a rok za dni trzysta sześćdziesiąt pięć. Jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy lub na sobotę, termin upływa następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą. Widać tu pewne odmienności niż na przykład w kodeksie pracy, gdzie termin tygodniowy zawsze kończy się na koniec tygodnia, a termin miesięczny na koniec miesiąca. W terminach prawa cywilnego wygląda to trochę inaczej (nie mówimy tu o umowach najmu mieszkania). Termin tygodniowy może skończyć się w środę lub piątek, ale nie sobotę lub dzień wolny od pracy. Dokładne i prawidłowe liczenie terminów ma niewątpliwie istotne znaczenie i niedbałość w tej kwestii może czasem wywołać problemy. Można w umowie to zmodyfikować i warto rozważyć, czy nie wprowadzić zastrzeżenia, iż wypowiedzenie wywołuje skutek na koniec tygodnia lub miesiąca, gdyż stanowi to pewne ułatwienie dla stron. fot. pixabay.com

Rodziny najczęściej się wspierają i pomagają sobie. Dotyczy to wielu aspektów życia, również prowadzenia działalności gospodarczej. Niejednokrotnie małżonkowie współpracują ze sobą, jeden z nich prowadzi działalność, a drugi wykonuje czynności o charakterze zawodowym, w sposób formalny lub też nie. Wiele osób decyduje się na to, by tę współpracę jakoś sformalizować, by małżonek nie tylko miał dochody, ale również na przykład odprowadzane składki emerytalne. Zarówno przepisy kodeksu pracy, jak i kodeksu cywilnego nie zawierają norm dotyczących zatrudniania współmałżonka, tym bardziej nie ma takiego zakazu, gdyż godziłoby to w zasadę swobody umów. Czasem jednak zdarza się, że umowy o pracę zawierane ze współmałżonkiem są kwestionowane i podważane, traktowane jako fikcyjne. Niektórzy przytaczają wówczas argument, iż cechą charakterystyczną stosunku pracy jest podporządkowanie oraz możliwość wydawania wiążących poleceń, co z kolei kłóci się z charakterem małżeństwa i równością małżonków. Nie można jednak jednoznacznie z góry uznawać, iż każda umowa o pracę ze współmałżonkiem jest fikcyjna, gdyż charakter małżeństwa nie wyklucza podporządkowania w ramach stosunku pracy. Największe wątpliwości powstają wówczas, gdy mąż zatrudnia żonę, która jest w ciąży lub niedługo po zawarciu umowy żona zajdzie w ciąże. Wówczas często Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje taką umowę jako zawartą w celu wyłudzenia zasiłku macierzyńskiego. Rzeczywiście takie przypadki się zdarzały i zdarzają, ale to sprawia, ze nieraz zatrudnianie współmałżonka spotyka się z dużą podejrzliwością. Nie jest więc zabronione zawarcie z małżonkiem umowy o pracę, ale bardzo istotne jest, iż w kwestiach związanych z ubezpieczeniami społecznymi taki małżonek traktowany będzie jako osoba współpracująca,  a nie pracownik. Musi być jednak spełniony pewien warunek, a mianowicie małżonkowie powinni prowadzić wspólne gospodarstwo domowe. Taką osobą współpracującą może być małżonek, dziecko przedsiębiorcy lub dziecko współmałżonka (pasierb). Małżonka należy zgłosić do ubezpieczeń społecznych pod odrębnym kodem 05 11. Niestety nie jest jednak możliwe zastosowanie liczenia składek od obniżonej podstawy  wymiaru, jak np.: ulga na start czy preferencyjne składki ZUS. Trzeba więc opłacać składki w pełnej wysokości. Naliczanie wysokości składki zdrowotnej w 2022 r. zmieniło się i znacznie skomplikowało. Wypłacone małżonkowi wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenie czy umowy o dzieło należy opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Co miesiąc trzeba odprowadzać zaliczki na PIT, a po zakończeniu roku konieczne jest złożenie odpowiednich deklaracji. Takie wynagrodzenie jest zarazem kosztem uzyskania przychodu dla przedsiębiorcy będącego również pracodawcą. Czy można zatrudnić małżonka bez wynagrodzenia? Tak, jest to możliwe, ale nie  można zawrzeć wówczas umowy o pracę, gdyż jedną z immanentnych cech umowy o pracę jest jej odpłatność i pracownik nie ma możliwości zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia.  Jednak współmałżonek może pracować na rzecz przedsiębiorstwa będącego własnością drugiego małżonka i po prostu korzystać z dochodów, jakie ona przynosi, gdyż dochody z takiej działalności wchodzą w skład majątku wspólnego, o ile małżonkowie nie zawarli np. umowy majątkowej małżeńskiej ograniczającej wspólnotę majątkową lub wprowadzająca rozdzielność. Czy możliwe jest nieformalne zatrudnienie małżonka, bez zawierania umowy? Tak, nie ma obowiązku zawierania umowy o pracę, ale i tak przedsiębiorca musi dokonać zgłoszenia małżonka do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako osoby współpracującej. Nie będzie jednak wypłacać wynagrodzenia pracownikowi ani płacić za niego podatku dochodowego. Dla przedsiębiorcy powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, z tym że jest on zwolniony od podatku. Można również zatrudnić małżonka na podstawie umowy zlecenia. Małżonek nie jest wtedy traktowany jako osoba współpracująca, ale zleceniobiorca. Jest to odrębny tytuł do ubezpieczeń społecznych. Nie ma też w żadnej ustawie zapisu, który traktowałby małżonka na umowie zlecenia w sposób odrębny od innych zleceniobiorców. Dlatego też umowa zlecenia zawarta z małżonkiem podlega takim samym składkom na ubezpieczenia społeczne, jak umowy zlecenia. Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest wynagrodzenie wypłacane małżonkowi jako zleceniobiorcy. Zdarza się również, ze ZUS próbuje to potraktować jako obejście przepisów i dokonuje szczegółowych kontroli przedsiębiorców zatrudniających współmałżonka na umowie zlecenia. Ingerencja ZUS w zawartą umowę zlecenia i próba jej przekształcenia w inny tytuł do ubezpieczeń jest niezgodna z art. 3531 Kodeksu cywilnego, który to przepis gwarantuje swobodę umów. Interpretacje indywidualne przeważnie to potwierdzają, ale mimo to zdarza się, że dochodzi do szczegółowych i kłopotliwych kontroli. ZUS jednak nie powinien ingerować w rodzaj umów, jakie zawiera przedsiębiorca. Tak więc możliwe jest zatrudnienie małżonka w swojej firmie i przedsiębiorca ma różne możliwości do wyboru, który powinien rozważyć wszystkie za i przeciw każdej opcji.

Każdy z nas codziennie, nie zdając sobie z tego sprawy, często bezwiednie, zawiera różnego rodzaju umowy. Najczęściej są to umowy sprzedaży podczas zwykłych zakupów, ale może to być też, np.: umowa o dzieło u kosmetyczki lub mechanika. Nie są one zawierane w sposób sformalizowany, ale dorozumiany, np.: przez wzięcie bułki w piekarni i zapłacenie ceny lub ustny przez umówienie się z mechanikiem, iż naprawi rozrząd, a my zapłacimy mu za to określoną kwotę. Istotą prowadzenia działalności jest również zawieranie wszelakiego rodzaju umówi  i transakcji. Często jest to również sprzedaż, dzieło, ale również umowa zlecenia. Tak naprawdę zazwyczaj zostaje zawierana umowa o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące umów zlecenia opisanej w art. 734 i następnych kodeksu cywilnego. Na podstawie umowy zlecenia przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do wykonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeśli z umowy lub z okoliczności wprost nie wynika, iż zlecenie jest nieodpłatne, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. W przypadku, gdy nie określono w umowie jego wysokości, przyjmującemu zlecenie należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy. Umowa zlecenia nie musi być wykonana osobiście przez przyjmującego zlecenie i jest to jeden z czynników, który odróżnia je od umów o pracę, z tym, że aby przyjmujący zlecenie mógł ją wykonać z pomocą innej osoby, powinno to być zawarte w umowie, wynikać ze zwyczaju lub też jest do tego zmuszony przez okoliczności. Ma on jednak obowiązek niezwłocznie zawiadomić o tym zlecającego. Zastępca ponosi wobec niego odpowiedzialność. Każda ze stron ma swoje obowiązki, a do obowiązków zlecającego należy przede wszystkim zapłata wynagrodzenia, ale również i współpraca oraz udzielanie niezbędnych informacji przyjmującemu zlecenie. Zleceniobiorca powinien wykonać swoje obowiązki z należytą starannością, udzielić informacji o przebiegu sprawy, a na koniec złożyć sprawozdanie. Jeśli coś uzyskał dla zleceniodawcy, powinien mu to wydać. W przypadku, gdy zleceniobiorca poczynił wydatki na rzecz zleceniodawcy, ten powinien mu je zwrócić oraz zwolnić z poczynionych zobowiązań, jeśli zleceniobiorca je poczynił. Zasadniczo wynagrodzenie należy się zleceniobiorcy dopiero po wykonaniu zlecenia, ale nie ma przeszkód, żeby strony postanowiły odmiennie w umowie, lub też postanowić o wypłaceniu zaliczki przed przystąpieniem do zlecenia, Jak przy większości umów, niezwykle istotna jest kwestia możliwości rozwiązania umowy. Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, dający zlecenie ma możliwość wypowiedzenia umowy w każdym czasie, ale wówczas powinien zwrócić poczynione przez zleceniobiorcę wydatki, a także zapłacić część wynagrodzenia odpowiadającą wykonanej dotąd pracy. Zleceniodawca również może wypowiedzieć umowę. Jest również pewne istotne zastrzeżenie, a mianowicie jeśli umowa została wypowiedziana bez ważnego powodu, osoba zrywająca ją, naprawić drugiej stronie szkodę. Nie ma katalogu takich ważnych przyczyn, gdyż każda sytuacja jest inna i należy dokonywać indywidualnej oceny. Może do nich należeć np. brak współpracy ze strony zleceniodawcy, nie udzielanie informacji, brak wydania niezbędnych narzędzi czy materiałów, jeśli miał to uczynić oraz niewątpliwie brak zapłaty, jeśli miało ono nastąpić częściowo lub miała zostać wypłacona zaliczka. Z punktu widzenia zleceniodawcy takim ważnym powodem uzasadniającym wypowiedzenie może być niewywiązywanie się z obowiązków przez zleceniobiorcę lub niewłaściwe ich wykonywanie. Nie ma przeszkód, żeby strony dokonywały modyfikacji co do stosunku umownego, aby dopasowywały go swoich potrzeb, zgodnie z zasadą swobody umów. Umowy zlecenia potrafią niekiedy wiązać strony na całe lata, dlatego ważne jest odpowiednie i staranne opracowanie wszystkich warunków, aby odpowiadały one ich potrzebom. Co sprawia, że umowy zlecenia są tak powszechne i często spotykane? Umowy zlecenia są bardzo popularne między innymi ze względu na ich elastyczność. Jeśli nie zawarto żadnej z typowych umów, typu sprzedaż, wymiana, leasing, czy dzieło, z dużym prawdopodobieństwem można uznać, że zawarto umowę o świadczenie usług, potocznie zwana umową zlecenia. Co ją wyróżnia od innych? Przede wszystkim to, że umowa zlecenia jest umową starannego działania, a nie rezultatu, jak np. dzieło. Czasem, gdy powstaje wątpliwość, które przepisy stosować, należy sobie odpowiedzieć na pytanie – czy rezultatem tej umowy, tego działania ma być jakiś konkretny, widoczny rezultat. Przy umowie zlecenia nie można pociągnąć kogoś do odpowiedzialności, gdy nie osiągnął on zamierzonego rezultatu, efektu, ale działał z należytą starannością. Typowym, klasycznym przykładem może być świadczenie usług prawniczych, gdyż prawnik nigdy nie może zagwarantować np.: wygrania sprawy, ale jest zobowiązany do działania z należytą starannością i podejmowania  w tym celu odpowiednich działań. Jeśli prowadzi się działalność gospodarczą, istnieje spora szansa, że w tej czy innej formie zostanie zawarta jakaś umowa zlecenia, chociażby na prowadzenie usług księgowych lub też inna. Warto pomyśleć o tym, żeby dysponować jakimś dobrym wzorem, szablonem, który zabezpieczy nasze interesy na przyszłość. fot. pixabay.com